Zaterdagavond 9 juni. De moslimgemeenschap had de christenen uitgenodigd om samen bij hen thuis de iftarmaaltijd te houden. Degenen die erop ingingen, spraken enkel lovende woorden uit over deze vredelievende ontmoeting. Hun vriendelijkheid, hartelijkheid, openheid en gastvrijheid maakten indruk. Dat de christenen als gasten welkom waren, getuigden de overvloedig gevulde tafels en deugddoende babbels. Nog maar eens een bewijs om onze negatieve vooroordelen en misvattingen over deze gelovigen achterwege te laten en met nieuwe ogen deze broeders en zusters tegemoet te treden. Ook zij zijn kinderen Gods. Laten we ook hen liefhebben zoals het christenen betaamt.
Twee aanwezigen getuigen:
Spannend, op bezoek bij mensen die je niet kent. Toch wel grote honger, want alleen ’s middags een beetje soep gegeten. Een dagje ‘Ramadan light’, zogezegd. Met een warm welkom onthaald door een stralende gastvrouw en gastheer. De vasten ritueel gebroken met een dadel. Samen rond een rijkelijk gedekte tafel, een heerlijke maaltijd, door de gastvrouw met zorg bereid voor toch ‘vreemde’ (onbekende) mensen. Een boeiende babbel, in wederzijdse openheid. Het is laat geworden.
Bedankt, Firdaousse en Yassine. Mag ik nog even verder dromen? Misschien komt er ooit nog een dag dat we niet alleen samen eten en praten, maar met onze beide gemeenschappen ook samen kunnen bidden, in een gemeenschappelijke taal, als kinderen van dezelfde God…
(Tamara Andries)
We verzamelden aan de moskee in de Stasegemsestraat tegen 20.30 u. De avond begon met een uiteenzetting over de ramadan (uit te spreken als ‘ramadaan’). Het was een Vlaamse dame uit het Brugse die de uiteenzetting gaf. Noor was de naam die ze gekozen had bij haar toetreden tot de isla(a)m. Maatschappelijk werkster van opleiding, kon zij dit voortreffelijk. Wegens een leegte die ze had aangevoeld in haar leven, had ze de stap gezet. Ze had geen christelijke achtergrond.
Van vasten wordt er serieus werk gemaakt: niet eten of drinken overdag, d.i. vanaf zonsopgang tot na de zonsondergang, dit om te leren de vele goestingen - die een mens kunnen aanspreken - beter onder controle te houden. Er is ook een spirituele dimensie die verband houdt met stilte en bidden. Er is nog meer over te vertellen …
We zaten dus in een vergaderruimte van de moskee (versie 2) en die blijkt zo stilaan weer te klein te worden. Men is ondertussen bezig met versie 3 en de financiering ervan. Het wordt een hele klus. Aan vrijwilligers ontbreekt het hen niet, maar met de financiering ligt het nu wel anders. Dit als kleine parenthese.
Om 21.45 u. werd onze groep (1 dame en 3 heren) verwacht bij het gezin Ahouna in Kortrijk: een echtpaar met een dochtertje van 1 jaar. Het interieur was sober, mooi en hedendaags. Een vriend-des-huizes was eveneens aanwezig die in het bestuur zat van de moskee - vandaar mijn inlichtingen. Hun onthaal was vriendelijk en hartelijk. Ze hadden een normale kennis van het Nederlands, want hier opgegroeid. Wij, de genodigden, overhandigden ons geschenk(je) en na wat kennismaking gingen we aan tafel, uiteraard na zonsondergang. Nee, geen aperitief, want alcohol blijft taboe. Er was eerst een soep met stevige inhoud die gegeten werd met deegwaren, daarna was er nog een fruitschotel, thee en versnaperingen. Echtgenote Wafa had duidelijk haar beste beentje voorgezet, waarvoor onze gemeende dank achteraf. Er werden enkele foto's genomen van het hele gezelschap.
Het was al in de kleine uurtjes toen we afscheid namen en, nee, een kus voor de gastvrouw hoorde er niet bij.
(Luc David)
