Kleurrijk jaar: Eerste communie

VERSTILLEN
 

Zomaar een dag

‘In Berlijn zingen nachtegalen in de week luider dan in het weekend’. Dat is blijkbaar nodig om boven het verkeerslawaai uit te raken. En het bezorgt de arme beestjes erg veel stress. Een foto van een dappere, zingende nachtegaal met opengesperd bekje alsof zijn leven ervan afhangt, bekroont het artikel.

Ik leg de krant opzij, en kijk naar buiten. Ik zie bomen, maar hoor geen vogels, enkel het gezoem van de autostrade vlakbij.

Wat hebben dieren en mensen stilte nodig. Als zuurstof. Pas dan kunnen ze hun echte lied zingen.

Dat is me al heel vroeg duidelijk geworden in ons gezinsleven, toen onze eersteling enkel rustig was indien we doorheen de dag voldoende rust en stiltes inbouwden.

Ik ontdekte dat alle zintuigen ‘stilte’ nodig hebben en dat er vele gradaties van stilte zijn, net zoals er vele gradaties in lawaai zijn. ‘Dieptebels’ versus ‘decibels’.

Ik ging op zoek naar manieren om stilte vorm te geven. En dat was het hardst nodig in de drukste tijden.

Zo zorgde ik op verjaardagsfeestjes – slagvelden van luide stemmen, met cadeautjes in schreeuwerige verpakkingen en meer knuffels en aanrakingen dan onze jongen fijn vond – voor een ‘stil hoekje’. Ergens in de tuin of op zolder stond een tent met mooie kussens, dekentjes in zachte kleuren, een paar vertrouwde boekjes met tedere tekeningen.

Er was maar één regel in die tent: het moest er helemaal stil zijn. Wie wilde praten of spelen, moest uit de tent.

Tot mijn verbazing stelde ik vast dat onze jongen bijlange niet de enige was die de tent regelmatig opzocht. Tot mijn verbijstering merkte ik dat ‘de tent’ vaak het eerste was waar de vriendjes het volgende jaar naar vroegen. ‘Waar staat de stille tent?’

Sindsdien ben ik een kampeerder geworden. In drukke planningen, in hectische dagen, in overvolle uren vraag ik me af: ‘Waar zal ik de stille tent opslaan?’ De tent heeft al allerlei vormen aangenomen: van stil gebed tot een minuut dauwtrappelen, van een klein ‘altaar’ in de woonkamer tot een dankjewel voor het eten. Of gewoon even luisteren naar het lied van een nachtegaal.

Katie

Rondom ons

Te midden van de drukte van onze maatschappij, ontstaan er ook heel wat verstillende initiatieven waaraan je kunt deelnemen. Misschien is het een goed idee om tijdens een middagpauze op het werk even een ‘luwteplek’ in de stad op te zoeken. Zo kan het ook fijn zijn om tijdens het weekend met de familie te gaan wandelen of fietsen in een stiltegebied. Je hoeft niets voor te bereiden, laat de plek gewoon voor zich spreken…

Zomaar een dag

Onze papa komt thuis met een doos vol chocolaatjes. Gekregen op het werk. Drie hoofden draaien zich meteen in zijn richting.

“Breken en delen”, roept Rune, “dat moet van de pastoor!”

“Dat zal wel…” zegt papa. “Mag ik dan vanavond ook alle groenten die jullie niet lusten, breken en delen?”

Het thema ‘breken en delen’ gaat bij ons al een tijd mee. Alle drie de kinderen volgden de eerste communievoorbereiding waarin dit het centrale thema was. Onze opportunistjes passen het ook selectief toe. Lekkers moeten worden gedeeld. Tenminste, als je zelf niet de eigenaar van dat lekkers bent. Het leidt tot hele discussies: moet je een snoepzak van een verjaardagsfeestje delen? Moet je een traktatie delen die je kreeg bij de sportclub? Breken en delen, we breken er soms ons hoofd over!

Meestal proberen we het wat open te trekken.

De priester zei het zo: “De rijkdom van een mens is niet wat hij heeft verzameld of heeft verwezenlijkt, maar wel wat hij heeft gegeven.” We leren het onszelf en de kinderen al doende.

Onze douche wordt gedeeld met de buren die aan het verbouwen zijn. We geven wat spulletjes aan een vriend die opnieuw moet beginnen na een echtscheiding. We brengen een overschot van courgetten en pompoenen naar de voedselbank.
Eigenlijk loopt dit vrij spontaan.

Moeilijker wordt het wanneer we met onze kinderen praten over hoe we naar onszelf en andere mensen kijken. Wat weegt er door in de appreciatie van onszelf en anderen? Voelen we ons ‘goed genoeg’ zonder het laatste type smartphone, zonder verre reizen, zonder schitterende punten op school, zonder grote werkcarrière, zonder maatje 36? Beoordelen we anderen op basis van de hoeveelheid zakgeld die ze krijgen, het type job of woonst?

We lopen er in ons gezin allemaal tegen aan maar we proberen er elkaar gevoelig voor te maken. Jouw klasgenoot speelt geen Fortnite maar deelt wel zijn cursus als jij ziek bent. Onze zus ploetert met rekenen maar deelt wel met iedereen haar creativiteit. Onze mama heeft geen voltijdse job maar deelt wel haar tijd met velen. Onze buur loopt er een beetje vreemd gekleed bij maar deelt wel zijn glimlach met wie hij ontmoet. Wat een rijkdom!

Breken en delen, het zijn maar drie woordjes, maar je hebt er een heel leven voor nodig om het te ontdekken!

Sylvie

Rondom ons

Delen in je buurt kan op vaak op een eenvoudige manier. Het begint bij een praatje over de heg waarbij je luistert naar wat de ander nodig heeft.

Sommige gemeenten voorzien stickers die je op je brievenbus kunt plakken met symbolen van wat je aan anderen wilt uitlenen zoals een barbecue, boormachine, verlengkabel, fietspomp, boeken, krant, ladder, wok, naaimachine, reiskoffer, enzovoort.

Met een buurtcomité kan je ook stickers maken voor niet-materiële dingen:

• een oor (hier woont een luisterend oor)
• een kopje koffie of een aperitiefje (welkom voor een babbel en een drankje)
• een wegwijzer (ik maak je wegwijs in deze buurt)
• een reiskoffer (ik zorg voor jouw post, huisdieren of planten als je weg bent)
• een schop (ik ruim sneeuw voor jouw oprit)
• enzovoort.