Het had een afscheidsmis kunnen worden met een dankwoord, een glaasje nadien en een babbel zoals we dat gewoon zijn, maar corona zorgt er zelfs voor dat erediensten niet meer door mogen gaan. Hoe triest kan een afscheid worden. Gelukkig is er Kerk en Leven en kunnen we je via deze weg bedanken voor die 18 jaar voorgaan.
Ook toen, bij je aanstelling, mocht ik een welkomstwoord uitspreken in naam van de parochianen. Ik had het over een pinkstergevoel. De spirit zou terugkomen om ons te be’geest’eren. Na het moeilijk loslaten van voorganger Filiep, kregen we weer perspectief. Een spilfiguur, voorganger is er nodig. We kenden je niet maar je had gehoord dat de parochiale werkgroepen in Ruiselede erg actief en betrokken waren en dat liet je kiezen voor ons, zei je. Dat de mooie kerk er wat verveloos bij stond was bijzaak. Dat je van Aarsele was, uit de eigen streek, kon ons alleen maar nog meer geruststellen.
Vrouwen hebben (te) veel woorden, mannen minder en jij al zeker. Elk zijn aard. En vertrouwen moet groeien, dat vraagt geduld. Stilaan leerde je je medewerkers kennen en wij jou. Je eigen humor. Zuster Cecile Bonamie was je trouwe parochiesecretaresse en wegwijzer. Beseffen wij, jaren vertrouwd met het dorp en zijn inwoners, hoeveel tijd het vraagt om familieverbanden en relaties te leren kennen? Gevoeligheden? We vinden dat soms te evident. In Oostende begint het weer van vooraf aan voor jou.
Dank vooral om je bijzonder mooie vieringen. Ze groeiden uit tot samen bidden en zingen met elke zondag een nieuw volgblaadje om actief mee te bidden. We werden vriendelijk verwelkomd en keken uit naar de homilie, eigentijds en gekoppeld aan het evangelie van de zondag. ‘Niet te lang’, zei je, als we zelf eens het woord kregen. Je wist goed dat luisterbereidheid grenzen kent en dat de kracht van het woord soms door langdradigheid verloren kan gaan. Elke zondag hebben we een goed gevulde kerk, ook met mensen van omliggende dorpen die je vieringen waarderen. Ook Kruiskerke en Doomkerke hebben hun trouwe misgangers.
Je hebt muzikaal talent en je kon dat uitleven met je koor. Ze luisterden de hoogtepunten van het kerkelijk jaar op en we zagen je als dirigent genieten als ze zongen. Net als vrouwen kon je toen ‘multitasken’ van het altaar naar het koor… van het koor weer naar het altaar. Rustig en zeker. Misdienaars, onder de hoede van meter Carina, werden een grote groep jongeren en zij werden beloond om hun inzet met onder andere een jaarlijks uitje.
Voor vele mensen zal je ook altijd gekoppeld blijven aan een mijlpaal in hun leven: doopsel van hun kindje, eerste communie, vormsel, hun huwelijk of afscheid van een geliefde. Je legde er je hart in. En dat was voelbaar.
Bloemschikkers, koster, organist, doopcatechisten, parochieteam, kerkfabrieken, lectoren, vormselcatechisten, Welzijnszorg en Broederlijk Delen, zij die communie aan de zieken brengen, schrijvers voor ’t parochieblad... zoveel mensen en werkgroepen maken parochie samen met de pastoor. Het is de pastoor echter die de bindende factor is. Je hebt dat achttien jaar behartigt. Je hebt meegebouwd aan de drie parochies die je waren toevertrouwd. Dat achterlaten zal niet eenvoudig zijn. Jou laten gaan is voor ons niet eenvoudig. Maar de mooie herinneringen blijven en Oostende is niet zo ver als we mekaar eens terug willen zien. We wensen jou en je nieuwe parochies alle goeds toe. In gebed blijven we verenigd. Je taak blijft: mens voor de mensen zijn, Herder als God… Het ga je goed. We zeggen je dank.
De parochianen van Ruiselede - Doomkerke – Kruiskerke
Gerda
Kerkkoor zegt dank
