Maandag 11 november is herdenkingsdag van de wapenstilstand WO I. NSB Ruiselede zet zich achter de herdenking en Paul Desmet wist de verenigingen weer te motiveren om met vlag en wimpel in stoet naar de kerk te komen voor de mis van 10 u. Ook de gestelde lichamen, gemeentebestuur, brandweer … waren op post.
Een goed gevulde kerk en verzorgd meerstemmig zingen door Andante o.lv. Lina en aan het orgel Arnaud De Vos die het nieuwe en oude orgel alle eer aandoet. Paul las als eerste lezing een tekst van Phil Bosmans over vrede en in zijn homilie vroeg pastoor Bart zich af waartoe de voorbije oorlogen gediend hebben, in de zin van: mensen leren het nooit. Vrede in de wereld blijft broos, waakzaamheid blijft geboden. Als gelovigen moeten we dat ijveren voor vrede handen en voeten geven, blijven pleiten voor dialoog. De Universele Rechten van de Mens van 1948 worden door humanitaire organisaties bewaakt. Hen steunen via giften is een steun aan vrede.
Na de mis was er een hulde aan het monument in het park. Enkele aanwezigen brachten de kleinkinderen mee, om de boodschap ‘nooit meer oorlog’ door te geven aan volgende generaties.
In zaal Sport en Spel kreeg Paul Desmet het woord. Hij bedankte harmonie, kerkkoor, de verenigingen, Johanna (receptie) en vooral ook de gemeente voor hun steun sinds hij sinds 2002 de herdenking nieuw leven inblies. Herdenken is belangrijk: het brengt hulde aan alle slachtoffers, het creëert historisch bewustzijn, het kan helpen bij traumaverwerking, het zet aan tot burgerzin, het helpt ijveren voor democratie. Vrede begint bij jezelf, bij je omgeving. Kleine conflicten oplossen, uitpraten, niet gemakkelijk soms.
Burgemeester Greet gaf haar laatste woordje als burgemeester van Ruiselede. Ze had lovende woorden voor de lokale NSB. Oorlog blijft des mensen en jaagt mensen op de vlucht. Laten we niet vergeten dat 1,5 à 2 miljoen Belgen op de vlucht sloegen tijdens WO I en II. Vredevol leven is een opdracht, ze verwees daarbij naar sociale media die soms het forum van haat zijn. Onze vrijheid is een kostbaar goed, dat hebben we tijdens corona goed gevoeld. Onze oorlogen hier mogen niet vergeten worden, ze moeten nieuwe generaties aanzetten tot vrede en verdraagzaamheid.
En toen was er een glaasje en NSB –voorzitter Paul was weer een gelukkig man.
Gerda M.
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Voorbije activiteiten
TUINHIER Elke tuin verdient bloembollen
Wanneer het liedje ‘Tulpen uit Amsterdam’ (uit 1957) wordt gespeeld op de radio, heb je de neiging om mee te zingen of te neuriën en gegarandeerd blijft het lied in je hoofd hangen voor de rest van de dag.
‘Als de lente komt dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam
Als de lente komt pluk ik voor jou tulpen uit Amsterdam
Duizend gele, duizend rode
Wensen jou het allermooiste’ en zing maar verder
De laatste voordracht van dit jaar over bloembollen op maandag 4 november 2024 bleef ook plakken op het netvlies en in het hoofd. Guy Windels, de spreker, had het vooral over narcissen, zijn passie, in alle maten en kleuren omdat dit gemakkelijke bolgewassen zijn die zich zelf vermeerderen en weinig onderhevig zijn aan rot, slakken- of muizenaanvallen en omdat de bollen gewoon goed overwinteren in de tuin of in de bloembak tot het volgende voorjaar. Tulpen daarentegen zijn zorgenkindjes en de aardemuizen zijn er verzot op.
Een veelheid aan kleuren
Als je een lange, wisselende show wilt, is een brede spreiding in de bloeitijd aan te raden. De sneeuwklokjes, krokussen en blauwe druifjes geven voorzichtig de hoop dat het voorjaar onderweg is. De narcissen, hyacinten en de tulpen geven een feest van kleur op het moment dat de lente al voelbaar aanwezig is. Het zijn nu eenmaal bloemen die uitbundig in geur en kleur de komst van de lente vieren.
Wat mensen wel dikwijls vergeten is dat de bollen echt wel wat meststof kunnen gebruiken, net voordat ze beginnen te bloeien.
Bollenmarktje
Achteraan in de zaal stonden de bakken met bloembollen die de spreker te koop aanbood, netjes van een etiket voorzien, aan een schappelijke prijs. Weinigen lieten deze aanbieding aan zich voorbij gaan, het is nu trouwens de juiste planttijd. Bij de gekende tombola van onze vereniging vielen dan nog eens bloembollen te rapen, zodat iedereen content huiswaarts keerde.
We boffen maar
We boffen maar met zo een levendige, bloeiende én groeiende vereniging dank zij een trouw publiek en trouwe leden, maar ook dank zij de inzet van het bestuur dat deze avond als totale verrassing in de gladiolen werd gezet door onze nieuwe voorzitter Hugo. Hij sprak zijn dank uit aan de vorige voorzitter Walter voor zijn 14 jaar lange ‘dienst’ en aan de huidige en nieuwe (Mieke, Lizl) bestuursleden. We kregen een grote hoge bos gladiolen, misschien deze keer geïnspireerd door het liedje van Urbanus, wie weet, met Hugo weet je nooit want om een grap zit hij nooit verlegen.
Als afsluiter
De Engelse taal bezit een mooi citaat van Audrey Hepburn, namelijk:
‘to plant a garden is to believe in tomorrow’
Letterlijk vertaald: een tuin aanplanten is geloven in een toekomst.
Stort je dus in het bollenavontuur en geloof dat je er in het volgende voorjaar en in de toekomst de vruchten zal van plukken!
Graag tot weerziens in 2025!
Linda Herman
P.S: Neem een kijkje op onze nieuwe website : www.tuinhierruiselede.be
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
Naar de overkant
Zie hier op deze website
Ruiseleedse pennentrekken
Vadermorgen
Het vorige artikel van Maité ‘Niet klagen of zagen’ kwam misschien nogal feministisch over, vandaar nu het artikel ‘Vadermorgen’ om aan te duiden dat Maité toch ook mannen en vaders waardeert.
Op weg naar de kerk. een zonnige, vrijdagse meimorgen kom ik in omgekeerde richting de jonge papa’s tegen op weg naar school met hun kroost. Als begeleider op de fiets. Of spurtend achter een jonge coureur die met een loopfiets toch redelijke snelheden haalt op het trottoir, daarbij frontale botsingen riskerend met andere voetgangers tegenliggers. Er is de Marokkaanse pa die vrolijk ‘goeiemorgen’ zegt en arm in arm met zijn dochter stapt. En er zijn de opa’s die nu een nieuwe missie hebben als gepensioneerde met veel (?) tijd en hun kleinkinderen mogen brengen en halen. Een prachtige missie, je ziet ze glunderen. Voor de eigen kinderen lukte dat misschien niet omdat ze naar het werk moesten, maar voor die kleinkinderen. altijd tijd en altijd paraat.
Ik zie een gepensioneerde vriend van de markt komen met een zakje vis en een zakje groenten en vraag plagerig wat er op het menu staat. Ooit reed hij dagelijks naar Leuven naar de belangrijke job, vergaderde al in de files vooraf via de gsm. Nu is hij bij momenten fulltime huisman geworden, deugd dat ik daarvan heb…
Geef toe het is veranderd met de jaren. De taken waren vroeger veel geijkter. Moeder aan ’t fornuis Zij was chef van de kinders, van de luiers, van de was en de plas en de kuis in het huis, vader was chef van de buitenwerken, van de tuin, van de karweien en herstellingen, van de financiën. Vaders werk werd als zwaarder en serieuzer ingeschat op maatschappelijk vlak. Een goeie huisvrouw zorgde dat bij thuiskomst zijn pantoffels klaarstonden, het eten klaar was en vader kon rusten…Voorbij is die tijd. Met mijn generatie kwamen de tweeverdieners. Getrouwde juffen mochten in 1963 in het katholiek onderwijs plots les blijven geven. Vrouwen haalden een rijbewijs om te rijden! Mijn ma en tantes hadden een rijbewijs in de sacoche maar lieten de auto aan de mannen, werden voor de grote ‘commissies’ gebracht naar de winkel en deden de rest met de fiets. Meester Listhaeghe leerde vrouwen zwemmen in de jaren ’70, ook emancipatie. Zwembaden waren in hun jeugd enkel in ’t stad te vinden. Hier was er enkel de Krompoel (Craenepoel) en ’t Schip en moest je een eigen zwemslag ontwikkelen, als je boven wou blijven. Mijn ma had een ‘gebreid’ zwempak, stel je voor.
Maar nu dus, zie ik de schoonzoons even vlot pasta koken en pampers verversen. .Mijn vriendin legt laminaat bij de kinders en heeft een lamellenknipper, is expert met de boormachine. Opa leert na een snelcursus de stofzuiger hanteren. ’t Zijn mooie tijden geworden waar taken verdeeld worden en waar de dokter in de handboeken niet altijd meer een man is maar ook een vrouw kan zijn en bij een lesje ‘A la cuisine’ ook een pa vlijtig staat te koken. Het kan toch niet anders dan dat er daardoor meer respect en waardering groeit voor mekaars taken. Of alle echtelijke discussies daarmee opgelost zijn, dat is een andere vraag. Kuisnormen willen wel eens verschillen, kooknormen ook. Opvoedingsnormen nog meer. Beetje water in de wijn, elke dag, en het komt goed, helemaal goed. En aangelengde wijn blijkt gezonder…
Maité
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel
