Een woord bij Pasen 2021
Pasen in/is je eigen levensgeschiedenis
‘Daar is de lente, daar is de zon’… zo begint een bekend liedje. Ze is daar weer, de lente, en even onweerstaanbaar als andere jaren – ook in coronatijden. De bloemen gaan open. Bomen beginnen te botten. De takken lopen uit. Een explosie van groen en kleur. Een jaarlijks terugkerend fenomeen. Lente, een teken dat het leven het haalt op de grijsheid. Een bron van hoop voor ons, mensen. Op het ritme van de seizoenen mogen wij leven. Jaar na jaar mogen wij genieten van zoveel moois dat de natuur ons aanbiedt. Telkens weer worden we opgetild door de groeikracht, na een tijd van doodse stilte.
Voor heel wat mensen is de vitaliteit die we in de natuur aan het werk zien, een opmaat naar het christelijke Paasfeest: na het koude winterseizoen komt de lente nieuw leven aanbrengen. Pasen is de overwinning van het leven op de dood. Persoonlijk heb ik het wat moeilijk met deze duiding. Is Jezus’ verrijzenis ‘zomaar’ de overwinning van het leven op de dood? Voor mij gaat het om meer, om iets verrassend, om iets onverwacht. Geen nieuwe lente dus die we soms met ongeduld verwachten.
In de Sint-Maartenskerk staat dit jaar helemaal vooraan een wand met acht sprekende foto’s. Zwart-wit. Acht beelden van mensen die er goed uitzien. Die op de een of de andere manier stralen in het leven. Je kan de foto’s vergelijken met iconen waar heiligen op afgebeeld staan, stralend, komend uit het Licht. Hebt u dat ook, van die momenten dat u geraakt wordt door mensen ‘die dicht bij zichzelf zijn’, die gewoon doen wat ze doen, die gelukkig zijn met hun leven zoals het is? We mogen zeggen dat God houdt van zijn mensen. Een vader van de kerk, Irenaeus van Lyon (ongeveer 175) schreef het al: het is Gods glorie dat mensen (durven) leven!
En toch weten we allemaal dat leven niet altijd gemakkelijk is. We leven bijv. nog altijd in coronamodus, gevat in strikte richtlijnen, teruggeworpen op onszelf, levend in een kleine bubbel. Laat corona nu even een voorbeeld zijn van zovele dingen die ons kunnen bedreigen en inperken. Hoe blijf je dan stralen? Of hoe leer je opnieuw stralen? Het lijkt niet voldoende aan iemand die het moeilijk heeft, te zeggen: het komt wel weer goed; straks is het lente en dan overwint het leven jouw probleem. De meeste dingen hebben geen keer.
We lopen soms vast in het leven. Er kan van alles gebeuren. Onze gezondheid wordt bedreigd. We lopen vast in een verkeerde gewoonte. Ons vermogen om graag te zien wordt gekwetst. We weten niet hoe het kwaad in en om ons heen te omvormen… Is er verlossing mogelijk?
Voorbij de wand ontmoeten we de gekruisigde verrezen Christus. Het lijkt erop dat Hij ‘verder’ is gegaan. Verder dan waar wij mensen gewoonlijk vertoeven. Hij is ‘terra incognita’ (onbekend terrein) binnengegaan. Jezus is verder gegaan dan de redelijkheid van ‘na de winter komt de lente’. Hij heeft zich geriskeerd aan de Liefde. Tot in zijn sterven bleef Hij Gods mildheid doorgeven, herstelde Hij relaties met mensen ‘die niet wisten wat ze deden’. Jezus heeft zich gegeven aan het leven, zonder berekening en zonder zekerheid vooraf.
‘God gebeurt’ is de ondertoon van ons pastoraal bezig zijn dit jaar. Waar wij ons geven aan mensen en voor ze gaan zorgen, dààr gebeurt God. Vandaag voegen wij er aan toe: in zijn levensgave tot op het kruis, heeft Jezus volop ruimte gemaakt voor God. Dààr kon Hij gebeuren, God. Dààr kon Hij zijn zachte Liefdeskracht ontplooien. Niet als een evidentie na een even vanzelfsprekend sterven. Maar onverwacht en verrassend nieuw. Hier leren wij een andere God kennen dan de Heer van de jaarlijks terugkerende lente. Hier toont God zich als een kracht die bij machte is zelfs in de dood, nieuw leven te creëren. Dit deed Hij in Jezus. Dit wil Hij ook tot stand brengen in ons leven. Pasen is ons leven.
Sytze de Vries schrijft in een bezinning op de wondermooie psalm 118:
‘Leven, midden in de dood.
Vrijheid, als de nacht gevangen lijkt.
Ruimte, voor wie in het nauw zit.
Pasen in je eigen geschiedenis.’
(in: Bij gelegenheid III. Omgang met de psalmen. Blz. 298)
Dezelfde Irenaeus schrijft verder: ‘het leven van de mens is de aanschouwing van God’!
Ik nodig u uit om even binnen te lopen in de Sint-Maartenskerk en te gaan kijken naar de wand, naar het unieke Christusbeeld (José Vermeersch). Het kan deugd doen en hoop genereren om even stil te staan en te kijken naar die mens-van-God, Jezus de gekruisigde die leeft. Hij is ons leven. Hij is onze God.
Zalig Paasfeest!
Geert Morlion, pastoor
