Jaarlijkse bijeenkomst Samana in het kader van de nationale ziekendag 5 oktober
Op zondag 5 oktober kwamen we met Samana in het kader van de nationale ziekendag samen in het verloren Hofke. En omdat het 75 jaar geleden is dat de vereniging opgestart werd was het toepasselijke thema van de viering: ‘Zullen we samen’? Samana wil bouwen aan een warme samenleving waar iedereen meetelt en daarom klinkt deze vraag als een uitnodiging. Een uitnodiging om tijd te maken voor elkaar, om te luisteren en te verbinden. Kleine daden van nabijheid die een groot verschil kunnen maken. Deze intentie wou ook gerealiseerd worden in het samenzijn in de eucharistieviering en in de warme maaltijd achteraf. Ook de voorzitster Denise, die reeds 10 jaar de kar trekt, werd in deze warme boodschap opgenomen: ze werd onlangs 90 jaar. De vereniging is dankbaar om haar volgehouden inzet en Denise zelf is dankbaar om elke dag die haar weer geschonken wordt. Ze werd dan ook letterlijk in de bloemetjes gezet.
Ook voorganger Cyriel Stulens tekende weer present voor de eucharistieviering die naar goede gewoonte opgeluisterd werd door het gemeenschappelijk Theresia- en Verrijzeniskoor met Betty Van soest aan het orgel. Hij onderbrak de lezing van het evangelie een paar keer met een korte bezinning en duiding. Zowel de eerste lezing als het evangelie hadden dankbaarheid als centraal thema. In het evangelie handelde het over de genezing van de melaatsen. Op weg naar Jeruzalem ontmoet Jezus 10 melaatsen, uitgestotenen of gestraften in de maatschappij van toen. Hij bevindt zich op het grensgebied van Samaria en Galilea: Samaritanen stonden niet goed aangeschreven bij de Joden. Jezus spreekt echter over geen van beiden een oordeel uit. De melaatsen laten zich ook niet ontmoedigen en gaan naar Jezus toe en vragen om genezing. Jezus heeft aandacht voor hun lijden en heeft medelijden, zet hen op weg nar genezing. Slechts 1 komt echter na genezing terug, uitgerekend de Samaritaan. Jezus blijft bescheiden en benadrukt het belang van vertrouwen in God en dankbaarheid. Gezondheid is een gave waar we dankbaar voor moeten zijn, zegt de voorganger. Ook in de eerste lezing wordt Naäman genezen van melaatsheid en ook hij wil zijn dankbaarheid uiten aan Elisa. Deze weigert echter en ook hij verwijst naar de dankbaarheid die naar God moet uitgaan. Dankbaarheid moet er zijn omwille van het mooie dat tussen mensen gebeurt: genegenheid, solidariteit…
Na de viering was er dan eerst het aperitief aangeboden door de jarige Denise gevolgd door een overheerlijke feestmaaltijd met bloemkool- en pastinaaksoep, een zalmschotel en chocoladeparfait, dit alles vergezeld door een glaasje wijn of water of frisdrank. Na nog een laatste kopje koffie met een koekje kwam omstreeks 17 uur het afscheid. Er werd heel wat bijgepraat, sommige mensen vinden elkaar terug bij deze bijeenkomsten en zijn blij elkaar weer fysiek te kunnen ontmoeten. Afspraak in december voor het kerstfeest. Het is een mooie traditie die al zo veel jaar verder leeft!
