Schreef ik in mijn vorige bijdrage nog dat het er (toen) naar uitzag dat we rond Pasen weer een beetje samen zouden kunnen vieren, dan weten we bij dit schrijven (na half maart) dat het toch weer niet waar zal zijn. De coronacijfers zijn op dit moment weer volop de verkeerde kant aan het uitgaan. Wil je je geloof beleven in deze Paasperiode, dan zal het individueel of via internet moeten gebeuren. Gelukkig hebben een hoop bekommerde mensen in onze parochies er voor gezorgd dat onze kerken open zijn en mooi ingericht. Wie langs kwam, werd uitgenodigd eventjes stil te vallen, wat te bidden of gewoon wat te verwijlen in de kerk. En we merken dat velen daar gebruik van maken.
Maar het is natuurlijk allemaal maar een vervangproduct voor wat de Paasvieringen echt zijn: een gemeenschap die samenkomt om een God te vieren die ons niet loslaat, zelfs wanneer de dood er zich mee komt moeien. Want dat is toch het mooie een heel het verrijzenis gebeuren: God laat ons niet in de steek.
Ik weet wel, woorden zijn geduldig.
Ondanks alle die (al dan niet) mooie woorden, inclusief de mijne, zitten we met een leegte. We missen elkaar! We hebben nu eenmaal behoefte aan dat lijfelijk contact. Geen internetverbinding die dat kan vervangen, ook al helpt het wel wat om de afstand te overbruggen.
Maar heel het verrijzenisgebeuren was evenmin vanzelfsprekend. Na Jezus’ kruisdood waren de leerlingen ook ontwricht. Wij spreken nu wel in een alleluja-stemming over de verrijzenis. Maar het heeft een tijdje geduurd voordat dit tot die eerste leerlingen doordrong.
Het verhaal van de Emmaüsgangers is daar een mooi voorbeeld van. Zij gingen ontgoocheld naar huis. En het getuigenis van de vrouwen over het lege graf brengt wel wat verwarring maar overtuigt hen niet. Het is de ervaring met de Verrezene zelf (in brood en wijn om de ogen te laten opengaan) die hen pas overtuigt.
En heel die onzekerheid van de Emmaüsgangers komt ook op ons af. Nadat ons ‘kerkelijk leven’ als gemeenschap (als ik het zo mag noemen) gedurende meer dan een jaar zo goed als stilgelegen heeft, zal het nog eventjes duren voor we als gemeenschap weer verrijzen. Het zou best wel eens Pinksteren kunnen worden voor we weer kunnen spreken over een gemeenschap die (beperkt) samen komt. En het zal met de nodige gaten zijn. We hebben mensen verloren het voorbije jaar en dit niet alleen omdat mensen, soms harde werkers, gestorven zijn. En aantal zullen ook gewoon afgehaakt hebben. Al was het alleen maar omdat de gewoonte doorbroken is.
Maar de eerste leerlingen hebben ook met het nodige vallen en opstaan aan de weg getimmerd. Dat wordt nu ook onze opdracht. En we staan er niet alleen voor. Zo ben ik blij met het feit dat in alle parochies er mensen zijn die, met de weinige mogelijkheden die voorhanden zijn, steeds opnieuw proberen om van de (parochie)kerk en gastvrije plek te maken waar mensen terecht kunnen. Daar kan ik maar één ding op zeggen: dankjewel.
Maar ondertussen moeten we aan de toekomst denken. En die zal anders zijn. Het wordt een ‘opnieuw beginnen’. Al was het alleen maar door het vertrek van de deken. Nu is er nog één pastoor voor heel Peer. De installatie- en aanstellingsviering van de pastorale eenheid op 29 augustus is het symbool van deze nieuwe start. Laten we hopen dat tegen dan we weer echt mogen samenkomen en vieren. Laat het een startmoment worden van onze parochie(s) van de toekomst. En deze zal anders zijn maar wel onder het motto ‘eenheid in verscheidenheid’. Geen eenheidsworst maar een plek, letterlijk en figuurlijk, waar ieder op zijn eigen wijze mag en kan deelnemen aan het leven van die christelijke gemeenschap.
Mag dit mijn paaswens zijn voor dit jaar?
Kunnen we er nog in geloven dat, ook al lijkt het bij momenten dat we een kleine (heilige) rest worden, God ons niet in de steek laat. De tijd van het rijke Roomse leven is voorbij. Luc Versteylen zei het reeds in de jaren zeventig: geen Koekelberg katholicisme maar een catacomben christendom. En daar mee bedoelde hij geen christendom dat zich weg stak of in het verborgene leefde. Wel wou hij weg van een katholicisme dat zich uitte in grote prestige projecten die (soms) ten koste van mensen gingen. Hij koos voor een bescheiden, dienende kerk: een beweging waar plaats was voor iedereen, wie je ook bent en wat je geaardheid, politieke keuze, inkomen of sociale status ook is. Dit gaat over een kerk die bescheiden is maar tegelijkertijd doordesemt van een God die alle mensen nabij is en dat uit.
Pasen is de realisatie van die droom: de machtige, de onderdrukker en uitbuiter heeft niet het laatste woord. Laat dit maar het paasgebeuren zijn in onze tijd. Daarom aan u allen een zalige Pasen toegewenst. Het is het feest van de Verrijzenis, ook na corona.
Pastoor Kris
