“Met ons gezin, groot en klein, hebben we onlangs een blotevoetentocht gemaakt, d.i. een parcours van een paar kilometers op zeer verscheiden ondergrond. Misschien niet de meest spectaculaire of meest ontroerende belevenis, maar toch… Er was de sensatie van verschillende soorten ondergrond die je voelt: aarde en zand, steentjes en keien, water en gras, kreupelhout en takken, aarde en modder, klimmen en dalen…
Het samen beleven, samen lachen, elkaar helpen op moeilijke plaatsen, samen het eindpunt bereiken… Misschien wat vergezocht, maar is dat niet een beetje zoals leven met elkaar? In alle omstandigheden blij zijn samen te zijn; er zijn voor elkaar en samen op een doel afgaan.
De voldoening dat jong en oud, goed en wel het einddoel heeft bereikt, het warme voetbad bij de aankomst, de drink op de geslaagde tocht … we houden er een mooie herinnering aan!
Dus als u ooit de kans krijgt een blotevoetentocht mee te maken, zeker doen!”
(Does Bruynooghe)
Van een heel andere aard een vakantie-ervaring uit lang vervlogen tijden:
“Jaren geleden volgde ik een cursus ‘ontwikkelingshulp’ bij Kontinenten. Daarna kreeg ik een uitnodiging van een Congregatie om mijn grote vakantie eens door te brengen in het Zaïre van toen. En hier kan mijn verhaal beginnen.
Na een vlucht Brussel-Zaïre landde ik in Kinshasa. Vandaaruit een binnenlandse vlucht naar Kananga (Dekasai) en tenslotte met combi afgehaald door de zusters van de missiepost ‘Ntambue’.
Een nieuwe wereld ging open. Bij aankomst klokkengeluid, want het was eerste communie op de missie. Enkele gebouwtjes - materniteit, dispensarium, huis voor de zusters - sierden het plein voor de kerk. Dagelijks kwamen veel vrouwen naar de missiepost om te bevallen of op consultatie of met zieke kinderen. We trokken ook naar de brousse voor de prenatale verzorging van jonge moeders.
Wat mij het meest heeft getroffen, was de blijheid van die vrouwen: van alles maken zij een feest.
Als een moedertje huiswaarts keerde met de baby, was het al zingend en dansend te samen met het hele dorp. Bij het avondmaal zat de hele familie voor de hut rond het vuurtje waarop het potje bydia (maniok) werd gekookt. Mijn grote bewondering en dank gaat uit naar de vele missionarissen die zich vele, vele jaren hebben ingezet voor de Congolese bevolking. Een reis om nooit te vergeten.”
(Rosa Vynckier)
De onvergetelijke ervaring van Tamara Andries en haar hele gezin te beurt. De geboorte vorig jaar van een nichtje voor haar kinderen (bij haar zus), een klein mirakeltje … van bij het begin kerngezond.
Een onvergetelijke vakantie… Geen reisverhaal, maar wel iets heel bijzonders. Vorige zomer, op 16 augustus om tien uur ’s avonds belt mijn schoonbroer dat hij met mijn zus in de materniteit is. Zij is op dat moment 29 weken zwanger en ze heeft weeën. Of ik nog kan afkomen om op grote zus Hannah van zeven te passen.
Mijn zus wordt met de ziekenwagen naar Gent gebracht, omdat daar een gespecialiseerde afdeling is voor extreme prematuurtjes. Het wordt een lange nacht van bang afwachten. De volgende ochtend wordt Sofia geboren, elf weken te vroeg. Grote zus belt vol trots naar oma en meldt plechtig: ‘De adelaar heeft het nest verlaten’. (Ja, dat kind kent haar klassiekers. Ofwel kijkt ze te veel tv).
Sofia doet het van bij het begin heel goed, ademt meteen zelfstandig en is perfect gezond. Alleen zo klein en broos (net geen kilo) en zo ontroerend kwetsbaar. Onze kinderen zijn in de wolken met hun nieuwe nichtje. Onze oudste dochter Talitha is dubbel blij, want die mag meter zijn.
Ondertussen wordt Sofia alweer bijna een jaar en is ze wat ze noemen ‘een vinnig ding’.
We zijn dankbaar om zo’n ‘wondergoede’ afloop!
