Liturgische vieringen
Zie Misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Mieke van de nacht
Mieke Deguffroy is verpleegster. Onze wegen kruisten een paar keer in WZC Ruiselede, in Zevenkerke en ik was benieuwd naar hoe het is om nachtverpleegster te zijn. Ze kwam dus op de thee. Het werd een lang gesprek. Haar rijkgevulde, dagelijkse leven staat even op pauze door ziekte maar ze houdt er de moed in. ‘Er wordt aan gewerkt, er wordt voor mij gezorgd om ooit de draad weer te kunnen oppikken,’ zegt ze met een glimlach.
Roots
Mieke is geboren op een boerderij in Doomkerke, waar nu haar nicht Christel, de familie Naeyaert woont. De boerderij is uiteraard veranderd, er werd bijgebouwd, vernieuwd maar in het woonhuis is nog de kamer waar ze geboren werd, de meiboom voor dat raam… er zijn ankerpunten. Het is nog altijd thuiskomen daar. Ze was de jongste van zes kinderen. Broer Geert, van de heemkundekring is helaas overleden. Op de boerderij hielp al wie kon mee, bij alle soorten werk van eenvoudig – plezant tot hard labeur, elk met zijn taak naar gelang leeftijd. Er was ook veel solidariteit tussen buren boeren. Buren, dat kon ver reiken. Eigenlijk allen van wie het land aan het eigen land paalde. Men hielp mekaar spontaan en gratuit. Dat laatste is tegenwoordig niet zo evident meer. Misschien door de verminderde hulpvraag van de boeren onderling, er zijn de landbouwmachines en technologie op de bedrijven van nu. Toentertijd werd op de hoeve alle werk met paard en kar en pure handenarbeid geklaard. Je werd door je ouders gestimuleerd in het werken, het werd gewaardeerd en er was respect voor mensen, dieren en natuur. Er was de vroegmis op zaterdag in Tielt met moeder, wat beter paste in het werkschema voor de dieren en het gezin. En de zondagsmis in Doomkerke voor vader die daar meteen de voedingswaren ophaalde in de dorpswinkel. Hij kon er ook de aanwezige boeren of veehandelaars aanspreken, nieuws horen... Waarden werden aangereikt, voorgeleefd en meegedragen…
Kiezen voor verpleeg
Ze hadden familie op een boerderij van 120 ha in Frankrijk tussen Parijs en Amiens. Het was een traditie om de kinderen om beurt rond hun veertiende daar in de grote vakantie te laten logeren. Twee maanden. De Franse neefjes of nichtjes kwamen dan naar hier, er werd geswitcht. Het was de bedoeling je Frans te leren, of je Nederlands. Mieke werd er een eerste keer heen gestuurd toen ze 12, 13 was, vrij jong en ze verstond weinig maar ’jeunde’ zich daar op de boerderij. Doordat ze daar op vele hectaren werkten, waren er al machines, waar je mee mocht rijden. Zalig. Het was een andere manier van boeren daar. Ze hadden ook vetbeesten, thuis enkel melkkoeien. Na drie jaar technisch in het pensionaat in Ruiselede wou ze kiezen om boerin te worden maar die opleiding bestond niet voor meisjes. Ze startte dus maar in St-Jozef te Tielt, opleiding verpleegaspirante. Na twee jaar kreeg ze bericht dat landbouw voor meisjes nu kon maar ze moest starten vanaf het eerste jaar, had als aspirante al ervaring bij stages opgedaan en bleef uiteindelijk toch in St-Jozef. Ze zou er haar A2 ziekenhuisverpleegkunde halen.
Aan het werk
Toen ze afstudeerde, waren er verpleegsters op overschot. Ze solliciteerde overal in de streek. Je startte vaak met een vakantiejob en kreeg aanvankelijk interims of tijdelijke contracten maar ze kon beginnen in Meulebeke in St. Vincentius en zou er 27 jaar werken. Na twee jaar dagdienst schakelde ze volledig over naar de nacht. Bij dagdienst waren er shiften en moest ze heen en weer rijden, bij nachtdienst niet.
Of het bioritme dat aankan? Toch wel maar je moet zelf een vast ritme inbouwen… Ze kreeg twee dochters in een relatie die werd afgesloten en werd alleenstaande om met een peuter en een kleuter een onbekende toekomst tegemoet te gaan. Dankzij de nachtdienst kon ze het redden en het verder regelen om bij één of ander daggebeuren van de dochters altijd aanwezig te blijven. Nu is ze al jaren geleden hertrouwd en gelukkig met Luc uit Brugge. Na 27 jaar begon de afstand na een nachtshift vanuit Meulebeke toch te wegen en zocht ze werk dichter bij huis. Liefst in een straal van maximum 10 km. Soms is er wat geluk en toeval mee gemoeid en ze kon plots in haar eigen dorp Ruiselede in het WZC fulltime de nacht doen. Ze is daar dankbaar voor. Ze werkt er inmiddels ook 10 jaar.
Evolutie
In de loop der jaren zag ze het publiek veranderen. In het rustoord van vroeger waren soms mensen die minder zorg nodig hadden maar om een of andere reden kozen voor die omkadering. Onder die inwoners waren ook soms mensen met een mentale of andere lichte handicap die na het wegvallen van de zorgouder, of mee met hun nog énige hulpbehoevende ouder, in het rustoord belandden. Tegenwoordig moet je een graad van zorgnoden hebben voor je in aanmerking komt. De zorg is daardoor intenser geworden. Maar de hulpmiddelen zijn er best wel op vooruit gegaan, tilliften, bedden op wielen, rollators, incontinentiemateriaal, aangepaste sanitair meubilair en ruimtes. Het maakt het werken veiliger en comfortabeler. Wat er nu niet meer is, is een mortuarium, gekoppeld aan het WZC, zoals in Meulebeke destijds. Niet enkel de overledenen van het rusthuis maar ook andere overledenen werden er dag als nacht heengebracht. Als verpleegkundige was het je taak de totale zorg van lijktooi af te werken en ook de familie op dat moment op te vangen en te begeleiden. Daar ging vaak veel emotie mee gepaard en het liet je zelf nooit onberoerd. Al zeker niet als het om een kind of jonge mensen ging...
Nachtshift
Het leven in een WZC is overdag voor iedereen intenser uiteraard, door de strakkere tijdslimieten in de volledige dagindeling van de bewoners en hun noden. ‘s Nachts valt veel stil wat dat soort tijdsdruk betreft maar met z’n tweeën draag je dan wel de verantwoordelijkheid van die vele mensen onder je hoede . Van 21 uur tot 7 uur horen er heel wat zorgen en taken afgewerkt, maar met een goede planning krijg je de opdrachten uitgevoerd tot de ochtenduren. Daar men minder op die tijdslimieten stuit, denk Mieke, dat je meer kansen krijgt om stil te staan en in te pikken op een moment dat een bewoner nood heeft aan nabijheid, een kort gesprek, een bemoediging. Als ze zich nadien beter en rustiger voelen om te slapen, krikt het ook meteen de energie van de zorgende op.
Bij overlijden van een bewoner vergt het dezelfde zorg, kennis en behoedzaamheid als overdag om een familie tijdens hun nachtelijke uren op de hoogte te brengen van het heengaan. Heel vaak heeft de nachtdienst vooraf totaal geen contact gehad met deze mensen, anders dan de dagzorg. Bij een slecht nieuws telefoontje aan totaal onbekende verwanten van de overledene, is wat ervaring in communicatie best wel nuttig. Sommige kinderen blijven waken bij hun dierbare en dan kan je die woordeloze verbondenheid soms aanvoelen of opmerken in de kamer. Je kan als verplegende ook wel signalen of symptomen -eigen aan sterven- duiden, mensen geruststellen... Ieder reageert anders op afscheid, sommigen kunnen verdriet uiten, leggen soms hun hart bloot en tonen hun emoties, anderen klappen dicht. Het is telkens anders ondersteunen. Een gebaar of een woord van dank nadien is deugddoend en geeft een ongekende kracht aan alle zorgenden om het beste van zichzelf te geven.
Moeilijkste moment
Op de vraag wat moeilijkst ligt, gaat het niet over dag of nacht maar over corona. Hoe moeilijk het was dat in de lockdowns mensen niet enkel niet meer op bezoek mochten komen maar dat hen ook het natuurlijke afscheid nemen van een overleden vader of moeder werd ontzegd. Het was onmenselijk en moeilijk te motiveren naar nabestaanden maar de veiligheid was van primair belang. Sterven vraagt nabijheid. We hebben het over ‘wat is de goede dood’? Langzaam weg mogen glijden? De pijnbestrijding is heel effectief geworden en bij opname in een WZC wordt toch ook al verder gekeken naar wensen van de bewoner en hoe familie ermee omgaat. Het is goed dat het einde bespreekbaar geworden is. Er blijft het thema euthanasie, waar weloverwogen mee omgegaan moet worden. Toch kan je als christen, zegt Mieke, ook daar -op vraag- nabij blijven en steunen. Een belangrijke taak.
Waarden
Mieke vindt steun voor haar zorgtaken vanuit haar thuisfront, in het team en collega's op het werkveld maar ook in haar geloof dat ze van thuis meekreeg. Ze neemt jaarlijks deel aan stiltedagen, aan een dagbedevaart waaruit ze haar energie put. Ze heeft hier en in het buitenland inspirerende plekken, waar ze mysterie voelt. We kunnen een halve pagina vullen met initiatieven die ze ondersteunde of op touw zette als meerwaarde voor mensen: Tai-chi 37 in den Tap, zangsessies met en voor bewoners met dementie, de dodentocht stappen voor regenponcho’s en extra materiaalnoden in het WZC, hulp bij de ommegang, uitstappen, feesten, playback en acteren,... Ze is een duizendpoot. Haar man, kinderen en kleinkind primeren in haar leven maar ze heeft een heel ruim hart waarin ze zovelen koestert. Ze blijft enthousiast, verwonderd, geaard, onbaatzuchtig, moedig. Want ziek zijn is ook een proces van aanvaarding. Maar ze blijft positief, lacht met haar blauwe ogen en hoopt ooit weer turbo Mieke te mogen zijn, omgeven door mensen.
Gerda M.
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Voorbije activiteiten
Vl@s - Terug naar de tijd van ‘toen’
Donderdag 8 juni hadden we een super-interessante rondleiding met plaatselijke gids Trui Vanhauwaert doorheen het leerpad ‘Sint-Pietersveld’.
Tijdens de wandeling maakten we kennis met de geschiedenis De Zande met al zijn bijkomende locaties zoals: Hotel en Brouwerij, Meisjes- en jongensschool, Gulke Putten, kasteel Carpentier, Radiotorens, enz… met als hoogtepunt ‘De Scheepsput’, vroegere lichtmatrozenschool met vijver en zeilschip. Daar hadden we een rustpunt met een wijntje, en of we geluk hadden… toen we aankwamen aan ’t Scheep konden we duizenden waterlelies aanschouwen in volle glorie! Prachtig!
Als toetje stopten we ook efkes aan de historische natuurbegrafplek van Sint-Pietersveld met de oude Koortskapel.
Intussen was Filip Braeckevelt al op ons aan ’t wachten in het Park van Ruiselede met lekkere BBQ-worsten en drank naar believen!
Bea
Neos - Fietstocht
Op maandag 12 juni fietste er een grote groep Neosleden, ondanks het warme weer, naar ‘De Zandvlooi’ in Kruisem. Je zag daar iedereen genieten van een verfrissend drankje!
Na deze welverdiende rustpauze was het tijd voor de terugkeer maar eerst werd een groepsfoto die genomen op de parking van de Zandvlooi met op de achtergrond het Lozerbos.
Dank aan diegenen die zorgden voor een vlotte doortocht aan de verschillende kruispunten
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
Naar de overkant
Zie hier op deze website
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.
