Als het nieuwe jaar van start gaat, hoor je overal mensen hun goede voornemens uitspreken. Het klinkt jullie waarschijnlijk niet vreemd in de oren. Heel wat mensen willen meer sporten, gezonder eten, stoppen met roken, enkele kilo’s minder wegen, extra tijd in een hobby steken, meer tijd vrijmaken voor de partner, … Jammer genoeg zijn deze goede voornemens na enkele weken echter vaak in de prullenmand beland. Wat niet wil zeggen dat deze voornemens niet nuttig kunnen zijn, het is wel zonde dat ze vaak om het ‘ik’ draaien. Het gaat vaak om de vraag: “Wat zou mij helpen om gelukkiger te zijn?” We leven nu eenmaal in een maatschappij die op het ‘ik’ gericht is. Zelfzorg is belangrijk, dat hoor je mij niet tegenspreken. Langs de andere kant besef ik dat, kijkend naar ons kerk-zijn, er meer is dan enkel mezelf als individu. Dat brengt me van ‘ik’ naar ‘wij’, want samen vormen we een kerkgemeenschap. Jezus’ blik was gericht op zijn medemens en we proberen in zijn voetsporen te treden, met vallen en opstaan.
Hebben we eigenlijk goede voornemens als kerkgemeenschap? Het kan zeker geen kwaad om daar eens even bij stil te staan. Wat willen we ons als kerkgemeenschap voornemen? Wat zouden we eventueel anders kunnen aanpakken? Ik heb er in ieder geval even over nagedacht en er ik kwam bij enkele puntjes…
Eerst en vooral is het mijn droom dat iedereen hartelijk onthaald wordt in de kerk; dit is en blijft belangrijk voor de toekomst. Aandacht hebben voor mensen aan de rand van de maatschappij, het klinkt als een evidentie maar dat is het zeker niet.
Nog iets kwam bij me op, nu we niet meer in elke kerk de zondagsliturgie vieren, zal het van een aantal parochianen een inspanning vragen om zich te verplaatsen als men wil blijven eucharistie vieren. Dat kan zeker een goed voornemen zijn, net zoals de zorg voor wie zich moeilijker verplaatst. Misschien is carpoolen wel een optie. Dit zal ervoor zorgen dat we met een grotere gemeenschap kunnen vieren op de plaatsen waar er gevierd wordt. Maar ik ben me er zeker van bewust dat dit een drempel kan zijn voor velen.
Natuurlijk heb je in een gemeenschap verschillende persoonlijkheden en af en toe zorgt dat ook eens voor onenigheid. We zijn nu eenmaal mensen, met de ene persoon kunnen we beter opschieten dan met de andere. Laten we 2020 met een schone lei starten, naar elkaar toe gaan met een open hart. Een mooier begin kan ik me niet voorstellen. Allemaal goede voornemens die ons kerk-zijn aangenamer maken.
Ikzelf zou als gelovige graag meer tijd vrij maken voor gebed omdat de drukte van het leven er vaak voor zorgt dat ik de Vader vergeet te danken om alles wat ik ontvang, zomaar … Voornemens zijn pas echt goed als we er iets mee doen en er betekenis aan geven. Ik sluit af met jullie allen een hand te reiken en u het allerbeste toe te wensen voor 2020. Dat het een jaar mag worden dat overstroomt van warmte, vriendschap en vreugde.
Kim Maegerman
