Een kleine wereldreis: van Kerala naar Armenië en vandaar naar Eritrea…
Dag lieve lezer,
Ik kom net thuis van een feest in de Zindering: een groep families uit Kerala (India) vierde de eerste communie van een jongen uit hun groep.
Vanmorgen begon het al vrij vroeg: Edgar moest nog eerst gedoopt worden vooraleer zijn eerste communie te doen. Je moet weten dat Edgar tot een Armeense familie behoort (twee van zijn zussen zijn acoliet). Door omstandigheden (covid o.a.) was zijn doopsel al die tijd uitgesteld. Sommige van de familie en de vriendenkring kwamen van ver: Nederland, Duitsland, Frankrijk… Daarom gingen we in overleg met de familie en de school. Het beste moment om de doop in te plannen was vanmorgen, om 9u, voor de communieviering van ’t Fort (10.30). En ja, er zou wel 40 man van de familie komen, van ver en van dichtbij. Uiteindelijk strandden we op zo’n 20 aanwezigen. Ik mocht voorgaan in deze doopviering. Zij hadden cadeaus bij zich die voor ons nieuw waren: bijv. twee extra doopkaarsen, grote geschenkpaketten met snoep en drank, en veel foto’s. De grootouders waren er bij maar verstonden blijkbaar nauwelijks Nederlands. Ze maakten kruisen met een grote aandacht en toewijding. Ze keken naar mij als naar iemand vertrouwd én vreemd. Mooie doopviering.
Dan was de eerstecommunieviering. Ik wist dat Jafid met zijn ouders er zou zijn. Jafid is het oudste zoontje van een Eritrese familie. Papa is vrachtwagenchauffeur en was niet aanwezig in de viering. Mama had een typische witte sjaal aangetrokken en zat op haar plaats, helemaal vooraan, te kijken naar haar Jafid – zoals alle mama’s doen! Ze volgde nauwelijks het boekje en onderging de viering. Ze kwam zelf niet naar de communie en haar familie evenmin. Te vreemd, zoals wij dat doen? Toch had die mama contact gezocht met ons in de dekenij. Ze wou dat haar zoon Jafid meer catechese zou krijgen. Zo ben ik daar enkele keren aan huis geweest, om samen met hem en de mama aan de hand van de kinderbijbel die elke communicant krijgt, verhalen over Jezus door te nemen, te vertellen en te luisteren hoe Jafid alles begreep. Heel oprecht was dat. Jezus is een reële Aanwezige voor die familie. Waarom kwamen ze niet naar de communie? Ik probeerde na de viering even te polsen maar we begrepen elkaar niet voldoende om dit te achterhalen.
In diezelfde viering zat Levis. Hij wilde eerste communie doen. Maar zijn familie behoort tot de grote groep mensen uit Kerala die sinds enkele jaren hier in Kortrijk geland zijn. Eerst alleen de mama of de papa, telkens verpleegkundigen. Van zodra die vast werk vonden, probeerden ze hun gezin te laten overkomen (gezinshereniging). Deze groep is heel erg katholiek en komt regelmatig naar de kerk. Maar ze vieren graag af en toe in een eigen ritus (de Syro-Malabaarse, erkend door Rome). Zo groeide er een probleem omtrent de communie van Levis. In het pastoraal team vonden we dat hij dit het best kon doen in een viering van ons. Maar zijn familie antwoordde dat zij liever in hun eigen ritus wilden vieren, met een priester van hun volk die in Leuven (KUL) studeerde. Zo maakten we een compromis: Levis zou de viering van ‘t Fort meemaken, met zijn ouders. Maar zelf zou hij naar de communie gaan in een aparte viering in de namiddag. Zo geschiedde. Ze nodigden mij uit naar het feest dat achteraf zou doorgaan in de Zindering. Omdat er een doop was in mijn familie kon ik pas laat aansluiten. ‘Vader, wij misten u’… Ze waren zichtbaar blij toen ik aankwam. Meteen wilden ze met mij op de foto en een woord in het Engels moest er ook bij. En dan aan tafel. Nogal pikant rundsvlees (wij houden van pikant!, zo excuseerden ze zich) maar ‘gewone’ rijst en kip. Alles met een glaasje rode wijn. En gezelschap. De mama van Levis kwam erbij zitten, en een zus, en de papa. We wisselden wat algemeenheden uit (bent u ooit in India geweest? Ja, een volle maand… en wat vindt u van India? En zo voort). Maar dan – ik had al aangegeven dat ik afscheid wilde nemen – kwam het eruit: Vader, wij zijn bang dat onze kinderen het geloof zullen verliezen. Wanneer wij naar de kerk komen, dan zijn daar vooral oudere mensen maar bijna geen gezinnen met kleine kinderen, zoals wij dat doen. We zijn bang dat onze kinderen zullen weggroeien van het geloof. Daarom dat wij Levis eerstecommunie wilden laten doen in onze ritus. Maar hoe moet het verder? We spraken af dat gemeenschappelijk overleg nodig is.
Tot zover een korte impressie van een mooie en intense eerstecommunieviering. In Kortrijk. Maar met verbindingen tot in Azië en Afrika toe. Het gaat telkens om mannen en vrouwen die hun kinderen graag zien en Jezus willen leren kennen. Maar er zijn nogal grote verschillen in visie en geloofspraktijk. Boeiende uitdaging om elkaar te vinden en van elkaar te leren. Om samen te geloven en dat ook te delen op een levengevende manier!
Geert Morlion, pastoor
