Liturgische vieringen
Zie "misvieringen" elders op deze website
Parochienieuws
Trouwe medewerker
Bij de overgang van de vroegere pastoor Bart naar de nieuwe pastoor Bart werd eens opgelijst wie zo allemaal als vrijwilliger meewerkt in de parochie. Je staat versteld als je al die namen ziet. Zoveel mensen dragen hun steentje bij om alles vlot te organiseren. Julien Dufour uit Kruiskerke is een van hen, die ik eens opzoek. De bescheidenheid zelve maar je kan op hem rekenen zonder veel woorden. Ooit was koster Paul D. hier al op gesprek, dat wist ik niet. Maar ook de VRT durft al eens heruitzenden en elk heeft zijn kijk.
Maité
Lees het verslag van dit bezoek in de nummer van het parochieblad dat woensdag in uw brievenbus viel.
En alles kwam tot stilstand
En alles kwam tot stilstand ....
Door een heel kleine, onzichtbare parasiet,
onzichtbaar voor het oog. Wat een ironie!
Maar wat nadien?
We zullen beslissen om een dag in de week stil te vallen
omdat we ons zullen herinneren dat dat goed is;
we zullen die dag zondag noemen!
Nadien?
Diegene die onder 1 dak wonen zullen minstens drie avonden in de week samen doorbrengen om te spelen, te praten, voor mekaar te zorgen en te telefoneren naar iemand die alleen woont. We zullen dat familie noemen!
Nadien?
We zullen in onze grondwet schrijven dat we niet alles kunnen kopen;
dat er een verschil is tussen een nood en een gril, tussen verlangen en lust;
dat een boom tijd nodig heeft om te groeien;
dat de mens nooit almachtig is geweest en het ook nooit zal zijn; meer nog, dat die beperking en kwetsbaarheid in ons wezen is ingegrift als een zegen omdat het de voorwaarde voor liefde is.
We zullen dat wijsheid noemen.
Nadien?
We zullen applaudisseren, niet alleen voor het personeel in de zorg, maar ook voor de vuilnismannen, de postbodes, de slagers, de buschauffeurs, de verkozenen om ... Ja, inderdaad ook voor de verkozenen want we zullen de dienst voor het gemeenschappelijk goed herwaarderen.
En we zullen dat dankbaarheid noemen.
Nadien?
We zullen ons niet meer ergeren aan de wachtrijen aan de kassa in de winkel en we zullen de opportuniteit gebruiken om met de mensen voor en achter ons op veilige afstand een praatje te slaan. Want we zullen herontdekken dat de tijd een cadeau is en dat we elke minuut moeten proeven.
We zullen dat geduld noemen.
Nadien?
We zullen de bestaande en nieuwe WhatsApp-groepen omvormen tot echte groepen waarmee we de tafel delen, boodschappen voor mekaar doen of de kinderen naar school brengen.
We zullen dat broederlijkheid noemen.
Nadien?
We zullen met onszelf lachen over de periode dat we mee draafden in een machine die onze levens dicteerden en onze planeet beschadigde. We zullen opnieuw het juiste centrum vinden en geen mensen meer opofferen aan welk systeem dan ook.
We zullen dat rechtvaardigheid noemen.
Nadien?
We zullen ons herinneren dat dat virus geen onderscheid maakte volgens huidskleur, cultuur, herkomst of religie. We zijn gewoon allemaal mensen. En als we het slechte aan mekaar kunnen doorgeven, kunnen we ook het goede aan mekaar doorgeven.
We zullen dat medemenselijkheid noemen.
Nadien?
Er zullen veel lege zetels en stoelen zijn in onze huizen en onze families. Maar we zullen samen zoveel verdriet hebben moeten verwerken en zo intense momenten beleefd hebben, dat we die band tussen ons zullen ontdekt hebben; een band voorbij de dood; een band die deze en gene kant van de straat verbindt; een band tussen deze en gene kant van de dood en het Leven.
We zullen deze God noemen.
Nadien?
Het zal helemaal anders zijn, maar om dan verder te kunnen leven zullen we een ander soort dood onder ons moeten overwinnen. Want er is geen opstanding zonder passie, geen echte vrede zonder je eigen haat te overwinnen, geen vreugde zonder door het verdriet te gaan. Voor die langzame omvorming die zich in de stilte van ons hart afspeelt, daarvoor is er geen woord...
Elisabeth pastorale zorg
Naar de overkant
Overlijden van mevrouw Monika Degroote, weduwe van de heer Gabriël De Rock: zie hier op deze website.
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat woensdag in uw brievenbus viel
Ruiseleedse pennentrekken
Waar ik soms zelden nog in slaag, de kleinkinderen versteld doen staan of laaiend enthousiast krijgen, lukt de sneeuw wel. Het is de eerste keer dit jaar en zeldzaam. Het is watersneeuw maar ze tovert het landschap om, geeft de struiken een witte muts en de kale bomen tekenen zich scherper af als donkere silhouetten. Ze komen dit keer te voet van school, de fiets is te glad. Ik hoor ze joelen, glijden.. hun haren hangen in natte slierten, de neuzen en wangen zijn rood van de kou. ‘Waar is jullie muts? Waar de wanten?’ De winterse bui heeft hen verrast, hun sjaal hangt aan de kapstok thuis.
‘Ben jij blij met de sneeuw?’ Ik moet niet twijfelen. Ik ben blij. Herinneringen aan de kindertijd toen er meer sneeuwdagen waren en we ijsbaantjes gleden op de speelkoer, de slee bovenhaalden en een sneeuwman rolden. We kwamen na een uur wat verkleumd binnen en als ma dan pannenkoeken wou bakken of warme chocolademelk wou maken. Je voeten op de Leuvense stoof tot je benen doortrokken waren van warmte, de jas te drogen op de stoelleuning.
De sneeuw ontwrichtte soms even het dagelijkse leven. De boerenkinderen mochten te laat komen, door de sneeuw, van zo ver. De speeltijd mocht wat langer duren van de juf, voor die ene keer. Het grasveld thuis was zo smetteloos wit, met enkel een paar poezenpoten erin gestempeld. We strooiden extra kruimels op het voederplankje voor die arme vogels.
We moesten een opstel schrijven, met wat gemeenplaatsen vaak. In elk opstel werden sneeuwballen gegooid. Het ging soms moeizaam: de vlokken dwarrelen naar beneden, schreven we ..Wat zouden ze anders doen. Hoe kan je de magie van sneeuw in woorden vatten. Dichters kunnen het. Het poëtische witte landschap zet aan tot weer eens een sneeuwgedicht lezen. Doe je mee.
Maité
