Terwijl ik dit ‘woordeke’ typ zou ik evengoed opzoekwerk kunnen doen in verband met een ‘huiswerkje’. U leest het goed, het zijn niet alleen onze schoolgaande kinderen die af en toe zwoegend en zwetend boven een huistaak vertoeven. Sinds Sammy de diaconaatsopleiding gestart is, moeten wij ook af en toe een voorbereiding maken.
Om de zoveel tijd wordt er een ‘ten huize van’ georganiseerd bij een kandidaat-koppel. Het doel is met mekaar uitwisselen rond een bepaald thema om daarna – meestal stipt om 21.30 uur - een cake of andere zoetigheid aan te snijden. Deze ‘Ten Huize Van’-momenten brachten ons al naar Lokeren, Aalter, Boekhoute en binnenkort zijn wij het ‘gastkoppel’. Ter voorbereiding wordt ons gevraagd om na te denken over christelijke referentiepersonen die ons inspireren en uitdagen om te groeien in geloof.
Maar hoe begin je daar aan? Er is zo veel keuze. En ik durf bij God niet beweren dat ik alle ‘heiligen’ hun levensloop en verhaal voldoende ken.
Een inspirerend figuur is voor mij iemand die mij ‘raakt’.
Zo schreef ik in ons lijfblad reeds een stukje over Therese van Lisieux omdat we met ons tweeën in de buurt verbleven. Ook toen we onlangs in Reims één van de glasramen van Chagall mochten bewonderen, werd ik geraakt door de kleuren, de mooie lichtinval, de setting…
De laatste cd van Willem Vermandere heeft hetzelfde effect. Het lied ‘haast u zere…’ is zo’n spiegel voor het leven van de moderne mens – dat van mij incluis – dat het mij inspireert om niet meer rap rap een boterham te eten en rap rap rap onder de douche te gaan maar om écht los te komen van de gejaagdheid des levens.
De reeks Messiah deed me dan weer nadenken over aan welke kant ik zou staan mocht er vandaag een profeet opstaan die beweert de zoon van God te zijn. Bon, u leest het… inspiratie genoeg.
Het is echter de volgende stap die een uitdaging is.
Je laten inspireren vraagt een gevoeligheid voor je omgeving en de mensen die op je pad komen via boeken, verhalen, kunst, muziek…
Het is echter de ‘change of heart’ of de spirituele bekering die een serieuze inspanning vraagt. Het is een bekering van lange adem…
En daar wringt het schoentje. Na het geraakt zijn, ontstaat vaak een wil om het anders te gaan doen of om in navolging van bv een ‘heilige’ een andere weg in te slaan. Het vraagt echter meer dan alleen wilskracht om je leven bij te sturen. Dat merk ik in mijn werk als ik de verhalen beluister van mensen die al jaren met een drugverslaving leven. Het fysiek ontwennen is vaak niet de moeilijkste stap maar het niet hervallen is dat wel. Daarbij gaat het niet alleen om wilskracht maar om het ontwikkelen van een heleboel vaardigheden die voorkomen dat de drang om te gebruiken te groot wordt, waardoor herval onvermijdelijk is. En als we kijken naar de werking van ons brein, weten we dat bewust gedrag een automatisme wordt als we die inspanning 60 dagen volhouden.
Stel dat ik elke dag wil bidden voor ik naar mijn werk ga, dan dien ik dit 60 dagen na elkaar te doen vooraleer het gedrag een automatisme wordt. De ‘40-dagen’ van de vasten zijn dus niet lang genoeg en we weten wel hoe moeilijk het soms is om tijdens de vasten iets vol te houden.
Je laten raken door verhalen van inspirerende figuren is mooi maar brengt ons niet perse tot bekering, noch tot verandering van gewoontes. Maar wat kunnen we dan wel doen om van inspiratie naar bekering te gaan?
Volgende stukje uit het boek van Nikolaas Sintobin ‘leven met Ignatius’ inspireerde me:
“Bekering betekent niet dat je een heel nieuwe identiteit moet aannemen maar wel dat je de reeds aanwezige bouwstenen van je persoonlijkheid hier en daar gaat herschikken zodanig dat je persoonlijkheidstrekken je gaan helpen om te komen tot meer leven en liefde. Een bekering is een geschenk van God eerder dan het resultaat van je eigen verdienste.”
Toch wel een inspirerend figuur, die Ignatius van Loyola. De kans is groot dat ik hem kies voor een ‘klapke’.
Al is de kans ook groot dat ik het laat afhangen van de ‘inspiratie’ van het moment…