Dag lieve lezer,
Vanuit mijn “kot” schrijf ik dit briefje naar uw “kot”. Ik hoop en bid dat je het goed stelt. We zien elkaar niet meer, tenzij misschien van achter een schermpje via de digitale middelen. We horen elkaar niet meer, tenzij via de telefoon. Op weekdagen fiets ik elke morgen naar het kerkgebouw om de deuren te openen en ’s avonds te sluiten. Verder blijf ik samen met mijn echtgenoot in huisarrest en tracht van daaruit het parochiesecretariaat draaiende te houden. Telewerken, weet je wel.
Er komen vragen binnen van bezorgde ouders. Weten jullie al iets over de eerste communie? Het vormsel? Gaat het doopsel van ons kindje nog door? Op het ogenblik dat ik dit briefje schreef, was er nog geen antwoord. Maar wanneer dit nummer in de bus valt, zal dit wellicht al duidelijk zijn. Elke dag komen er immers verse nieuwsberichten, nieuwe richtlijnen, nieuwe data.
Vanmorgen (Passiezondag) keken we naar de tv-mis vanuit de Sint-Salvatorskathedraal in Brugge. Het deed zo’n deugd om vanop afstand te kunnen meevieren, meebidden en meezingen, verbonden met zoveel christenen, elk in hun “kot”. Elk Bijbels woord, elk kerklied, het raakt ons hart nu sterker en dieper dan ooit. Het openingslied, toevallig mijn lievelingslied, was Zingt Jubilate 324. Ik citeer de eerste 2 strofen. Als je het kent, zing het maar luidop mee, want zingen verkwikt het gemoed:
Waar is de plaats die vrede lacht?
Waar wordt aan mensen recht verschaft?
Waar is de God die leven geeft?
In elke mens die liefde deelt.
Ik zoek de plek waar vrijheid heerst,
Waar elke mens van angst geneest,
Ik zoek de God die armen heelt,
In elke mens die liefde deelt.
Ontelbaar veel mensen delen nu liefde en zorg. Ieder van u die nu afstand houdt uit zorg voor de medemens, deelt liefde. Dank u wel! Ieder van u, die nu geïsoleerd zit, maar zich sterk houdt, deelt liefde. Proficiat! Ieder van u, die nu zorg draagt voor kinderen, of zieken, of bejaarden, of medemensen tout court, en doet wat hij of zij al altijd deed, deelt liefde. Respect en dank!
Neen, we zijn niet alleen in ons “kot”. God zit naast ons, als we met een bang en bezorgd hart kijken naar het Journaal. God zit naast ons, als wij of onze dierbaren ziek worden. God is doorheen de handen van zorgverleners keihard aan het werk in de ziekenhuizen, in de zorgcentra, in de huizen, op zoveel plaatsen. Hij kent ons lijden.
Want zijn naam is “Ik ben er.”
Zo heeft Hij zich geopenbaard aan Mozes. Wij zijn kostbaar in zijn ogen. Hij is ons allen heel nabij. Hij houdt ons aller hand vast, nu we dat zelf niet meer kunnen doen bij elkaar.
Wij zullen zondag samen Pasen vieren. De mogelijkheden om de diensten te volgen via livestream op Kerknet, via radio en televisie, vind je op deze pagina. Ons samenzijn, onze gemeenschap zal niet zichtbaar zijn. Maar onze harten en gedachten zullen verbonden zijn met elkaar. Misschien zelfs nog meer verbonden dan ooit tevoren. We zullen vieren dat onze God een God is van leven. Hij heeft Jezus uit de dood opgewekt. Jezus, onze Heer, leeft! We zijn niet alleen. We zijn samen. Dat is ons geloof. Moge het ons sterken en steunen. Zalig Pasen!
Marleen Van der Mast
