Ik heb altijd een heel concreet geloof in het hiernamaals gehad. Niet wat de precieze details betreft van wolkenkleur of rijstpapbordjes, maar ik beschouwde het onbewust als een soort eindeloze extra-time. Met alle mensen met wie ik tijdens mijn korte leven onvoldoende tijd kon doorbrengen, sprak ik met niet meer dan lichte ironie alvast af voor het hiernamaals. Ik kreeg er op die manier ook steeds meer zin in. Wat kan er heerlijker zijn dan eindeloos bij familie en vrienden te zitten, sommigen al lange tijd overleden of op een andere manier uit je blikveld verdwenen.
De laatste tijd begin ik daar toch wat aan te twijfelen. Misschien denk ik toch wel heel erg menselijk over al die dingen. God is zoveel groter dan wat ik met mijn gedachten, zelfs in mijn beste momenten, kan bevatten.
Auteur Kolet Janssen op Kerknet
‘Zo spreekt God de Heer: Wees niet bang, Ik zal er zijn…
Ik heb je geroepen bij je naam, je bent van mij.
Ik heb je gekocht en een hoge prijs voor je betaald.
Ik heb je gedragen vanaf je geboorte,
Ik blijf je dragen tot op je oude dag.
Moet je door water, moet je door vuur, Ik zal er zijn.
Kan een vrouw soms haar kindje vergeten?
Ik, Jahwe, Ik kan u niet vergeten:
Ik heb uw naam in mijn handpalm gegrift…
(uit Jesaja 43 – 46 – 49)
Dichters en denkers zeggen ons:
het zuiverste, het warmste van elke mens,
dat blijft bewaard.
Wat wij ooit aan goeds hebben gedaan –
misschien dat niemand anders het weet dan wijzelf –
dat blijft bewaard.
Niets gaat verloren van wat wij voor bloemen en planten doen.
Onze liefde voor de huisdieren, voor de vogels in de tuin of op het balkon,
onze geestdrift voor een rechtvaardiger wereld…
al die kleine en grote engagementen van ons leven zijn niet verloren.
(naar H. Oosterhuis)
Wij hebben van de hemel geen sluitend en keihard bewijs,
maar waar onze overledenen nu zijn,
daar groeien en bloeien zeker veel vergeet-me-nietjes.
In Gods tijdloos Heden,
in de nieuwe tuin van Eden,
dat paradijs vol Eeuwig Leven,
beleven onze overledenen nu Gods vreugde voluit,
en ze begroeten er
De Bron en de Zon van elk bestaan,
De Liefde zelf, Begin en Einde
van hoe mensen voor elkaar bestaan…
Daar mogen we vast op rekenen.
pr. Geert de Decker
Geplukt van een recent rouwbericht
Omdat er Liefde is
bestaat geen voorbij,
in alle eeuwigheid ben jij.
Toon Hermans
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Voorbije activiteiten
Okra - Veilig met de elektrische fiets
Nu het OKRA-fietsseizoen op zijn laatste benen loopt, was het een ideaal moment om es te gaan luisteren of we goed bezig zijn in OKRA. Op drie oktober ging er een workshop door in LCD Den Tap, in samenwerking met Curando.
Een OKRA-begeleider gaf uitleg over de verschillende soorten elektrische fietsen met de voor- en de nadelen. En waar moet je best die batterij opladen??? Interessant… iedereen met zijn eigen fiets in gedachten. Maar de allerbelangrijkste tip die we kregen bleef lang hangen… Draag een helm, het zou verplicht moeten worden… (oei, oei) en ook een fluohesje. Er volgde goedkeurend geknik. En direct dacht ik aan al die OKRA-fietsclubjes. OKRA-fluohesjes zijn over heel Vlaanderen zichtbaar.
De koffie kwam er nog niet aan, wel de wegcodes. Dat had wel een opfrissing nodig, want wat is belangrijk en in welke volgorde: eerst de agent, dan de lichten, dan de borden… En eenieder heeft zijn eigen plaats op de weg. Respecteer dat. Daarna hadden wij het voor het zeggen. Aarzeling… Onze antwoorden bleken niet allemaal juist. Grote bewondering voor de wegkapiteins die de opleiding volgen en die ons begeleiden onderweg. We trokken naar buiten om onze fietsen te checken. Veel te brede zakken, Christine, niet zo veilig… En controle van de remmen (schijfremmen?) en is het licht in orde? De ene fiets weegt al wat zwaarder dan de andere. Goed kiezen is belangrijk. En begin er niet te laat aan.
Het parcours zouden we een andere keer uitproberen, want de koffie was klaar met de babbel.
Met goede voornemens zijn we naar huis getrokken. Dit zou best nog es herhaald mogen worden in het voorjaar misschien??? Om onze goede voornemens te checken?
Christine
Neos Ruiselede - Voordracht door Sven Pichal op maandag 17 oktober 2022
Onder grote belangstelling (111 aanwezigen) kwam Sven Pichal, gekend als de inspecteur bij radio 2, zijn voordracht ‘Sven consumeert’ bij Neos Ruiselede brengen.
Zijn voordracht draaide om één vraag: ‘Hoe (on)machtig zijn wij als consument?’
Waarom laat men zich ondanks de consumentenombudsdienst, wetgeving en consumentenorganisaties toch nog soms in de luren leggen?
Hij legde de pro's en de contra's voor de consument uit.
Hij vertelde over de verleidingstechnieken die door de supermarkten gebruikt worden.
Sven besprak hoe je bij de aankoop van een product met het bedrijf kunt onderhandelen. Als je kunt aantonen dat de prijs van het product ergens anders goedkoper is, zal het bedrijf normaal zijn best doen om je als klant te behouden.
Ook de reclameboodschappen in de media die blijven hangen kwamen aan bod.
Het feit dat prijs en kwaliteit niet altijd hand in hand gaan werd besproken.
Sven schonk ons veel praktische tips waar wij iets aan hebben.
Tot slot vertelde hij hoe hij op zoek ging naar de herkomst van onze goedkope kledij in het hart van de kledingindustrie in Bangladesh.
Na de voordracht trok Sven Pichal nog voldoende tijd uit om de talrijke vragen te beantwoorden. Natuurlijk gingen de meeste vragen over de energiecrisis en hoe wij op energieprijzen kunnen besparen.
Na de voordracht kon er onbeperkt aangeschoven worden aan een oerdegelijke breugelmaaltijd, waarna nog wat kon nagepraat worden met een drankje.
Rudy
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
RUISELEEDSE PENNENTREKKEN
Eeuwigheid
Ik kijk op Canvas naar de intieme documentaire over Caroline Pauwels, rector van de VUB (Vrij universiteit Brussel) en jong aan kanker overleden in augustus 2022. Ik las ook haar boek ‘Ode aan de verwondering’.
Ze wou de documentaire toestaan op voorwaarde dat ze niet op een pied de stalle gezet werd of als kankerpatiënt neergezet werd. Dat zegt al veel over haar manier van in het leven staan. Ze zette zich als rector vooral in voor kansen geven aan jongeren en gelijkwaardigheid. Jongeren zonder kansen is een grove onrechtvaardigheid, stelt ze. Ze zegt in die context dat ze ook en vooral een mens is, geen rector of professor. Je ziet aan haar huis, haar kleren en kapsel hoe ze status en uiterlijk weet te relativeren. Dat is uiterlijk voor haar. Je denken, je zijn, dat telt. Ze weet inmiddels wel na chemo dat haar leven eindig is maar relativeert ook dat. Stel je voor dat alle leven eeuwig is, zegt ze, er zou een stuk spanning verdwenen zijn. Nu besef je dat tijd gemeten is. Hoelang, weten we niet, misschien beter niet, maar we weten dat er een einde komt. De bijbel zegt: ‘Weest waakzaam, want je kent dag noch uur.’ Persoonlijk lees ik dat niet als voortdurend met eindigheid bezig moeten zijn of angst moeten hebben voor de dood maar wel als: stel niet uit als je nog iets waar wilt maken, als je nog iets te corrigeren hebt, als je met iemand nog een gesprek wilt hebben. In ons drukke bestaan vertonen we wel dat uitstelgedrag. Het is zo menselijk.
En dan is er dat moeilijke bij gelovigen over de hemel en de eeuwigheid. We worstelen ermee. Het werd vroeger zo concreet gemaakt dat we er nadien onze schouders voor ophaalden. Vertelselkes. We zijn gelovig maar niet zo goedgelovig meer. Toch willen wij niet dat dood het einde is. Zelfs in aula’s waar de kerk niet is, hoor ik naasten van de overledene zeggen ‘Tot in de hemel, de groeten aan papa…’ Beelden die meer aanspreken zijn die van ‘een overkant’, een ‘nieuw leven’ ‘geborgen mogen blijven in de hand van een Schepper’. Overgaan naar een ander leven, wat we ons daar ook bij mogen, kunnen voorstellen. Het is een troostende gedachte. Het verbonden blijven over de fysieke dood heen, is waardevol en minder moeilijk dan geloven in een hiernamaals, in eeuwigheid.
Vandaar dat we naar de troostplek gaan, vaak een kerkhof, een graf. Het kan een urne of foto zijn, de witte fiets met bloemen langs de weg op de plaats van het ongeval... In de VUB is het een prachtig beeld van Philip Aguirre op de campus (zie foto). Het is gelinkt aan de problematiek van de vluchtelingen. Iemand legt een beschermende deken over een dode. In de kerk waren engelen vaak beschermers, troosters, je ziet ze op oudere praalgraven. Beelden, symbolen gaan soms mee met de tijd. De sterkste blijven mooi, tijdloos, zoals sommige rituelen in een begrafenis tijdloos blijven. Voor de eeuwigheid. Maar je leven hier is niet eeuwig. Denk daar soms eens aan, stel niet meer uit wat al te lang wacht. Ga naar het kerkhof en vind er troost of geef troost in deze dagen waar eindigheid centraal staat.
Maité
U kan de uitzending opnieuw bezien via deze link op VRT MAX
Bibliotheek of boekhandel: Ode aan de verwondering Caroline Pauwels
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.
