Wandelen langs Kanegemse wegen
Nu alle groepsactiviteit stilgevallen en verboden is, stippelde het Vlasbestuur een wandel-of fietstocht uit met start aan de Sint Bavokerk in Kanegem. De tocht bestaat uit wee lussen. Je kan als partners wandelen of met 2 vrienden/vriendinnen zoals toegelaten met de versoepeling van de coronamaatreglen. De totale afstand is 9 km. Je kan de tocht ook met de fiets doen, maar op de kleine weggetjes zal je even moeten afstappen. Je geniet van prachtige vergezichten.
Leden van Vlas worden gevraagd een selfie te nemen aan het standbeeld van Briek Schotte en die door te sturen naar: beadevisschere@gmail.com
Vlasleden kregen de route gebust. Niet vlassers kunnen ook de route bekomen bij Bea: zie emailadres hierboven. Veel wandelplezier.
Ook OKRA op non-actief
Alle regionale OKRA-activiteiten van mei en juni zijn geannuleerd. Het trefpunt Ruiselede schrapt alle activiteiten voor de maanden mei, juni en juli. Dit geldt niet alleen voor grote activiteiten en uitstappen maar ook voor de wekelijkse activiteiten: fietsen, petanque en wandelen. We hopen dat vanaf augustus wel voorzichtig een en ander kan gepland worden. Ondertussen blijven we in ons kot, in quarantaine…
Dat woord "Quarantaine" komt van het Italiaans “quaranta giorni”, veertig dagen. Ten tijde van de pestepidemie in de 14e eeuw werden binnenvarende schepen verplicht om 40 dagen in de haven stil te blijven liggen en mocht de bemanning het schip niet verlaten. Veertig dagen, zolang reeds ligt het openbare leven stil door een virus. Maar wij mogen niet stilstaan, maar moeten vooruit kijken en waarschijnlijk andere plannen maken voor de toekomst. Wij mogen niet stilstaan, maar moeten bewegen: wandelen, fietsen, “lopen door straten, gewoon zonder doel”, zoals Ann Christy ooit zong. Er is meer tijd, maar niet om ten volle te genieten. Er gelden regels. De eerste dagen lukte het nog wel. We hadden meer oog voor de ontluikende lentebloemen, genoten van de geur van seringen en van het fluiten van de vinken in de boomtop maar onze handen jeukten om datgene te doen wat nu juist strikt verboden was. Wat we als klein kind duizend keer moesten horen –“geef eens een mooi handje”- laten we niet zo gemakkelijk los. Hebt u het ook al gevoeld, hoe ongehoorzaam onze handen wel zijn en net datgene willen doen wat niet mag. Als er een vriend in de buurt is, een collega of een zus of broer met verdriet. We missen het simpele leven van weleer, het moet niet druk worden maar toch levendig. We missen het spel van kijken en bekeken worden in een winkelstraat, in ons dorp, op een caféterras, na de mis… Want ook dat zong Ann Christy: “Het kijken naar mensen, dat maakt mij blij”.
William Coppens
Ferm Doomkerke
