Vanaf 1 december hebben we een nieuwe pastoor, priester Bart Malfait, die al een goed jaar in Wingene actief is en nu ook Ruiselede, Doomkerke, Kruiskerke en Zwevezele erbij krijgt. Tijd voor een gesprek en een eerste kennismaking.
Wortels
Ik moet de pastorie zoeken, Kaplotestraat. Sommige centrumstraten in Wingene zijn - zoals overal - bijzonder smal zodat ik beter parkeer op het kerkplein. De pastorie is een moderne woonst. Geen oud herenhuis zoals in Ruiselede en we installeren ons aan een moderne, ruime vergadertafel en hebben al een raakvlak: familiedocumenten verzamelen. Bij het opruimen van het ouderlijke huis heeft hij toch een en ander meegebracht, te waardevol om zomaar weg te gooien maar je moet ook plaats hebben. Wel heerlijk om erin te lezen, te ontdekken. Maar we komen ter zake.
Bart is de jongste van vijf kinderen en groeide op in Zwevegem in een katholiek, warm gezin. Al van jongs af aan was hij misdienaar en voelde hij zich goed in de kerk. Ze woonden ook dicht bij de kerk en priesters en religieuzen waren welkom ten huize van de familie Malfait. Zijn humaniora deed hij in het toenmalige St-Jozefsinstituut in Kortrijk, hij volgde er wiskunde-economie. Toen hij 18 was, was de vervolgkeuze niet meteen duidelijk. Het seminarie werd al overwogen maar hij startte toch in Hantal een economische richting. Veel van zijn klasgenoten kozen voor Toegepaste economische wetenschappen. Achteraf beschouwd, denkt hij, zou een opleiding in de sociale sector een betere keuze geweest zijn, dichter bij zijn ziel, maar het leven is soms een zoektocht, je kan niet alles meteen plannen. Misschien moet dat ook niet.
Zoektocht
Op zijn 21ste besloot hij om toch naar het seminarie te gaan in Brugge. Hij volgde er het eerste jaar filosofie. Er waren tien seminaristen dat jaar, een mooie groep en in totaal waren er een veertigtal jonge seminaristen. Toch onderbrak hij het seminarie om in Leuven Godsdienstwetenschappen te gaan studeren. Hij mocht het in drie jaar doen gezien de voorstudie.
Na twee jaar godsdienstles te hebben gegeven in de hogere jaren van verschillende secundaire scholen keerde hij terug naar het seminarie. De opleiding bestond uit een aanvullende studie theologie, en was in tegenstelling tot Leuven gericht op het priesterschap en het pastoraal werk. In het derde jaar mocht hij al als parochieassistent meewerken in Diksmuide bij de deken daar. Hij mocht groeien in de job en werd in 2004 priester gewijd in zijn thuisparochie te Zwevegem. Hij zou 15 jaar in Diksmuide blijven, een mooie streek, een groep van kleine dorpen en parochies waar contact leggen met mensen daardoor misschien iets makkelijker verloopt.
Loslaten
De jaren in Diksmuide blijven mooie jaren: je bouwt iets op, je legt er je hart in, je leert mensen kennen en er ontstaat een band. Je weet dat het goed zit, dat je je roeping kunt waar maken. Er is vertrouwen gegroeid en dat moet je dan loslaten om elders opnieuw te starten. Niet eenvoudig. Is het priesterschap een eenzame job, geen vrouw, geen gezin, je bent dus weinig omringd en er is geen klankbord op moeilijker momenten? Daardoor dreigt er inderdaad eenzaamheid te ontstaan. Voor het persoonlijke leven van de priester is het vooral belangrijk dat hij voldoende tijd maakt voor verdieping en een innerlijk leven. Tijd voor de mensen, maar ook tijd voor God… Tegelijk is het van belang mensen te hebben bij wie je terecht kan in vriendschap en vertrouwen en ook mensen die je bijstaan voor de materiële zorg. Maar er is ook nog iets anders waardoor hij in een isolement zou kunnen terecht komen: we leven niet langer in een christelijke samenleving. De maatschappij is seculier geworden. Waar vroeger het kerkgebeuren centraal stond, is de band met de Kerk bij velen erg los geworden. Doopsels, eerste communies, vormsels, huwelijken en uitvaarten zijn vaak éénmalige kerkmomenten. De affiniteit met de kern van het christelijk geloof is zoek geraakt. Niet zo verwonderlijk dat na verloop van tijd ook priesters schaarser zijn geworden. Het valt evenwel te begrijpen. Door de cultuur waarin wij leven, vraagt het veel méér inspanning om te geloven. De verschraling van de kerkgemeenschappen noopt ons wel tot reorganisatie en het groeien naar pastorale eenheden. Het is belangrijk dat mensen die hetzelfde geloof delen elkaar vinden en het samen kunnen vieren en beleven.
Visie
Toch is het pastoor zijn een mooie taak. Erg gevarieerd. Je mag mensen ontmoeten op belangrijke levensmomenten, doopsel, communie, huwelijk, afscheid nemen van het leven hier. Je mag luisteren en bemoedigen, dat geeft voldoening. Je ontmoet jong en oud.
Maar er is een verlangen om naar geloofsverdieping te kunnen gaan met ouders, jongeren, parochianen, met allen die dat willen. Waarin onderscheidt zich een kerkelijk huwelijk? Wat betekent een uitvaart in de kerk? Velen zijn wel religieus, maar geloven in God ligt al veel moeilijker. Nochtans kan je daar niet om heen. Te mogen geloven dat er Iemand is die ons ver te boven gaat en tegelijkertijd met ons een relatie wil aangaan, maakt het geloof pas interessant en boeiend. Wie het zelf gelooft, zal ervan getuigen bij anderen. Zo worden we als vanzelf meer missionair. Met elkaar in gesprek gaan over het geloof, aandacht voor elkaar en vooral voor de zwakkeren, verzorgde liturgie, mooie muziek, zang en gebed zijn allemaal dingen die eigen zijn aan een vitale geloofsgemeenschap. En het is te hopen dat anderen er zich door aangesproken weten…
Het is de bedoeling dat we al binnen een jaar de pastorale eenheid Beernem-Ruiselede-Wingene kunnen vormen. Dat wordt een hele uitdaging. In Beernem is priester Edouard Van Maele de pastoor en zuster Rita Kerckhof parochieassistente. Priester Bart zal vooral Ruiselede – Wingene - Zwevezele voor zijn rekening nemen. Deze tellen samen al ongeveer 18.000 inwoners en het grondgebied is uitgestrekt, er is dus de fysieke afstand ook. Hij gaat vol goeie moed de uitdaging aan en zal proberen langzamerhand verder contacten uit te bouwen en voeling te krijgen met zijn geloofsgemeenschap. Diaken Danny Vandenbroucke en parochieassistente Thea Levrouw zijn er ook om samen met priester Bart het vele pastorale werk te helpen behartigen. We heten hen alvast welkom en wensen hen goeie moed. Ruiselede, Kruiskerke en Doomkerke tellen nog vele kerkgangers.
Gerda M.