We hebben moeilijke tijden achter de rug... In maart 2020 werden we geconfronteerd met een nooit geziene gezondheidscrisis. Het coronavirus dwong ons om ‘in ons kot’ te blijven. Twee jaar hadden we een bijna verplichte quarantaine. Verantwoordelijken in de kerk hadden vrees: zullen mensen nog durven terugkeren naar de kerk. Zal de gewoonte van het ‘thuisvieren voor de televisie’ het overnemen van het samenkomen in onze kerken? We mogen in de Emmanuelparochie ons gelukkig prijzen, dat we ook vandaag nog steeds met velen samen vieren in de kerk. Ik ben daar echt dankbaar voor.
Maar na de coronacrisis kwam er een nog venijniger virus onze geloofsgemeenschap binnen. De TV-uitzendingen van ‘Godvergeten’ hadden een dramatisch effect op hoe de samenleving naar de kerk kijkt. Gelukkig werden slachtoffers van misbruik nu écht erkend! En hopelijk zal het synodaal proces dat paus Franciscus op gang heeft gebracht in de Kerk, leiden tot grondige veranderingen die ons allen ten goede komen.
Onze woestijntijd duurt heel lang. En toch moeten we er doorheen. De tocht doorheen de Rode zee en de woestijn: ze waren beslissend destijds voor het joodse volk. Ook ons geloof wordt zwaar beproefd. Zullen we er nog doorheen komen?
Goede mensen, Pasen kondigt een nieuw begin aan. Het paasverhaal eindigt niet bij lijden. Goede Vrijdag krijgt niet het laatste woord!
Net wanneer de uitzichtloosheid totaal lijkt, vertellen de evangelisten ons over opstanding, over herboren hoop, over het begin van een nieuw tijdperk. Dat is de betekenis van Pasen. Het schijnbare einde schept kansen op een nieuw begin. Opstaan is een kwestie van geloven, van willen, van durven. Christus nodigt ons uit paasmensen te zijn.
Mensen die niet bij de pakken blijven neerzitten, maar vertrouwen op de kracht van hun geloof. Het kan ook aan ons gebeuren, hier en nu, om op te staan, en ons te verzetten tegen uitzichtloosheid. Een zalig en opstandig Pasen voor u allen!
Pastoor Marc
