Op zaterdag 25 juli hebben wij afscheid genomen van onze eredirigent Werner BEHEYDT.
Zowat vijftien jaar geleden besliste Werner om niet langer dirigent te zijn van Laudate Dominum. Vanaf de stichting van het koor was hij lid, om na korte tijd Paul Verdonck als dirigent op te volgen. Gedurende ruim 30 jaar was hij dirigent. Zijn gezondheid liet hem niet meer toe om die taak naar behoren uit te voeren. Werner hield niet van half werk.
Iedereen die bij het koor actief is of was kan dit beamen : zijn kennis van het Gregoriaans was indrukwekkend. Vooral ook omdat dit in symbiose was met een diepdoorleefde spiritualiteit, die doordringt tot in de gelovige kern van de gezongen tekst.
Het was maar al te duidelijk dat bij iedere “uitvoering” Werner in de eerste plaats God zelf voor ogen had.
Werner volgde cursussen, georganiseerd door de cantores van de abdij van Solesmes, in Solesmes zelf, in Fontevraud en in Lisieux, evenals de congressen in Verona en in Wenen. Later volgde hij de wetenschappelijke opzoekingen en studies van de AISCGre-groep (de internationale vereniging ter bevordering van de studie van het gregoriaans) om de nieuwe inzichten over de semiologie te kunnen toepassen in het koor.
Onder zijn leiding werd hard gewerkt, werden cursussen gevolgd, congressen bijgewoond, en de noties van de semiologie, de handschriftenleer, in het koor bestudeerd én ingevoerd. Hij moedigde de koorleden aan in het Centrum voor Gregoriaans in Tongerlo en later in Drongen cursussen te volgen om beter het gregoriaans te begrijpen.
Als zangers kregen we van hem evengoed exegese als muzikale vorming.
Hij slaagde erin het koor op te stuwen om steeds veeleisender voor zichzelf te zijn, er voortdurend naar te streven om niet in het routineuze te vervallen.
Werner was de dirigent van het koor, de grote bezieler die er steeds was, immer vol geduld en bij echt moeilijke stukken ons de moed gaf om door te zetten, niet in het minst omdat hij een volhouder was.
Het zoeken van applaus was hem vreemd, ook al omdat hij de studie en het uitdragen van het Gregoriaans, het propageren en verdedigen van deze antieke kerkschat, zag als een roeping, als een dienst aan de liturgie, een dienst aan de priesters en de gelovigen, aan de Kerk.
Werner Beheydt
° 07-11-1932 + 21-07-2020
Het was maar al te duidelijk dat bij iedere “uitvoering” hij in de eerste plaats God zelf voor ogen had, en dat hij het precies voor Hem allemaal deed.
Is dit alles is nu voorbij?
Niét als wij met het koor deze gedachtenis in ere houden. Daarom wilden wij, ondanks de corona-beperkingen, met enkele “cantors” de uitvaartdienst voor Werner met gregoriaanse gezangen opluisteren. Wij wilden dit doen als eerbetoon voor Werner: hij heeft ons allen véél, heel veel bijgebracht om gregoriaans te zingen zoals het hoort.
Toen hij wegens ziekte moeilijk in Kortrijk geraakte bleef hij ons volgen en bemoedigen.
Ook voor ons was het even moeilijk toen wij nà de familie op het einde van de dienst een bloemblaadje konden neerleggen op de kist. Het was héél stil toen we terug in de sacristie kwamen... We willen onze droefheid uiten, maar weten niet wat te zeggen. We willen ons medeleven betuigen, maar vinden de juiste woorden niet.
Dank u, Werner, duizend maal dank.
Rust nu in vrede.
Walter Deroo en Frans Debonne – juli 2020
Werner ? Een uitzonderlijk man.
Het is niet moeilijk om hulde te brengen aan zo'n uitzonderlijk man. Ikzelf ben een koorlid van de laatste generatie en heb slechts tweemaal een repetitie van Werner mogen meemaken.
Dit was echter ruim voldoende om voor hem een diep respect en een grote genegenheid te voelen.
Hij blijft onuitwisbaar in onze herinnering.
Jean Pierre Demeulemeester, juli 2020
Werner heeft een steen verlegd
Persoonlijk betreur ik het verlies van een goede vriend, een uitstekend koorleider, kortom een man die een steen verlegd heeft op het gebied van instandhouding en interpretatie van een muziekvorm, die bij mij nog altijd de haren op mijn armen doet rechtstaan.
Luc Verhaegen, oud-koorlid, aug 2020
Hallo Werner,
Wanneer ik aankom op de plaats, waar jij nu bent, zal ik tijd maken om je op te zoeken. Bescheiden zoals je was, zal ik je op de eerste rij niet vinden maar ergens aan de zijkant.
Maar ik zal je wel vinden tussen al dat volk, ee
enthousiast mens in zijn mooiste witte hemd zoals
er geschreven staat op jouw herdenkingsprentje.
Je zal mij ook herkennen omdat ik in iedere hand een boek zal dragen,
in de ene hand een donkerblauw zangboek en in de andere hand een rood zangboek.
In de twee boeken staan zeer veel aantekeningen genoteerd, in potlood,
ingefluisterd door jou over
de taal, die je zo goed beheerste en de tekst waarin je geloofde.
Als je wil kunnen wij dan samen die aantekeningen overlopen om na te gaan als ik alles juist heb
genoteerd en geïnterpreteerd.
Ondertussen zal ik die aantekeningen koesteren.
Vaarwel “maatje”.
Jean Pierre Exter, juli 2020
