Johan De Sadeleer op interview bij zijn nichtje Hannelore
Wat betekent hoop voor een huisarts?
Als patiënten de huisartsenpraktijk binnenkomen , zijn ze hoopvol. Ze verwachten dat de dokter hen afhelpt van hun ziekteprobleem. Of ze hopen dat hun aandoening tenminste behandelbaar is. Artsen kunnen mensen hoop geven. Ze moeten eigenlijk met meer hoop naar buiten gaan dan dat ze binnen gekomen zijn. Dat is de roeping van een arts.
Heb je al ervaren dat er mensen zijn met veel hoop ?
Het leven is niet zo éénvoudig voor een aantal patiënten. Neem nu een jonge moeder met een gehandicapt kind. Ze kijkt hoe dan ook altijd hoopvol naar de toekomst van haar kind. Of mensen met kanker : ze blijven de hoop houden op genezing.
Wat vind je van het geven van “valse hoop” ? “Het komt wel goed hoor je soms.”
Valse hoop geef je nooit. Je moet altijd realistisch zijn. In het brengen van het “slechte” nieuws moet je toch proberen om er nog het hoopvolle uit te halen. Valse hoop werkt trouwens contraproductief.
Vind je jezelf een hoopvol mens ?
Ik probeer althans in alles het positieve te zien. Pessimisme verlamt een mens. Ik kijk naar mezelf als een hoopvol persoon.
Zegt geloof en hoop je iets?
Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je hebt geloof nodig om te hopen en hoop om te geloven. Voor mij komt daar ook de liefde bij. Na de liefde komen de hoop en het geloof.
Hoe ga je om met patiënten die de hoop verloren hebben?
Dat zijn geen gemakkelijke gesprekken. Maar toch moeten we proberen hen te overtuigen dat er nog altijd iets positiefs aanwezig is in hun situatie.
Heeft de huidige mens minder hoop dan vroeger?
Patiënten in deze moderne tijden laten zich te veel leiden door wat ze over hun ziekte of probleem terugvinden op de sociale media. Ze worden bij hun opzoekingswerk vaak overstelpt door de negatieve benadering van hun ziekte en verliezen de hoop op genezing. Ze krijgen te weinig informatie hoe ze met hun ziekte kunnen leren leven en toch gelukkig zijn.
Een verhaal van hoop, moed, volharding en geloof
Het is een groot geluk een supermarkt op mensenmaat dicht in je buurt te hebben. Altijd hoop je iemand te zien om een kort “klappeke” te doen: goed voor de betrokkenheid in de parochie en goed voor het welbevinden van jezelf. Aan de kassa word je vriendelijk geholpen door een behulpzame kassierster, zoals die ene keer dat een zalig parfum mijn reukzin prikkelde.
“Wat een heerlijk parfum”, zei ik. “Ja” was het antwoord, “van Syrië”.
“Ah, je bent van Syrië en spreekt zo goed Nederlands?”.
“Al 8 jaar ben ik in België”. Meteen wist ik waarover te schrijven voor de rubriek ‘Lokale verhalen van hoop’.
“Mag ik over je wedervaren een artikel schrijven?”
“Met veel plezier wil ik alles vertellen over onze vlucht destijds naar België”.
Hier volgt haar verhaal.
Mijn religie is yazidi – vergelijkbaar met het katholieke geloof. Ik kom uit Syrië en had er een mooi huis. Ik ging naar school tot het zesde middelbaar. Toen trouwde ik en ging met mijn man naar Libanon. Wij woonden daar een jaar en keerden terug naar Syrië om mijn studies af te maken. Toen werd ik zwanger en kreeg een kind. Er was toen al oorlog in Syrië. Wij vertrokken naar Irak om daar te wonen en bouwden er een klein huis. Daar woonden mijn man, onze zoon en ik vier jaar. Op een dag zaten wij daar met vrienden en die zeiden ons: “Loop weg, ISIS is gekomen en zijn hier amper 5 km vandaan. Ze hebben onze zoon meegenomen.” Toen liepen wij weg en hebben alles achtergelaten. Wij waren doodsbang voor ISIS en liepen 8 uur lang. Het was zomer en we liepen onder een loden zon van 35°. Wij aten en dronken niet en ons zoontje huilde, had honger en was bang. Toen kwamen we aan in Turkije. Daar konden wij niet wonen: het leven in Turkije is erg moeilijk. We besloten om naar Europa te gaan: voor de toekomst van onze zoon en voor onszelf en vooral om in veiligheid te leven! We wilden naar België komen om er te blijven. We gingen toen naar Griekenland met een watervlot. Vijf uur lang op het water. Van Turkije naar Griekenland. Heel moeilijk was het en we waren doodsbang om te verdrinken. Eens in Griekenland aangekomen trokken we naar Macedonië, Servië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland en uiteindelijk bereikten we België. Wij woonden in het jaar 2016 in Kortenberg. Het was zeer moeilijk voor mij omdat ik een andere taal sprak en Nederlands studeren is niet zo simpel. Ik spreek namelijk Koerdisch en Arabisch. Mijn zoon ging naar school en uiteindelijk belandden wij in Aalst. Toen wou ik naar school om Nederlands te leren, maar ik werd zwanger. Toen mijn tweede zoon 1 jaar oud was, werd ik opnieuw zwanger. Nu had ik de zorg voor drie kinderen en kon voorlopig niet naar school. Maar ik begon thuis zelf Nederlands te leren en dat viel best mee. Zo zocht ik naar werk en ging ook nog naar school. Ik behaalde mijn certificaat Nederlands – gemakkelijk was dat niet – werken en school en gezin, maar het lukte! Toen besloot ik om ook mijn rijbewijs te halen. Na mijn werk studeerde ik ook voor mijn rijbewijs. Drie dagen heb ik niet geslapen om mijn rijbewijs te halen. Maar ook dat lukte. Hierbij gaat alle eer naar mijn man, die mij altijd aanmoedigde. Op dit ogenblik probeer ik thuis ook Frans te leren. Dat zal dan mijn vierde taal worden…
Een nieuwe Belg die vrijheid en vrede hoog in het vaandel draagt. Een verhaal van hoop, moed, volharding én geloof is hier alomtegenwoordig. Op de radio klinkt muziek….“Laat alles wat ademt in vrede bestaan…”. En laat dat nu juist de hoop van deze wereld zijn.
Met dank aan Sherihan -
G.D.K.
Kevin en de hoop
Kevin, 22 jaar, in om de week nachtzorgkundige in het WZC De Gerstjens, en dagzorgkundige in WZC Ten Rozen. In beide WZC wonen heel veel parochianen van de HopParochie. Op zijn 14de kwam hij vanuit Kameroen in Aalst terecht. Het geloof kreeg hij mee van zijn familie, en beleeft hij heel intens met zijn vriendin. Voor hem is de hoop heel speciaal. Hij hoopt dat God bestaat, dat God barmhartig en vergevingsgezind is, want niemand is perfect. Hij hoopt dat Jezus voor ons bevrijding wil zijn. Kevin hoop ook dat er meer liefde tussen de mensen zal komen, dat er eeuwig leven zal zijn.
Die hoop op eeuwig leven en vergevingsgezindheid beleeft hij speciaal bij stervende of overleden personen.
In de stilte van zijn hart bidt hij dan hoopvol voor deze mensen. Zo Is God voor hem de weg van de hoop. We wensen hem nog heel vele hoopvolle jaren toe in de prachtige zorg die hij draagt voor onze senioren.
Kent U ze nog? De 7 werken van barmhartigheid?
(door Reinhout Triest)
De hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken bezoeken en de doden begraven (Mt. 25). Paus Franciscus heeft daar naar aanleiding van zijn encycliek Laudato Si nog een achtste werk aan toegevoegd: zorg voor de schepping ofte “laat ons barmhartig zijn voor ons gemeenschappelijk huis”.
Wist U ook dat er 7 geestelijke werken van barmhartigheid zijn? Deze zijn waarschijnlijk al iets minder gemeengoed….Bij deze:
De onwetenden onderrichten, in moeilijkheden goede raad geven, de bedroefden troosten, de zondaars vermanen, het onrecht geduldig lijden, beledigingen vergeven, voor de levenden en overledenen bidden.
Wie vandaag rond zich heen kijkt zou geneigd kunnen zijn om de hoop te verliezen. Zijn compassie en empathie nog wel in de mode? Worden deze werken van barmhartigheid, zowel de lichamelijke als de geestelijke nog wel in de praktijk gebracht? Het antwoord is volmondig: ja!
Laten we ons vooral niet blindstaren op de roepers die in de (geo)politiek of op sociale media gretig haat zaaien en daardoor verdeeldheid oogsten. Medeleven zou volgens hen niet meer van deze tijd zijn. Het recht van de sterkste telt. Het eigen grote gelijk. Mijn waarheid is dé waarheid – en we nemen er vooral een loopje mee....
Christen zijn betekent net het tegenovergestelde. Niet naïef zijn, maar ingaan tegen de mainstream.
Kleine daden van goedheid stellen. Zoals Jezus, opkomen voor het geknakte riet (Mt. 12, 20). Jezus kraakt het niet onnadenkend af, maar versterkt het in de hoop dat het zelf weer heropleeft.
En dat, beste lezer, is precies wat er in onze Ho(o)pparochie, dagelijks gebeurt. Daarom niet op de barricades, maar in alle stilte en eenvoud.
In het onderwijs. De kleuterleid(st)er die troost en houvast biedt en kleuters spelenderwijs structuur bijbrengt. De leerkracht die zich met hart en ziel inzet om zijn leerlingen de nodige kennis en vaardigheden bij te brengen. In de zorg. De verpleegkundige of de arts die zorg draagt voor zijn of haar patiënten. In de buurt. De buur die voor de minder mobiele of al wat oudere buur een boodschap doet.
Toch ook even uw aandacht voor een heel mooi initiatief
– en een lokaal verhaal van hoop en verbinding - van vzw Levensvreugde. In ‘t Rijgersnest (gevestigd in het vroegere modehuis Rita in de Rijgerstraat in Moorsel – wijk den Drezzel) maken de zorggebruikers creatieve werkjes die ze dan te koop zullen aanbieden in het winkeltje “Het Uniek Kadoo”. De zorggebruikers en hun begeleiders mogen daar terecht fier op zijn! Binnenkort openen ze de deuren. Een bezoekje waard!
Tot slot. In de Mattheüspassie van Johann Sebastian Bach klinkt het in het alom gekende ‘Erbarme dich, mein Gott’ : een universele roep om compassie, een smeekbede om medelijden (beter: mededogen) en vergeving. De kunstgeschiedenis leert ons deze belangrijke les: barmhartigheid is van alle tijden en van alle volkeren. Wie dit niet gelooft, moet maar eens naar de tentoonstelling Compassion gaan, in het MAS in Antwerpen. De moeite waard en vooral….hoop-gevend!
Liesbeth De Keyser
(door Katrien Van Vaerenbergh)
Kan je kort vertellen wie je bent en wat je doet?
Ik ben Liesbeth De Keyser en ik werk als ergotherapeute in een woonzorgcentrum. Ik doe deze job al 24 jaar. Voor ik aan mijn opleiding begon, droomde ik van een job als ergo in de fysieke revalidatie. Tijdens mijn stages, die we in alle disciplines (fysieke revalidatie, ontwikkelingsproblematieken, psychiatrie en geriatrie) moeten doen, heb ik mijn hart verloren aan ouderen met dementie, ook al vormt het werken met deze populatie een enorme uitdaging. Vanaf dan wist ik dat ik dat verder wou gaan doen.
Waar zie jij in je job tekens van hoop?
Wanneer ik zie dat bewoners zich samen met familie, vrijwilligers, collega’s of medebewoners kunnen amuseren. Wanneer ze zich veilig voelen bij elkaar. Samen eens lachen, samen eens huilen. Misschien soms eens vloeken op elkaar. Kortom: wanneer ze er toch in slagen om een vertrouwensband op te bouwen, ondanks dat dit wordt beschouwd als de laatste levensfase.
Waar hopen de bewoners op? Wat kan hen hoop geven?
Waar de bewoners op hopen? Dat is voor elke bewoner anders. En het is aan mij als ergotherapeut om samen met het team dit te gaan ontdekken. De ene bewoner hoopt op een rustige ‘oude dag’. De andere wil nog vanalles ontdekken en doen. Dan is het aan ons om te bekijken wat hier nog mogelijk is. Het mooie aan onze job is dat wij uitgaan van de mogelijkheden van de bewoner, ondanks de vele beperkingen.
Wat hen hoop kan geven, is denk ik, gehoord worden als mens.
In je job word je geconfronteerd met eindigheid, loslaten, ziekte, beperkingen,...
Wat helpt jou om midden van die vaak moeilijke omstandigheden toch hoopvol te blijven?
In tegenstelling tot andere disciplines weten we hier dat we de bewoners niet meer gaan ‘beter maken’ of genezen. We gaan voor zo lang mogelijk zo goed mogelijk blijven. En ook hierbij proberen we de wens van de bewoner op de eerste plaats te zetten. We proberen hen nog zo veel mogelijk de regie van hun eigen leven zelf in handen te laten nemen.
Het zijn dan ook de bewoners die mij energie geven om verder te gaan. Wanneer je voelt dat ze dankbaar zijn dat er naar hen wordt geluisterd.
Ook collega’s of vrijwilligers waar je even terecht kan wanneer je het zelf niet goed meer weet, zijn goud waard!
Ikzelf vind de allerlaatste levensfase (het stervensproces) ook een heel waardevolle fase. Het is de periode waarin je er als team alles probeert aan te doen om dit voor de bewoner zo comfortabel mogelijk te laten verlopen. Het zijn momenten waarop de familie vaak nog een laatste keer met de oudere samen is. Het is een fase van verhalen, van gedeelde emoties, een fase waarin we elkaar intens steunen, zowel personeel, familie, vrijwilligers als medebewoners. Wanneer de bewoner dan komt te sterven, en je weet dat hij of zij niet heeft moeten afzien en mooie laatste zorgen heeft gehad, dan heb ik het gevoel dat ik het kan afsluiten.
Dank je wel, Liesbeth, voor je inspirerende getuigenis en het mooie werk dat je doet!
Zuster Mieke en zuster Maria
(door Johan De Sadeleer)
Een korte kennismaking met de zusters.
Zuster Mieke en Zuster Maria zijn zusters van de orde van Sint-Franciscus en verblijven in het klooster van Erembodegem. Al 200 jaar zetten de zusters van Sint-Franciscus van Opbrakel zich in voor onderwijs, jeugdzorg en ouderenzorg. Zuster Mieke verblijft al 7 jaar in het klooster in Erembodegem. Zuster Maria is er al 3 jaar. Zuster Mieke is in de loop der jaren steeds actiever geworden in onze parochiegemeenschap. Zo zorgt ze een vijftal keer per jaar samen met vrijwilligers voor “ De Tafel van Benedictus”. Ze kookt dan voor mensen die anders alleen eten thuis moeten eten en de gezelligheid moeten missen. “De Tafel van Benedictus biedt hen een gezellig samen-zijn.
Waar zie je in deze woelige tijden tekenen van hoop ?
“De media geeft weinig informatie over hoopvolle gebeurtenissen. En toch zij er hoopvolle tekenen : de inzet van velen tegen de klimaatopwarming, de zorg voor daklozen, de opvang van de Oekraïners…. “ “ Wij denken bijvoorbeeld aan mensen die een kind verliezen in het verkeer en toch blijven hoopvol uitzien naar de toekomst. Ze tonen geen haat tegenover de chauffeur maar vragen alleen maar van “de dader” spijt over zijn daden.”
Wat versta je zelf onder “ christenen zijn pelgrims van hoop” ?
“We kijken als christen uit naar een hoopvolle toekomst over de dood heen. We geloven dat er een hoopvol leven is na ons levenseinde. We zijn als pelgrims steeds onderweg. Onze tijd hier op aarde is immers tijdelijk.”
Wat zegt de heilige Franciscus eigenlijk over hoop ?
“Voor Franciscus is hoop een “vuurtje dat aangestoken “ wordt. In een gebed van Franciscus vraagt hij om hoop te brengen aan wie wanhoopt. Hij draait steeds het negatieve om in iets positief. Liefde overwint haat, vreugde haalt het van droefheid, verzoening haalt het van ruzie. Die inspiratie is de leidraad voor zijn volgelingen tot de dag van vandaag.
We kunnen het samen vatten in zin : mensen ondanks tegenslagen hoop geven !!!”
Waarom is hoop belangrijk ?
“Wie zonder hoop leeft, heeft geen toekomst. Die mens keert zich in zichzelf. Hij verliest de voeling met de mensen rond zich. Hij dreigt pessimistisch te worden. Bovendien weigeren ze vaak hulp van anderen te aanvaarden.”
Geloof, hoop en liefde. Wat vind je de belangrijkste waarde ?
“ Liefde!” Maar er bestaat geen liefde zonder hoop. Bij een operatie kreeg ik een kaartje met de volgende tekst : HOOP IS EEN LICHTJE IN JE HART DAT VANDAAG MOED GEEFT EN MORGEN KRACHT.”
“Ik kan het niet beter zeggen of uitdrukken.” (Zuster Mieke)
Wat hoop je voor de toekomst van jullie congregatie ?
“We hopen dat onze franciscaanse spiritualiteit onze opvolgers mag blijven inspireren om ons werk verder te zetten in onze instellingen."
Sprookje van Hoop AVdP
Lang geleden, want ik ben al oud, had ik door wereldse omstandigheden – het leven kan hard zijn - bijna alle hoop laten varen. Het was zo erg met mij gesteld dat ik nog amper een flauw vermoeden had van wat hoop eigenlijk betekende in een mens zijn leven.
Ik had er al verschillende kwade dromen, echte nachtmerries, aan over gehouden zoals die keer dat ik, totaal verloren gelopen, opeens voor de hellepoort van Dante Alighieri stond met het opschrift ‘Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt’. Ik liep in paniek roepend en tierend weg en schoot dan zwetend wakker. Kort nadien las ik ergens toevallig, of was het geen toeval - Gods wegen zijn ondoorgrondelijk - dat tegenover elke nachtmerrie een hoopvolle droom staat waardoor uiteindelijk alles in balans komt.
Met de weinige moed die nog overbleef, ging ik op tocht als pelgrim van hoop op zoek naar goede hoop, geen valse hoop, het anker los, de baan op, want hoop doet leven stond in hetzelfde boek te lezen en ook het omgekeerde “waar leven is, is er hoop”, zei Cicero ooit in het Latijn. Ik ging op zoek naar leven in harmonie met het leven in de natuur en met de medemens.
En waarlijk die zoektocht op zichzelf was een ontdekkingstocht, een tocht die ook af en toe uitnodigde om even stil te staan om te wachten en te verwachten. Goede dingen zijn het wachten waard.
Zo drong het stilaan tot me door dat wachten eigenlijk al hopen is.
Af en toe bekroop me wel nog de twijfel tussen hoop en vrees, maar de hoop won het stilaan meer en meer van de vrees.
Verrassend doorslaggevend en hoopgevend was mijn ontmoeting, weer eens toeval, ergens onderweg met Mia die me sprak over het Licht dat ze had gezien en zei: “Niemand gaat verloren.” Ze stelde me ook de vraag: “Kun jij nog dromen?”
Vandanaf droomde ik over hoop als een Licht in de verte, dat altijd maar heviger schitterde naargelang ik dichterbij kwam. Zo vond ik geleidelijk aan de hoop terug en het bleek geen ijdele hoop, maar hoop die inderdaad doet leven en net zoals Mia was ik niet meer verloren.
Het was de moeite waard om opnieuw de hoop te ontdekken, maar ook de weg ernaar toe was belangrijk: van reiken naar bereiken, van negatief naar positief, van wachten naar verwachten.
Tenslotte weet ik nu als oude, wat bedaarde mens, dat hopen en dromen dicht bij mekaar liggen en dat zoveel herinneringen meer en meer de verwachtingen en dromen overstijgen.
Laat me hopen dat het nog een tijdje zo blijft en nadien zien we wel.
We blijven hopen en ‘in deze hoop wil ik leven en sterven’ (slot van de Akte van hoop – catechismus 1954)
Een 'aperitiefje' Greta Muylaert
Een sprankel hoop kan je helpen
in een vaak donkere, hopeloze wereld.
Hoop is prachtig!
Hoop is machtig!
Hoop is krachtig!
Hoop is nodig!
Hoop is broodnodig!
Verweef je deze hoop met geloof en liefde,…
dan ontstaat er als het ware een “Drie-eenheid”.
Zeeën van mensen:
hoopvolle blikken tussen hebben en zijn.
Tasten naar vragen:
het antwoord niet weten.
Diep en wankel geloofals vertrouwen.
Zoveel verschillen:
Gods liefde blijft binden.
