Op een zonnige donderdagmorgen vertrok ik als vrijwilliger (verplegende, maar dit jaar ook als secretaris) vanuit Tourcoing naar het verre Lourdes. Vele vrijwilligers waren reeds vanaf het eerste uur paraat om te helpen bij het laden van de trein. Niet alleen materiaal diende meegenomen worden. Ook onze gasten (=onze zieken) vroegen wat hulp bij het uitstappen van de bus en het opstappen van de trein. De sfeer van de bedevaart zat erin vanaf het eerste ogenblik. Uiteindelijk vertrok de trein hetgeen een hele opluchting betekende na de weken van spanning. Ging de trein rijden of niet op deze dag wegens de staking van de SNCF? Tijdens de treinreis maakte ik samen met de brancardiers koffie, deze werd dan rondgebracht. De gasten werden super verzorgd door de verplegenden met koffie en koekjes. Tijdens de treinreis werd een eerste rozenkrans gebeden. Juist voor het binnenrijden in het station van Lourdes konden we reeds een eerste blik werpen op het Heiligdom vanuit de trein. We zongen volmonding “te Lourdes op de bergen”. We herkenden de Gave en de oude basilieken alsmede de Grot. We waren goed aangekomen in Lourdes, maar dan begon terug mijn werk. Een helpende hand om de gasten naar de bussen te brengen, controle van de trein om zeker te zijn dat er niets achterbleef. Maar wij, verplegenden en brancardiers, vormen één groep en de klus verliep vlot. Na de verzorging kon ik genieten van een deugddoende nachtrust.
Een eerste intens moment kwam er reeds de vrijdagmorgen. Lourdes staat bekend om zijn water met heilzame werking. De bedevaart startte met een “moment bij het water”, gevolgd door onze eerste eucharistieviering. Daarna deden velen de grote kruisweg, en ik begeleidde de gasten op de kruisweg op het Heiligdom, een geschenk van alle bisdommen aan Lourdes n.a.v. het 150-jarig bestaan. Het was voor allen een intens moment, voor mij al de derde keer dit jaar, maar ik word steeds opnieuw geraakt door onze gasten, hoe zij dit beleven. Zij mogen dan voorlezen, al is het met horten en stoten.
Op derde dag werd door de begeleidende priesters van ons bisdom de mis aan de grot voorgegaan. Het is altijd een speciale stemming rond de grot. De stilte maakt dat de bedevaarders daar kunnen bidden in alle rust. Sinds de heraanleg van het plein rond de grot en de bouw van de nieuwe sacristie is de sfeer nog intenser geworden. ’s Avonds heb ik dan het hoogtepunt meegemaakt ‘de kaarsjesprocessie’. We mochten als eersten de traditionele kaarsjesprocessie openen. De huidige benaming voor de kaarsjesprocessie is “Lichtprocessie”. Lourdes zonder Lichtprocessie is geen bedevaart. De wijze waarop iedereen meebad en ZONG, is enig. Men gaat volledig op in het gebeuren. Zeker als begeleidster van de gasten beleef je mooie momenten.
Op zondag mag de Internationale Mis zeker niet ontbreken. Reeds om 8u30 waren we present in de ondergrondse basiliek Pius X om zeker te zijn dat we een mooie plaats zouden hebben. Mijn gast, pas 38 jaar, is fier op de eerste rij. Het is indrukwekkend. Duizenden mensen zijn aanwezig om de mis te volgen. De gezangen van het koor laten niemand onberoerd. Het is onbeschrijflijk. In de late namiddag gaan we samen naar de sacramentsprocessie. Jammer dat deze niet vertrok op de gebruikelijke plaats zodat er geen echte processie naar de ondergrondse basiliek was. We waren fier, onze proost van de meibedevaart EH Marc Vantyghem mocht naast de aanwezige bisschop de viering voorgaan. We werden allemaal gezegend door het H. Sacrament, zeker voor de gasten maar ook voor mij een intens moment. Op dat moment denk ik dan aan de mensen die belangrijk zijn in mijn leven, de personen uit mijn omgeving die ziek zijn, waar ik intens voor bid in Lourdes.
Maandagvoormiddag de boeteviering met mooie bezinningsteksten. Ontroerend hoe onze gasten dit beleven. In de namiddag bezochten we Betharam, dit is een bedevaartsoord toegewijd aan Maria op een twintigtal kilometer van Lourdes, deze plaats is veel ouder dan Lourdes. Er is een prachtige kerk met daarrond een grote kruisweg, die enkel toegankelijk is voor valide personen. Bij iedere statie staat een immense kapel. Jammer dat dit bedevaartsoord te weinig gekend is, want de bedevaarders wensen toch ook iets van de omtrek van Lourdes te kennen. Het past in de sfeer van de bedevaart en toch is het een beetje toeristisch. We koppelden het nuttige aan het aangename, en de uitstap ging verder naar Jurançon, met rondleiding in wijnkelder en degustatie.
Op de laatste volle dag in Lourdes is er traditioneel de ziekenzalving. Een intens moment, niet enkel voor de gasten maar eveneens voor ons, verplegenden en brancardiers. Achter uw gast staan met een kaarsje doet iets. U voelt op dat ogenblik dubbel mee met uw gast, wij pinken ook wel eens een traantje weg. Daarna volgde dan ook traditioneel een kleine receptie.
En naar Lourdes gaan zonder een kaars of kaarsje te laten branden kan natuurlijk niet. Tijdens de bedevaart werd een collecte gehouden om op het einde van de bedevaart één of meerdere grote kaarsen te laten branden. In een zeer mooi “kaarsenmoment” kregen alle bedevaarders de mogelijkheid hun naam of intentie op die kaarsen aan te brengen. Na een korte plechtigheid passeerden we in stoet door de grot en werden de kaarsen aangebracht op de nieuwe plaats recht tegenover de grot. Bij een laatste gebedsmoment werd op deze manier symbolisch afscheid genomen van Lourdes.
Op donderdag moesten we vroeg uit de veren want een trein wacht niet. Op de trein werd zowat door iedereen de balans opgemaakt van zijn bedevaart naar Lourdes. Sommigen zullen vooral de spirituele momenten onthouden. Anderen zullen de hoogtepunten van Lourdes zoals de internationale mis, de lichtprocessie, de mis aan de Grot, …. blijven herinneren. In ieder geval het was iets enigs. De banden die gesmeed werden onder de bedevaarders en begeleiders zullen nog jaren blijven meegaan. Lourdes is precies een microbe. Wie er éénmaal door gebeten is, blijft er zijn ganse leven mee zitten.
