Zondag 11 november herdachten wij in de Onze-Lieve-Vrouwkerk van Lichtaart de bijzonder wrede 1ste wereldoorlog en in het bijzonder de gesneuvelde soldaten van onze deelgemeenten Kasterlee-Lichtaart-Tielen. Vital Aerts uit Kasterlee bracht hun namen een voor een in herinnering, samen met de namen van onze omgekomen burgerbevolking, alsook de soldaten die het leven lieten in de 2de wereldoorlog, de Koreaanse oorlog en het conflict in Libanon. Het was een lange lijst van mensen, die veel te vroeg gestorven zijn in zinloze oorlogen.
Deken/pastoor Lieven Snyers was voorganger in de eucharistieviering, die muziekaal prachtig werd opgeluisterd door de fanfare Vreugd in Deugd van Lichtaart. De aanwezigen waren bijzonder talrijk met onder andere leden van het gemeentebestuur, gildenbroers en -zusters uit de deelgemeenten, (ex)militairen en de trouwe wekelijkse kerkgemeenschap.
Na het evangelie bracht Jef Peeters een prachtige bezinning en citeerde daarbij uit het boek “In Europa” van de Nederlandse schrijver Geert Mak. De gruwelijke waanzin van de 1ste wereldoorlog werd pijnlijk duidelijk toen hij het enorme dodenaantal van de deelnemende landen ter sprake bracht. Het aantal gewonden en verminkten, die huiswaarts keerden, moet bovendien nóg groter geweest zijn dan zij die sneuvelden. Hij bracht de “grote” oorlog nog iets dichter bij ons door te verwijzen naar het boek “Goede moed, mijn beminde” waarin Guy Stappaerts het oorlogsverhaal van zijn Tielense grootvader beschrijft aan de hand van diens brieven, die hij gedurende drie jaar aan het front naar huis stuurde. Louis Stappaerts sneuvelde in augustus 1917 aan het Ijzerfront. Jef wist tenslotte op een zinvolle manier de inhoud en betekenis van het evangelie-van-de-dag te koppelen aan de waanzin van de oorlog. Hieronder volgt een deel van zijn lezing:
“Op het eerste zicht heeft de evangelielezing van deze zondagsviering over de farizeeër en de arme weduwe misschien weinig met wapenstilstand of vrede te maken.
In deze evangelietekst worden twee houdingen tegenover mekaar geplaatst: de farizeeër met een houding van eigenwaan, arrogantie, egoïsme, hoogmoed tegenover de houding van de arme weduwe: een houding van bescheidenheid, eenvoud, dienstbaarheid. Zijn dit geen grondhoudingen die voorwaarden zijn voor respectievelijk conflicten of voor vrede? In onze samenleving wordt via de media sterk de nadruk gelegd op het eerste: op bekendheid, zich laten gelden, opvallen, in de kijker staan. Voor wie dienstbaar is in het alledaagse leven heeft onze samenleving nagenoeg geen aandacht. Nochtans is de boodschap van het evangelie duidelijk: door het voorbeeld van de arme weduwe te benadrukken, worden we uitgenodigd om meer en meer mensen te worden naar Gods hart, mensen die niet vanuit de hoogte iets van hun rijkdom weggeven, maar die dankbaar zichzelf wegschenken en dienstbaar zijn.
Het zijn dus niet de “roekeloze en arrogante wereldleiders” die de vrede brengen, maar zij die in alle stilte dienstbaar zijn: zij die zorgen voor de zieken en hulpbehoevenden, de vrijwilligers in organisaties, jeugdbewegingen, parochies, vrijwilligers in solidariteitsacties zoals 11.11.11. dezer dagen, plichtsbewuste vrouwen en mannen, …, evenals wijze politieke, religieuze, en sociale leiders.
Vrede en rechtvaardigheid gaan altijd hand in hand. En opkomen voor vrede vereist steeds dat men een antwoord geeft op de uitdagingen van de tijd. Voor onze tijd en onze wereld zijn er tal van uitdagingen die de vrede - in de kleine en grote wereld - bedreigen, gaande van pesterijen, misbruik van sociale media, de toenemende onverdraagzaamheid in onze samenleving, de luchtvervuiling, verkeersonveiligheid, vereenzaming, de steeds groter wordende kloof tussen rijk en arm in de wereld, terrorisme, honger en geweld die mensen op de vlucht jagen, tot de grootste uitdaging, namelijk de klimaatverandering, die alles op het spel zet.
Vrede is inderdaad nooit voor altijd verworven, maar vraagt voortdurend inzet vanuit een houding van dienstbaarheid gericht op de uitdagingen van de tijd. Laat deze viering dan ook een uitnodiging zijn om te bidden voor vrede.
Het gebed verandert niet de wereld, maar het verandert de mensen, het geeft hen wijsheid en inzicht, en de mensen veranderen de wereld …”.
Op het einde van de viering dankte burgemeester Ward Kennes allen die hun schouders hadden gezet onder de organisatie van deze herdenking, en deed hij een oproep aan alle mensen om in tijden van meningsverschillen en onenigheid steeds de keuze te maken voor verzoening en vrede om alzo geen kans te geven aan zinloze conflicten en oorlogen.
Wij danken bovendien iedereen voor zijn/haar bijdrage aan deze eucharistieviering, die ons allen nog lang zal bijblijven.
OL
