Valt het u op in de titel? Er is sprake van 'tweede paasdag' en niet 'tweede zondag na Pasen'. Om de eenheid van de paastijd te bevorderen, die loopt tem. het weekend van Pinksteren, worden deze zondagen beschouwd als paaszondagen. Het dankbare en vreugdevolle karakter wordt gedurende zeven weken, vijftig dagen lang, aangehouden. De paaskaars blijft trouwens bij elk van deze eucharistievieringen branden.
Sinds het Jubeljaar 2000 wordt de tweede paaszondag ook 'Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid' genoemd. Dan wordt extra gevierd dat God, elkeen die berouw heeft over tekortkomingen, zal vergeven. Aanleiding voor dit feest was de grote achting van paus Johannes Paulus II voor de Poolse zuster-zieneres Faustina die zei dat Christus aan haar verschenen was (vanaf februari 1931) en zich bekend maakte als de Goddelijke Barmhartigheid.
Zondag dus, de tweede paaszondag ook 'Beloken Pasen' genoemd. Beloken betekent 'afgesloten', we sluiten dus wel degelijk een bepaalde periode af, nl. de eerste acht dagen van de paasweek, het paasoctaaf. Maar 'beloken' heeft ook een link met het evangelie van die zondag: “In de avond van die eerste dag van de week, toen de deuren van de verblijfplaats der leerlingen gesloten waren uit vrees voor de Joden, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei: 'Vrede zij u!'” De terneergeslagen leerlingen waren nauwelijks bekomen van wat de voorbije dagen gebeurde en hielden hun deuren 'beloken', gesloten. Want, hoe moest het verder zonder de lijfelijke aanwezigheid van Jezus?
En dan krijgen we de innemende scène van 'de ongelovige Tomas'. Stiekem herkennen we ons allemaal in hem, toch? Wat zouden ook wij op vele momenten in het leven wensen dat Jezus lijfelijk in ons midden stond om naar Hem te luisteren, Hem te danken, met Hem te vertoeven. Aan ons wordt gevraagd in Hem te geloven vanuit de rijke overdracht van de eerste christenen, de kerkvaders, de Schrift, de leer van de Kerk en de getuigenissen van zoveel heiligen en martelaren. We mogen nog steeds zijn Aanwezigheid ervaren in de sacramenten van de Katholieke Kerk en doorheen tekenen in onze eigen levensloop. Tomas verandert van de ongelovige naar de gelovige.
Zijn verhaal geeft ons hoop - met al onze twijfels - maar net die twijfel behoedt de mens voor een te grote zelfzekerheid. De hoop in dit verhaal ligt in het feit dat Jezus geen enkele beschuldiging uit tegenover zijn vrienden waarvan sommigen niet meteen een toonbeeld waren van trouw en vastberadenheid. De Verrezen Heer wenst hen 'vrede' toe en geeft hen de macht om te vergeven. Vergeven heeft te maken met nieuw leven geven.
Hoe dan ook, de leerlingen ervoeren een omslag en werden later uitgezonden om het werk van Jezus verder te zetten. Ook wij worden uitgezonden om te getuigen van de kracht die de levende Heer in ons leven bewerkstelligt.
Luc,
bewerking van externe bronnen.
