Van 1 tot 6 augustus verzamelden jongeren van over de hele wereld in Lissabon om samen te ontmoeten en het geloof te beleven. Twee jongeren uit onze parochie waren er bij en vertellen over hun ervaringen: Klaas Van den Abbeele en Willem van Bellingen.
Hoe moeten we ons jullie reis naar Lissabon voorstellen?
Klaas: De meeste deelnemers aan Wereldjongerendagen deden ook mee aan een voorprogramma van hun eigen land of regio. De inschrijvingen in Vlaanderen gebeurden via IJD (Jongerenpastoraal Vlaanderen). Men kon kiezen tussen verschillende voorprogramma’s. En ik had gekozen voor het voorprogramma MAGIS, een voorprogramma van de jezuïeten. Dit voorprogramma bracht meer dan 2000 jongeren van over de hele wereld samen, er waren verschillende ‘experimenten’ en de voertaal was Engels. Met een 30-tal vertrokken we op 22 juli in alle vroegte vanop Zaventem richting Lissabon. Eenmaal aangekomen in Lissabon werden we naar ‘Vila MAGIS’ (MAGIS-dorp) geleid. Vila MAGIS werd opgericht op de site van een school. Na 2 dagen vertrokken we allemaal naar ons eigen ‘experiment’, sommigen bleven in Lissabon, anderen gingen naar andere steden. Mijn experiment vond plaats in Madrid. Ik had gekozen voor ‘pilgrimage’. Het stappen en de sportieve activiteiten van overdag waren ‘s avonds onderwerp van gesprek in onze MAGIS-circle. Het delen van onze ervaringen en reflectie hierover stond centraal.
Na het voorprogramma trokken we met z’n allen terug naar Lissabon voor de slotviering en om de start mee te maken van de WJD. Alle Vlaamse deelnemers kwamen samen om elkaar te ontmoeten en te vieren.
Er waren 1,5 miljoen deelnemers van over de hele wereld. Je kon elke dag vrijblijvend deelnemen aan allerlei activiteiten: catechese-groepjes, samen zingen, mini-festivalletjes - er was zelfs een DJ-priester en een rappende jezuïet - ontmoetingen met anderen,... Alle activiteiten en vieringen waren heel eigentijds, echt van deze wereld, niet wereldvreemd. Op het einde van de WJD was er een eucharistieviering met paus Franciscus.
Willem: ik heb geen voorprogramma gekozen, maar ben meteen naar Lissabon gegaan. Ik ben met een groep jongeren meegegaan die ‘Maria, Moeder van de Hoop’ heet en die verbonden zijn met het Mariapark van Oost-Malle.
Wat heeft je het meest getroffen tijdens de WJD?
Klaas: Dat er zo veel jongeren van over de hele wereld aanwezig waren om hun geloof te delen en te vieren: 1,5 miljoen! Die massa jongeren was zo overweldigend! Ik had vroeger weleens het gevoel alleen te zijn in mijn geloof. Toen ik op WJD aankwam, was dat gevoel meteen weg. Ik dacht: “Wauw! Ik ben dan toch niet de enige.” Ik had een intens gevoel van verbondenheid, van samenhorigheid.
Wat ik ook bijzonder vond, waren de vele inspirerende en interessante ontmoetingen. Mijn doel was o.a. om nieuwe mensen te leren kennen en mijn relatie tot God meer te verkennen en te verdiepen.
Willem: vooral de ontmoetingen op straat. Je kan je niet inbeelden dat je hier in Aalst rondloopt en met mensen over de kerk en je geloof kan praten. Ik heb vooral Franse jongeren ontmoet, zij waren er met een grote groep en waren ook heel herkenbaar. Vooral uit die groep heb ik veel nieuwe mensen leren kennen.
Ook de grote momenten zoals de openingsviering – dat gevoel om daar samen met meer dan een miljoen jongeren te staan -, de viering met de paus, de kruisweg,… dat heeft me geraakt.
Behalve nieuwe mensen ontmoeten, heb ik ook veel mensen terugzien die ik al kende. Op woensdag was er een dag met alle Belgen die begon met een catechese met IJD. Ik wou een drankje gaan halen en dat heeft me een half uur geduurd omwille van alle mensen die ik onderweg tegenkwam. Die mensen allemaal terugzien, was een topdag. En dan ’s avonds waren er overal feestjes op de verschillende pleinen.
Denk je dat de WJD iets aan je leven zal veranderen? Denk je dat er blijvende contacten zullen zijn met andere deelnemers?
Klaas: Ik denk zeker dat deze dagen iets in mijn leven veranderen. De ommekeer is zelfs nog altijd bezig. Ik geniet nog steeds na. Ik heb geleerd dat vooroordelen niets uithalen en dat elke persoon, welke nationaliteit dan ook, uniek is en zijn eigen verhaal heeft.
De WJD hebben me ook geholpen om uit mijn comfortzone te komen en om contacten te durven leggen.
Ik ben zeker dat ik blijvende contacten zal hebben, vooral met onze MAGIS-groep. En dat zal zeer binnenkort al gebeuren. We hebben namelijk een terugkomdag op 30 september. Ik hoop dat er meer van deze dagen zullen komen, want zo’n hechte groep mag niet verloren gaan.
Willem: Ik zal zeker nog met verschillende mensen contact houden, ik denk dat er lange vriendschappen ontstaan zijn. Dat was ook de bedoeling en mijn drijfveer. Het heeft ook zeker iets aan mijn leven veranderd. Toen ik na de WJD naar de mis ging in Mijlbeek, Ninove, Mechelen en Halle, was het alsof ik terug in Lissabon was. Ik denk nu nog meer na over liturgie. Ik deed dat al, maar ik heb nog meer ontdekt dat een herkenbare liturgie mij deugd doet en rust geeft. Ik heb dan niet het gevoel op een specifieke plaats te zijn. Ik ben dan niet in Moorsel of in Halle of Mechelen, maar ik ben een klein stukje van de wereldkerk. Ik voel me dan meer verbonden, daarom hecht ik persoonlijk veel belang aan een herkenbare liturgie, de gebeden uit het missaal, omdat die overal hetzelfde zijn. We zijn een universele kerk en het mooie vind ik dat je, zelfs in een ander land, zonder de taal te kennen, toch de liturgie mee kan volgen. Een warme gemeenschap die de liturgie draagt, is ook heel belangrijk, denk ik. Ik ga soms naar vieringen die helemaal correct verlopen maar waar de sfeer kil is. Sinds de WJD denk ik daar nog meer over na. Ik denk dat er op dat vlak wel een nieuwe wind aan het waaien is in de kerk, dat vind ik positief.
We hoorden dat de Paus jullie vaak gezegd heeft "Wees niet bang". Denk je ook dat wij (in Vlaanderen) vaak te bang zijn?
Klaas: Ja, en dat is eigenlijk best ok. Maar we mogen niet met die angst blijven zitten en die angst mag ons niet verlammen. De paus zei ook dat we die angsten moeten delen met anderen. Als je erover praat met familie, vrienden,... kunnen die angsten minder groot worden. Je wordt er vanzelf beter en gelukkiger van. Door te luisteren naar anderen ontdek je dat velen dezelfde angsten doormaken. Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Het belangrijkste is om het niet bij jezelf te houden.
Willem: Ja, eigenlijk wel. We moeten onze vaste gewoontes durven loslaten en iets nieuws proberen. Ik zou graag hebben dat de verschillende geloofsgemeenschappen meer samenwerken en als één geheel samenkomen, met een mooie liturgie, in een soort ontmoetingsvieringen. Ik denk dat mensen vroeger gewoon in hun eigen parochie naar de kerk gingen, terwijl mensen nu gaan we ze zich thuis voelen. Ze pakken daar desnoods hun auto voor en rijden een paar dorpen verder, ze zoeken iets dat bij hen aansluit en waar een gemeenschap en liturgie is die hen aanspreekt.
Wat kan onze parochie uit jullie ervaring leren?
Klaas: Dat de parochie de hoop niet mag verliezen en niet mag denken dat jongeren per definitie niet geïnteresseerd zijn. Ik ben er zeker van dat vele jongeren zoekend zijn en willen praten over wat hen bezighoudt in het leven. Misschien zijn sommigen op zoek naar zingeving in hun leven. Ik besef wel dat het niet gemakkelijk is om deze jongeren te vinden en hen samen te brengen, maar ze zijn er wel! Samenkomen en samen vieren kan zo’n deugd doen.
Willem: dat we elkaar moeten ontmoeten en samenwerken. En dat we moeten nadenken over onze liturgie, met een grote aandacht voor muziek en liederen, en met variatie in verschillende stijlen vb. eens een Taizéviering organiseren. Ik denk dat er nog heel wat jongeren zijn die gelovig zijn en die wel naar de kerk willen gaan, maar ik denk dat de drempel hoog is. In de zondagsvieringen zie ik vooral ouderen mensen, er zijn geen leeftijdsgenoten, en dat vormt voor andere jongeren vaak een drempel.
Ontmoetingsvieringen organiseren die opengetrokken worden voor iedereen, van jong tot oud, met nadien samen iets drinken, dat zou ik goed vinden
