Al lang proberen we in Kerk en Leven van Ruiselede onze 3 of 4 lokale pagina’s gevuld te krijgen. In tijden van corona moeilijk. Het lukt meestal dankzij de verenigingen die ons uitnodigingen en verslagjes of foto’s stuurden en dankzij onze schrijvers die al eens op interview gaan of berichten over allerlei activiteiten. Zuster Cecile Bonamie was de eindredacteur. Ze verzamelde tekst en foto’s, elke week, en maakte de tekst persklaar voor de drukkerij Halewijn in Antwerpen. Het afscheid van priester Bart was voor zuster Cecile een gelegenheid om die taak door te geven aan Annie Volckaert en André Schepens. Ze is niet piepjong meer en wil graag wat afbouwen. Met alle begrip. We willen haar bedanken voor zoveel jaar trouwe en stipte inzet. We blikken terug op haar leven en keuzes.
Opgroeien en kiezen
Zuster Bonamie is de zesde van acht kinderen in het gezin Bonamie. Een kroostrijk en warm gezin uit Beernem. Een zus en twee broers stierven te vroeg. Lastig. Vader was in vele verenigingen en het gezin was parochiaal actief. Moeder was de spil van het huishouden. De kiem van sociaal engagement wordt vaak daar gelegd. Ze hebben nog met vijf leden van het gezin toneel gespeeld in de plaatselijke toneelgroep van de Boerinnenjeugdbond in de gemeente. Als jong meisje startte Cecile in het ziekenhuis in Beernem (nu De Zande). Ze werkte samen met de zusters van O.L.-Vrouw van 7 Weeën. Hun inzet, hun echtheid, dienstbaarheid en hun frisse blijheid spraken haar aan. Ze ‘jeunde’ zich daar en hoopte voor verpleegster te kunnen studeren. Zuster Lydia was een rolmodel, haar 24 u op 24 u beschikbaar zijn en haar dienstbaarheid maakten indruk. Cecile koos er voor om in te treden in het klooster van Ruiselede. Op 8 december 1959, ondertussen 61 jaar geleden, stapte ze de kloosterpoort in de Bruggestraat binnen. Ze was geboeid door de figuur van Jezus van Nazareth, door zijn liefde voor de mensen, vooral voor de kleinen en de zwakken. Zo’n leven zou ze ook graag leiden.
Ze ruilde samen met nog een postulante het BJB-uniform voor het zwarte postulantenkleed en de sluier. “Deze omwisseling maakte toch wel diepe indruk op mij en ook op mijn familie. Dat was een bewogen moment. Ik volgde zes maanden postulaat. Dit is een verkenningstijd van hoe het er in een klooster aan toe gaat: bidden, werken, studeren, poetsen… en vooral leren samen leven met andere jonge mensen. Na die 6 maanden werd ik toegelaten tot het noviciaat en kreeg ik ook het kloosterkleed. Ik voelde me goed en gelukkig bij deze manier van leven, al vroeg dat soms wel een hele aanpassing en veel moed om door te gaan. Na een jaar deed ik mijn aanvraag om de geloften te mogen afleggen. Dit werd aanvaard en op 20 augustus 1961 sprak ik de drie geloften uit als zuster van de congregatie Zusters O.L.-Vrouw van 7 Weeën te Ruiselede.”
De apostolaatswerken van de congregatie waren vooral ziekenzorg en onderwijs. Er was nood aan leerkrachten en dus liet zuster Cecile haar verpleegsterdroom varen en koos voor een opleiding in de Sint-Andreasnormaalschool van Brugge als onderwijzeres.
Onderwijs
In 1966 behaalde Cecile haar diploma en kon ze starten in de basisschool van Doomkerke. Ze kreeg meteen het 4de, 5de en 6de leerjaar voor haar rekening en werd ook benoemd als directrice. Achteraf gezien was dit een bijna onmogelijke opdracht. Blij met dit pakket ging ze aan de slag, maar niet zonder slag of stoot. Lesvoorbereidingen maken, klasorganisatie, toezicht voor middageters, verbeterwerk, administratie, leren omgaan met kinderen en ouders… een hoop taken en opdrachten waaronder ze soms dreigde te bezwijken. “Altijd vond ik echter in mijn kloostergemeenschap een helpende hand, een luisterend oor, een bemoedigend woord…, maar ook de nodige rust om weer verder te kunnen. Aan die drie jaar lesgeven in Doomkerke bewaar ik de beste herinneringen. Ik heb er heel wat ervaring opgedaan.”
In 1969 kreeg zuster Cecile een nieuwe taak binnen de congregatie. Zo kwam ze in Sancta Maria terecht om er Nederlands en godsdienst te onderwijzen in de beroepsafdeling. Een hele omschakeling, van lagere schoolkinderen naar tieners. Na enige tijd voelde ze zich echt goed in Sancta. “Geleidelijk mocht ik ervaren dat dit echt mijn weg was. Ik wou aan die jonge mensen die het tijdens hun lagere schooltijd altijd moeilijk hadden gehad en soms weinig succes kenden en daardoor ook wat schoolmoe waren, de ervaring geven: ‘Ik kan iets, ik heb talenten en met die talenten moet ik door het leven.’ Via groepswerk, individuele begeleiding en heel praktische taken leerde ik hen hun eigen mogelijkheden ontdekken, zelfvertrouwen krijgen, een werkritme eigen maken, weer geloven in zichzelf, zich waardevol voelen, weerbaar worden… Vaak zag ik hoe zij open bloeiden en weer zin kregen in het studeren. Ik mocht voor hen ook een beetje moeder zijn, grote zus, vertrouwenspersoon… Lesgeven in het beroepsonderwijs, dat was echt mijn roeping. Na enige tijd kreeg ik er ook het vak wiskunde bij, maatschappelijke vorming en later ook ‘project algemene vakken’. Dat heb ik 29 jaar volgehouden.”
Pastoraal
Doorheen al die jaren was er ook pastorale zorg op school. Met de werkgroep schoolpastoraal moesten ze zorgen voor de vieringen, voor de klasgebeden, zelfs voor retraites bij de paters in Beernem. Mooie momenten waar sommige oud-leerlingen nu nog over spreken en zeggen hoeveel deugd hen dit gedaan heeft.
Ook het internaat maakte deel uit van haar opdracht. Aanwezigheid bij de leerlingen ’s avonds en ook ’s nachts. “Ik heb menig traantje gedroogd, geluisterd naar verhalen van thuis, ruzies helpen oplossen, samen met de internen leuke momenten beleefd…” zegt ze.
Een nieuw begin
Eind juni 1998 zette zuster Cecile een punt achter haar loopbaan in het onderwijs. Een hoofdstuk werd afgesloten, niet om te gaan rusten, maar om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Dat werd secretariaatswerk op de parochie: mensen ontvangen, missen inschrijven, registers bijhouden, en vooral het parochieblad nam ze voor haar rekening. Ze startte met André Meuninck, Angèle Versluys en Gaby Vandenberghe. Hun moderator was pastoor Bart. Hij had veel goede ideeën en hij bezat de kunst om zijn mensen van het secretariaat aan het werk te zetten: voor symbooltjes voor boetevieringen, voor palmkaartjes, uitnodigingen voor lichtmis, Allerheiligen…, dat werd allemaal door het secretariaat uitgewerkt. Door die fijne samenwerking met de pastoor kon er ook veel gerealiseerd worden.
Het parochieblad opstellen was haar wekelijkse opdracht en meteen ook een wekelijkse zorg. In die 23 jaar heeft ze ook de hele evolutie van Kerk en Leven meegemaakt. Hoe de plaatselijke bladzijden evolueerden van een beperkte ruimte van amper 2 pagina’s met op de voorzijde steeds de liturgische vieringen naar 4 pagina’s met aanvankelijk zwart-wit foto’s naar kleurendruk. Kans voor de plaatselijke redactie om er iets moois van te maken. Tijdens het weekend hielp ze mee in de liturgie in de drie parochies. Weer was ze met mensen bezig en ook hier voelde ze zich goed.
Toekomst
Echt stilvallen zit er niet in. In een gemeenschap van zusters is er wel altijd iets te doen en hun opdracht blijft: een mantel van liefde zijn voor al wie klein en kwetsbaar is. En er komt ook wat meer tijd vrij om het rustiger aan te doen, tijd om eens een boek te lezen, muziek te beluisteren, te bidden, mee zorg te dragen in de gemeenschap en bij te springen waar het nodig is.
Kerkgangers zijn een kleinere groep geworden, soms een ouder publiek, maar geloven evolueert zoals de maatschappij evolueert. Vroeger was vroeger. Ze heeft vertrouwen. Het evangelie vertalen in je manier van zijn en leven, dat delen we nog met velen. Jezus en zijn boodschap blijven haar kracht. Ik lees bij toeval een quote ‘Je kunt nooit gelukkig worden als wat je doet, verschilt van waarin je gelooft’. Het sluit aan bij wat zuster Cecile nastreeft in haar leven. We wensen haar alle goeds, hopen haar in de kerk nog te mogen ontmoeten en wie zal nu na de mis aan de kinderen een snoepje delen?
“Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik kreeg, voor al die mensen die me op een of andere manier bijstonden, hielpen of bemoedigden.”
