Uit wat men noemt “doorgaans goed ingelichte bron” hadden we vernomen dat André ergens in augustus zijn 80ste verjaardag viert. De redactieploeg van K&L wilde wel eens weten of dit klopte en stuurde mij op pad. Op een vrijdagnamiddag even na 16.00 u. trok ik naar Home Sint-Petrus in Kruishoutem en trof hem aan net nadat hij er de Eucharistie had opgedragen.
Beiden genietend van een blonde Leffe luisterde ik bijna met open mond naar een onwaarschijnlijk aangrijpend verhaal. Maak het je gemakkelijk en lees verder.
Oorlogsjaren.
André werd geboren te Gent op 25 augustus 1939 net voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Hij was de 3de van een gezin met 3 kinderen, een 3 jaar oudere zus en een 2 jaar oudere broer. Hij groeide op in Merelbeke-Flora, beter bekend als Merelbeke Station. Zijn vader was onderbureauchef op de sociale dienst van de Spoorwegen te Merelbeke. Moeder was onderwijzeres in het vrij onderwijs maar, zoals het toen gebruikelijk was, moest ze deze taak na haar huwelijk opgeven. Toen hij 4 jaar en 8 maanden was, gebeurde er iets onwaarschijnlijks, iets verschrikkelijks, dat nooit meer uit zijn geheugen kan gegrift worden. Zichtbaar ontroerd vertelt hij het hele voorval alsof het gisteren gebeurde. Ik citeer: “Op 10 april 1944, Paasmaandag, werd het station van Merelbeke door de geallieerden zwaar gebombardeerd. Het bombardement begon om 10.30 u. ’s avonds en duurde ongeveer een half uur. We waren reeds te bed en vader nam mij (wellicht omdat ik de jongste was) uit mijn bed om te vluchten naar de kelder. Net toen we aan de keldertrap kwamen viel een bom op ons huis. Vader en ikzelf bleven ongedeerd maar mijn moeder en broer en zus hadden niet meer de tijd om te vluchten en zijn gestorven onder het puin. De laatste woorden van moeder waren: “Wat God bewaart, is wel bewaard”. In datzelfde bombardement stierven ook mijn grootvader langs vaders zijde en een oom. Later is vader hertrouwd en na drie jaren in Gent op de Predikherenlei te hebben gewoond, zijn we opnieuw naar Merelbeke getrokken na de heropbouw van de verwoeste woning. Uit dat tweede huwelijk is er nog een halfzus geboren juist op mijn verjaardag , het was een verjaardagscadeau !”
Priesterroeping.
Eigenlijk wist ik het reeds van bij mijn eerste communie. Als kind reeds werd ik ontroerd door het mysterievolle van de liturgie. Het sociale engagement van mijn vader en zijn overtuigd en daadwerkelijk geloof liggen aan de basis van mijn roeping. Met dit alles voor ogen deed ik mijn middelbare studies Latijn-Grieks in het Sint-Lievenscollege te Gent.
In september 1966 deed ik mijn intrede in het klein seminarie te Drongen voor een opleiding twee jaren filosofie. Daarna naar het Groot Seminarie te Gent voor 4 jaren theologie . In dat tweede jaar theologie moesten we met gans ons jaar naar het leger voor opleiding brancardier, want een geestelijke mag geen wapens dragen noch gebruiken. Tijdens die legerdienst werd er verder in de voormiddag les theologie gegeven, zo verloren we geen jaar. Op 4 juni 1966 werd ik priester gewijd samen met nog 18 wijdelingen waaronder 1 dominicaan. Eigenlijk wilde ik missionaris worden en naar Brazilië trekken maar de toenmalige bisschop van Gent, Mgr. Van Peteghem liet mij niet gaan. Men had mij hier meer dan nodig.
Diverse parochies.
Na mijn priesterwijding in 1966 werd ik onderpastoor te Sint-Martens-Latem. Ik was er voornamelijk verantwoordelijk voor de jeugd. Ik werd er aalmoezenier van de scouts en de gidsen en proost van een nieuw opgerichte KAJ-afdeling. Ik bleef er tot ik in 1970 naar Zele werd gezonden. Ik werd er onderpastoor van een totaal nieuwe parochie nl. Zele-Kouter. Ook daar was ik voornamelijk met de jeugd begaan. In 1983 mocht ik opnieuw verhuizen, deze keer was Geraardsbergen mijn bestemming waar ik opnieuw als onderpastoor de jeugd onder mijn bevoegdheid kreeg. Hier werd ik proost van de Chiro. Ik werd voor het eerst pastoor in 1988, dit was in Lokeren-Bergendries. Dit was een parochie met 4000 inwoners. Er was ook een bedevaartsoord, men aanroept en vereert er O.L. Vrouw van de Kop voor ziekten in het hoofd.
In 1993 vroeg de bisschop mij om pastoor te worden in Asper wat ik dan ook maar deed. Maar er was meer…4 jaar later kreeg ik er ook nog Gavere en Vurste bij. Op al die parochies was het fijn werken, mede dank zij de goede samenwerking met vele mensen zowel bij de jeugd als in de volwassenenbewegingen.
Aalmoezenier in het rusthuis.
Helaas begon mijn gezondheid mij parten te spelen. Begin 2004 kreeg ik hartproblemen en de dokters raadden mij aan om het wat kalmer te doen. De toenmalig deken van Oudenaarde en tevens een jaargenoot van mij, André Peereboom, vroeg mij aalmoezenier te worden in Home Sint-Petrus te Kruishoutem en Home Vijvens in Huise. Daardoor kwam ik in Ooike wonen om dichter bij Kruishoutem en Huise te zijn, maar ook dichtbij Oudenaarde, waar ik gedurende 10 jaren aalmoezenier ben geweest in het Ziekenhuis van Oudenaarde . Ik ging graag in op deze vraag en zo komt het dat ik hier nu nog altijd werkzaam ben. Dit is echt wel iets dat mij ligt. Mijn rondgang op de kamers, een babbeltje met de bewoners, de eucharistievieringen in beide vestigingen (maandagnamiddag Huise en vrijdagnamiddag Kruishoutem) ik kijk er telkens weer naar uit. Ook hielp ik tot voor kort iedere uitvaart concelebreren bij het overlijden van een van onze bewoners. Gelukkig heb ik ook de gewaardeerde hulp van Carine Parmentier, de Pastoraal Medewerkster van het rusthuis. Een mens wordt iets ouder en de mobiliteit is niet meer wat ze geweest is. Hierdoor moet ik nu dank zij haar minder stappen, want je mag het niet onderschatten, doorheen alle gangen van de ene kamer naar de andere, het kruipt wel eens in de kleren. Daarom is Carine een welkome hulp. Zij brengt voor de vieringen de bewoners naar de kapel, gaat eventueel op ziekenhuisbezoek en woont ook de uitvaarten bij van onze bewoners. Een fantastische hulp, nu het met mijn gezondheid iets minder gaat neemt zij heel wat van mij over.
Tijd voor hobby’s?
Wat ik vroeger eigenlijk als grootste hobby had was reizen, helaas lukt dit mij nu niet meer. Ik zag toch wel een stukje van de wereld. In de eerste plaats bezocht ik uiteraard onze buurlanden maar ik ben ook in Brazilië geweest, ik was ooit in Taiwan, in Kongo, op de Filippijnen, telkens ging ik op bezoek bij de missionarissen, hoe zou dat komen???
Ook muziek is een hobby van mij, klassieke muziek beluisteren maar ook zelf actief musiceren doe ik wel graag. In het verleden was ik zelf nog organist, toen ik in Zele stond bespeelde ik het orgel bij begrafenissen en huwelijken. Ik heb ook nog jeugd- en volwassenenkoren gedirigeerd. Ik heb thuis nog altijd een piano staan en een orgel. Maar de laatste jaren is ook muziek spelen wat naar de achtergrond verdrongen.
Straks 80 jaar, hoe kijk jij naar de evolutie in het geloof, in de Kerk?
Ja, alles is uiteraard heel veel veranderd. De kerken lopen leeg, er zijn geen roepingen meer. De mensen zijn een beetje het geloof in “het geloof” kwijt. Hoe dit komt is uiteraard een immens grote vraag, toch denk ik dat één van de grote redenen is dat er minder en minder “echte gelovige gezinnen” zijn. De warmte, de geborgenheid, het intens samen leven met en voor mekaar is er niet meer. En is het gezin niet “het nest” bij uitstek waar diep geloof kan ontkiemen? Maar nooit wanhopen en de moed verliezen. Ik zie gelukkig nog veel vrijwilligers die in de bres springen op de parochies om de schaars geworden priesters bij te staan en het parochiale leven toch nog draaiende te houden. Er is hoop!
Ziezo, beste lezers, dit is de neerslag van een intens boeiend en deugddoend gesprek. Ik heb er alvast van genoten en ik hoop dat jullie hetzelfde zullen ervaren.
Beste André, namens de redactie van K&L en alle lezers wensen we je een gelukzalige 80ste verjaardag toe op 25 augustus en hopen je nog heel lang in ons midden te mogen behouden.
Proficiat André en bedankt voor de fijne babbel …en de 2 heerlijke Leffes.
Tekst: Sylvain Lamont
