Ik weet niet wie ze heeft uitgevonden, maar het zou me niks verwonderen mocht het Fons Vinck blijken te zijn. De tips.
Al meer dan 35 jaar ga je er mee naar huis op hoogdagen en na bijzondere vieringen op Ten Bos. En je komt ze dan jaren later nog eens tegen, ergens verborgen in een boek, in de lade van een bureau of gewoon in het volle zicht naast een kaarsje in je living. Het is niet te doen om ze allemaal op te sommen, maar op de foto's herken je er wellicht wel enkele van.
Of misschien zet je zelfs nog jaarlijks de ‘plaasteren kerststal’ uit die je kon verzamelen als je vele jaren na elkaar plichtbewust naar elke middernachtmis kwam. Zo niet dan miste je Sint Jozef of (wat nog veel erger is) het kerstekindje zelf. ’t Zou straf zijn eigenlijk als die kerststal het nog bij iemand overleefd zou hebben! (Laat het ons eens weten! → KerKembodegem@gmail.com)
Wat je kunt vermoeden, is dat er aan elke tip een soort crea-atelier voorafgaat.
Die wordt ook wel eens een beschuttende-werkplaatsvergadering van de werkgroep liturgie genoemd omdat we op zo’n avond proberen 250 dezelfde afgewerkte tips te voltooien. Niet simpel. Op de foto’s van zo’n avonden zie je heel geconcentreerde medeparochianen die het beste van zichzelf geven en hier en daar ook en hapje en n'een Affligem om de hongerigen en dorstigen te laven . Al vele, vele jaren zijn we hiervoor welkom bij Kristien thuis in Hekelgem. Die traditie Is ooit begonnen op haar terras, op de zomeravond dat we chokotoffs openmaakten, een boodschapje in stopten en weer toe rolden (en af toe eentje aten).
Sedertdien is er al heel wat geverfd, geplooid, geknipt, … en bijna zeker ook wel eens stilletjes gevloekt. Want ja, het loopt niet altijd voor iedereen even vlot natuurlijk. Origami met de parapluutjes was bijvoorbeeld voor velen ‘the hell’… En pastoor Frans vond het maken van de keikopjes (zie foto) eigenlijk ook maar niks…. Maar er was altijd wel ambiance op zo’n avonden. En het resultaat mocht gezien worden. Allé, dat hopen we toch. ’t Was immers ook nooit de bedoeling om echte kunstwerkjes te maken, maar een toffe ‘reminder’ als een soort knoop in je zakdoek die je eraan herinnert dat een mooie viering op Ten Bos niet eindigt met de zegen van de pastoor. Je neemt de boodschap nadien hopelijk meer naar huis, als een tip, als een roeping die je aanspoort om er de komende week en weken iets mee te doen, er naar te leven.
