De Goede Week is spiritueel en liturgisch de belangrijkste periode voor christenen. We volgen de lijdensweg van Jezus Christus vanop de eerste rij, doorheen de kruisdood naar zijn opstanding. In deze editie concentreren we ons op Witte Donderdag, Goede Vrijdag en de paaswake. De vieringen staan bol van betekenis en symboliek en, hoewel verspreid over drie dagen, vormen ze één uitgerekte viering. Het nodigt dan ook uit om ze als dusdanig mee te volgen en te beleven.
In de eerste eeuwen bestond er één viering; een nachtelijke paaswake, beginnend na het vallen van de duisternis en eindigend met de eucharistie onder het eerste licht van de paasmorgen. In de vierde eeuw werd dit geheel uiteengelegd. Er kwam ook een viering op vrijdag, met aandacht voor Jezus' lijden en op donderdag vierde men het Laatste Avondmaal.
Eén enkele viering, beginnend met Witte Donderdag
Men spreekt van het 'paastriduüm', het heilig drietal voor de gekruisigde, begraven en verrezen Heer. Het begint met een avondmis op Witte Donderdag en de sfeer is een mengeling van vreugde en droefheid. Feestelijk klinkt het klokkengelui en jubelzang omdat door het laatste avondmaal Jezus ons de eucharistie gegeven heeft waardoor Hij steeds bij ons is en ons sterkt. Maar we horen ook reeds van het nakend verraad door Judas en van de dienende liefde van Jezus tot de dood. Ook wij worden opgeroepen om tot een houding van wegschenkende liefde te komen. Tijdens de voetwassing wordt de dienstbaarheid van Jezus 'tegenwoordig gesteld' door de priester tot navolging van allen. De viering begint met een kruisteken maar eindigt open, zonder zegen en in stille Aanbidding. We gaan samen met Jezus wakend de nacht in om morgen getuige te zijn van zijn kruisdood.
Goede Vrijdag
Het is dè dag waarop we Jezus' dood gedenken, een dag van rouw, bezinning en vasten. Naast het bidden van de kruisweg om 15 uur is er 's avonds de dienst van Goede Vrijdag die in stilte begint. De priester en de diaken leggen zich plat ter aarde. We onderscheiden drie grote delen; een woorddienst (met het lijdensverhaal), een vereringsmoment van het kruisbeeld (kruishulde) en de sobere communiedienst. De rode kleur van de liturgische gewaden verwijst dit keer naar het bloed van de martelaren. De uitgebreide voorbede in deze viering krijgt een plechtiger karakter. Voor veel gelovigen is het een bijzonder moment wanneer de priester in drie fases het kruisbeeld van achter in de kerk tot voor het altaar brengt. De individuele kruishulde is heel intiem en persoonlijk.
Paaswake
Gedenken en verwachten om dan de omslag te beleven. De viering begint in het duister, met een klein vlammetje waarmee het paasvuur ontstoken wordt maar gaandeweg barst de liturgie open. Zoals het vuur de duisternis verdrijft, zo vieren we die avond dat Jezus' verrijzenis de doodse duisternis verdrijft. Dit wordt bezongen in de paasjubelzang, het Exsultet. Het is het beginwoord van deze jubelzang aan de pas gewijde nieuwe paaskaars en betekent 'laat juichen'. Dan volgt de uitgebreide woorddienst met meerdere lezingen uit het Oude Testament. Ze verwoorden dat God de mensen altijd opnieuw op de weg van het leven zet en niet doof is gebleven voor de hulpkreten van het volk in duisternis. Met een kaarsje in de hand vernieuwen we die avond ook onze doopbeloftes. We beseffen het allicht niet altijd maar door ons doopsel hebben we reeds deel aan het verrijzenisgebeuren. Uiteindelijk vieren we de eucharistie. De verrezen Heer geeft zichzelf aan ons en wij worden uitgenodigd om meer te leven vanuit zijn leven. Tot slot geeft de priester een drievoudige zegen.
Zo worden we in de aaneensluitende liturgie van het paastriduüm aangesproken om een spirituele ommekeer te maken. Het doet ons binnentreden in de relatie met een God die altijd nieuwe toekomst schept, zelfs in de grootste duisternis.
