Liturgische vieringen
Zie Misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Adem en moed
Over liturgie.
De zondagsmis, wekelijks ritueel destijds, geen zondag zonder misgang. Velen hebben afgehaakt. Pastoor Doom (1876) wou de Ruiseleedse kerk uitbouwen met een travee omdat ze te klein was op zondag. Uiteindelijk bouwde hij een kerk bij in Doomkerke. Tijden veranderen, de maatschappij verandert. Er zijn vele oorzaken voor de geloofscrisis, voor de teleurgang van de liturgie, daar gaan we het nu niet over hebben.
Door corona werd er geteld waardoor we een beter beeld kregen van de aanwezigen. Twee jaar terug telden we nog een 120 mensen, vooral als er een familiemis was. Tegenwoordig gaat het om een 80- 90- tal aanwezigen. Met Kerst meer uiteraard.
Duikend in mijn vele dozen met knipsels, vind ik in de liturgiedoos een artikel van Marc Van de Voorde (°1947) , een Vlaams journalist. Hij was perschef van het bisdom Brugge (1970-1987), 10 jaar hoofdredacteur van Kerk & Leven, daarna tot 2012 raadgever en speechschrijver van Yves Leterme, Steven Vanackere en Herman Van Rompuy. Sinds zijn pensionering schrijft hij voor diverse media in binnen- en buitenland. Hij zit een aantal keer in mijn doos maar dit stukje heb ik met plezier herlezen. Blij dat ik het gespaard heb. Het jaartal staat er niet bij, helaas, maar hij oogt bijzonder jong (Jaren 80?) Mag ik u, lezer, laten meegenieten van een reflectie op liturgie?
De Zaïrese liturgie is indrukwekkend. Ook al omdat de kerken stampvol zitten, maar vooral door het enthousiasme en de sfeer, de beweging in het wederzijds gesprek tussen voorganger en kerkganger. Het is geen eenmansbedrijf maar een gemeenschapsgebeuren. Het is wonderlijk dat in een politiek en maatschappelijk uitzichtloze situatie de liturgie zo’n plek van feest kan zijn. Ik had treurnis verwacht en geslagenheid maar ik ervoer vreugde en bemoediging. Vreugde omdat de liturgie en de droevige situatie een moment van verademing is, een gebeuren dat nieuwe adem geeft aan de ziel. Bemoediging omdat ze niet buiten de realiteit van het dagelijkse bestaan staat en ondanks de droevige situatie de gelovige sterkt om toch menselijkheid te blijven bevorderen. Niet voor niets zijn het honderden christelijke basisgroepen van de parochies die het leven in de cités Kinshasa mogelijk maken.
Indien de eucharistie in de Zaïrese parochies een politieke manifestatie zou zijn, dan ontnam ze de mens de vreugde om te vieren en de ver-adem-ing die zijn ziel nodig heeft in het uit te houden. Indien men in die viering totaal voorbij zou gaan aan de realiteit van het bestaan, dan onthield ze de mens de bemoediging die hij nodig heeft om aan dat bestaan te sleutelen. In de liturgie moeten twee gevaren vermeden worden: van de liturgie een politieke meeting maken en van de liturgie een wereldvreemd gebeuren dat voorbijgaat aan het leven van de kerkganger. Dat geldt niet alleen voor Zaïre.
Als er één plek is waar we uit de dagelijkse sleur moeten komen en uit de jacht naar het nieuws, dan is het de kerk. Niet om de wereld te ontvluchten maar om los te komen uit de bezetenheid van de actualiteit die ons dreigt op te slokken en door haar fragmentarisch karakter ons elk perspectief ontneemt. We zien vaak niet verder dan het eerstkomende journaal. Soms is er veel drukte om niets in de wereld, grote verhalen gaan aan ons voorbij. Als we in de liturgie ook zouden springen om elk nieuw actuafeit, verliezen we alle zin voor relativiteit, verliezen we alle vreugde.
Ik heb de liturgie niet nodig om op de hoogte te zijn van wat in de wereld omgaat. Ik heb liturgie nodig omdat ik mij samen met andere zoekende gelovigen tot God wil keren om Hem te loven en te danken en omdat ik Zijn genade wil ontvangen om in deze tijd en samenleving mens te zijn in Zijn perspectief. Liturgie is de plaats waar de actualiteit als een van de vele bekommernissen meedraag en opdraag. Opdragen, dat is ook de vele kleine verhalen in relatie brengen tot het grote Verhaal; opdat ik zou mogen zien waar heil en onheil zitten in onze samenleving, in onze wereld. Na de toewending tot God, is er de terugkeer naar de medemens. Liturgie die aan de actualiteit voorbijgaat, ontneemt me die mogelijkheid, ontneemt me de bemoediging. Liturgie is nodig omdat ons geloof niet zou moeten overleven in de catacomben van het eigen IK, zonder woorden, zonder taal, zonder gemeenschap en dus zonder inspiratie, zonder kracht.
Mark Van de Voorde
Waar is mijn dorp?
Lopend door Ruiselede als was het een vreemde stad
Waar je met de mondmaskers niets en niemand kent
Er ergens op de weg, het voetpad
Eén glimlach tegenkomen
Daar kan ik stratenlang van dromen
’t is of je even niet eenzaam bent.
Naar Toon Hermans, William Coppens
Beeldspraak: Heden en verleden
We vragen regelmatig enkele dorpsgenoten naar een (kunst) voorwerp, beeld, schilderij dat hen raakte ooit en hen bijblijft.
Ik laat de kunstenaar Luk Decleer aan het woord: “In de Vrije Grafiek had ik een monotype gemaakt waarin een figuur centraal stond. Die vertegenwoordigt dus eigenlijk het heden, het nu. Het verleden werd door dit middeleeuws tekstfragment via een collage voorgesteld. Verleden en heden zitten a.h.w. in goud verpakt. Het is één en onlosmakelijk met elkaar verbonden.”
Wat mij vooral opviel in dit werk is het “middeleeuws” tekstfragment. Wat een geschenk voor de hobby-kalligraaf. Niet alleen letters, maar ook woorden, zinnen intrigeren mij. De woordspeling “The past a present” is bijzonder goed gevonden.
Dit alles met daarbovenop dan nog “mijn kleuren” maken dit werk voor mij uniek.
Arlette Hoste
Geplande activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.
RUISELEEDSE PENNENTREKKEN
Opgroeien in de jaren 50 en 60: deel 2
In de periode rond je verjaardag de neiging hebben om eens terug te blikken naar ‘waar is de tijd naartoe’ zal wel velen bekend in de oren klinken. In mijn geval betekent dit achteruit kijken naar de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw.
De tijd dat we content waren als we genoeg Artis punten gespaard hadden en vol verwachting uitkeken naar de omruiling in prentjes die we dan in een album konden kleven. De Fort zegels die we spaarden werden rond de tijd van de sint omgeruild in speelgoed, maar we mochten niet gulzig zijn: 1 stuk per kind was de norm. Een kinderhand was toen gauw gevuld. Vergelijk dat eens met de hedendaagse tijd…
De tijd dat we in ons ‘geitje’, een super leuk 2 PK’tje, met z’n vieren erin naar familie in het ‘verre’ Zottegem reden en het zo spannend was want zouden we wel over de heuvels en de brug geraken? Dat was onze jaarlijkse uitstap waar we naar uitkeken, hup met de geit! Met ons modern vervoer van nu ligt Zottegem bij wijze van spreken naast onze deur. Maar toen, als voorzichtige mensen, bleven we toch meestal dichtbij de deur, je komt er geen stoten tegen en je was op een treffelijk uur weer thuis. Geen reizen naar verre oorden voor ons! De buurkinderen en wij gingen vader dikwijls tegemoet na zijn werkdag aan de grote baan en slaagden er in om de hele bende in het geitje te proppen en zo tot thuis te rijden.
...
Het volledie verhaal kunt u lezen in het parochieblad dat u deze week ontving.
