EERBETOON AAN ZUSTER RACHEL VANNIEUWENHUYSE,
oudste inwoonster van Kortrijk (1914-2020)
Hoe wonderlijk die mooie negentiende meidag
toen jij het levenslicht aanschouwde, nog voor
de wereldoorlogen heel veel anders maakten.
Je ouders schonken je een warme thuis,
waar men stil en ongedwongen alles voor
elkander deed. Oorlog bracht soldaten in huis;
jullie moesten wijken en alles achterlaten.
Gelukkig kwam het toch weer goed.
Je werd een gouden zus tussen drie zussen
en zes broers, nadat je even droomde
dat het bij de buren beter was.
Vader en moeder droegen hun beste talenten
aan je over: orde, organisatie, bezorgdheid,
vrolijkheid. Je grootste en mooiste gave werd
de beste van allemaal: tevredenheid!
Zonder bewaarschool bracht de grote school je
kennis, schranderheid en de kunst van het naaien.
Je voeten droegen je stapvoets door je jonge leven.
Kort voor een nieuwe wereldbrand mensen en dingen
overrompelde, volgde jij de roepstem van je Heer
en God. Een stem die je naar het klooster leidde, waar
je meer dan tachtig jaar je grote geluk bleef vinden,
trouw aan de liefde van je leven, je Lieve Heer.
Het heeft je nooit gespeten; tevreden koos je voor
een leven van dienstbaarheid, blijde dienstbaarheid.
Je gaf je beste zelf als verpleegster, als zuster,
gericht op de anderen, niet op jezelf.
Je overleefde twee wereldoorlogen, maar nu heeft
de dood, door het coronavirus, je ingehaald.
Je bleef kranig, niemand hoorde je klagen. Wat
de dagen en de tijd je brachten, je legde het in Gods handen.
Wij, die je van dichterbij en verder kenden, zijn
dankbaar om wie je was, wie je bent geweest.
Dag zus. Dag zuster. Dag zuster Rachel.
