3. De huiskerk
Tijdens het eerste Digitaal Clara Café (zie ook hieronder) vertelden twee jonge gezinnen uit onze parochie hoe zij binnen hun gezin op zondag experimenteren met het ontwikkelen van een huiskerk.
~ De huiskerk in het gezin van Sammy & Kelly met twee kinderen in de lagere school.
Sinds kort experimenteren we binnen ons gezin met het ontwikkelen van een ‘huiskerk’. Het concept is even eenvoudig als complex.
Binnen het gezin ruimte maken voor God… en zo groeien in geloof…
Stel er u vooral niet te veel bij voor… We zingen vooralsnog geen gregoriaanse gezangen, en er is niemand die de rol van priester voor zijn rekening neemt. We proberen los te komen van wat hoort en proberen te voelen wat voor ons werkt en zinvol is. We houden met z’n allen van muziek en gezelligheid. En dus leek een kaars aansteken en starten met een Taizé-lied een logische keuze. Vervolgens lezen de kinderen de evangelietekst van die zondag. Elk één keer… want anders komt er ruzie van.
Na het lezen van het Woord proberen we vooral niet te veel te moraliseren en analyseren. Het Woord mag er zijn en probeert zich een weg te banen in ons hoofd en ons hart. Dat laatste is voor de kinderen niet evident. Want zij zijn duidelijk al geoefend in het geven van een ‘sociaal wenselijk antwoord’ bij het lezen van de Bijbel.
Vorige week lazen we de Bergrede. Dan is het toch opletten om niet te vervallen in lijstjes met ‘flinke mensen’ en ‘stoute mensen’. Ik ben vrij zeker dat Jezus het zo niet bedoeld heeft… Sinds kort plakken we er nog een moment van gebed aan, waarbij we om beurt een voorbede zeggen. Uiteraard vergeten we daarbij de mensen niet die eenzaam zijn en vechten tegen corona. Maar het kan evengoed dat onze kroost welgemeend bidt voor papa die croissants gebakken heeft, of dat de TV op zondagochtend aan mocht, of dat onze poes zo mooi ligt te spinnen…
Anders dan in de kerk op zondag zijn we aangewezen op de voorbeden die opborrelen vanuit ons hart. Groeien in het vormen van een huiskerk daagt ons uit om los te komen van wat we denken te mogen doen. Het nodigt ons uit om terug te gaan naar de essentie: samenkomen rond het Woord en God een plaats geven in ons leven. En soms is dat wat rommelig en verloopt het chaotisch… Zoals die keer dat de poes bijna op de kaars sprong en zijn staart in brand stak.
