Corona en hartelijkheid
Elke avond om acht uur komen mensen buiten om te applaudisseren voor de zorgverleners. Zaterdag 18 april was het eventjes anders! In de Bruggestraat kwamen een dertigtal buren buiten. Frederiek Lema gaf immers op zijn tuba drie nummers ten beste voor zijn buurman Luc.
Waarom? Buurvrouw Carine verwoordde het zo: "Luc, donderdagavond vertelde je zus Ginette mij dat je vandaag 33 jaar “getransplanteerd” bent en ze zei: vraag eens aan Frederiek om een deuntje te spelen ter ere van mijn broer." Zo gezegd zo gedaan… Direct zei Frederiek: “A kwille kik da wel doen. En 33 bevat 2 keer het cijfer 3… Awel ik zal 3 nummers spelen!" En hij was van zijn woord! Luc en vrouw Vera en dochter Chantal genoten en Luc plaatste zowaar een danspasje. Een klein maar fijn optreden. Met een klein en fijn publiek dat graag applaudisseerde voor Frederiek en voor Luc.
Ter info: Luc is de langstlevende Belg met een ruilhart. Hij wordt dit jaar 84 en de chirurg die hem behandelde is er 92.
Anne Marie
Coronavers: Gemis
Onze reporter Maité dacht: Er is al zoveel kommer en kwel geschreven over het coronavirus. Misschien mag het eens vrolijker. En zo kwam er uit haar pen een coronakaramellenvers over ons en het dorp, maar vooral over ‘gemis aan samen.’ Misschien kan het mensen een glimlach geven... Lees maar:
Ik mis zoveel, zovelen dezer dagen.
Na vijf weken is die ophokking
nauwelijks nog te dragen.
Ik blijf veel in mijn kot,
maar ik word bij momenten bijna zot.
Ik mis de kinderen op weg naar school
hun vrolijke lach en luid getater,
allemaal voor later.
Ik mis mijn kapster, mijn haar veel te lang
ik hou het met ‘schuiverkes’ of gel
toch wat in bedwang.
Ik mis de pedicure want ik zit verveeld:
met op mijn voeten een hele laag eelt.
Ik mis mijn tafel vol kinders, en het koken,
van een koffietje met vrienden nog niet gesproken
Ik mis de mensen, een klapke hier, een nieuwsje daar,
dat verlaten dorpsplein doet toch zo raar.
Leve de stilte? Jaja, maar voor niet te lang
Corona heeft ons echt in de tang.
We bellen extra en chatten en sturen berichten
om onze eenzaamheid wat te verlichten.
Maar kleinkinderen of oma's die wuiven op een scherm
‘t is een schrale troost en o zo ‘fake’
we ‘spelen’ vrolijk maar missen ze
meer en meer, week na week.
Ik mis de Mis. Die op TV
is een flauw afkooksel van live Bart Bonné.
Ik mis SAMEN een klapke nadien op het plein
‘Hoe zou ’t nu met Jerome of met Julia zijn?’
Ik mis de mailkes, de interviews
en de updates voor ons Schelleke,
aan mijn voordeur nooit nog bezoek of een belleke.
Ik zit hier verlaten, eenzaam te wezen,
heb alle nog-te-lezen boeken gelezen.
De kasten geordend, de grote kuis gedaan.
In de tuin is alle kruid gewied,
ik hoop dus dat straks het wonder geschiedt:
het nieuws dat we weer gewoon mogen doen.
Want geef toe, we beseffen nu, in vreugd’ en verdriet,
we hebben mekaar o zo zo erg vandoen.
Maité
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat woensdag in uw brievenbus viel.
