Als je het over het kerkje van Helen hebt, denk je er automatisch Simonne en Marcel bij, spreek je met hen zelf, dan is één of andere anekdote van het kerkje nooit ver uit de buurt. Dit keer ben ik te gast bij Simonne Roosen (79 jr) en haar man Marcel Machiels (85 jr) en het kerkje van Helen staat inderdaad centraal in hun leven.
Simonne rolde er als het ware van kindsbeen af in; haar vader, wijlen Frans Roosen, was zelf zestig jaar lang koster-orgelist in Helen. Zij hielp al vrij snel mee met het in orde houden van het kerkje. Gaandeweg kwam het zorg dragen voor de linnen gewaden en de liturgische doeken erbij en op alle kerkelijke hoogdagen moest de kerk piekfijn gekuist zijn en werd het koper extra gepoetst. Het was o.a. de tijd van E.H. Maes, E.H. De Keyzer, daarna E.H. Claes. Simonne hielp graag haar vader maar in 1982 stierf Frans en vanaf dan schakelt ook Marcel een tandje hoger om mee te helpen.
Simonne en Marcel huwden in 1966 en kregen twee kinderen, Wim en Anne Mie met ondertussen ook al een uit de kluiten gewassen kleinzoon, Michiel. Marcel werkte vele jaren voor het A.C.V.(Algemeen Christelijk Vakverbond), eerst in Hasselt, later als kantoorverantwoordelijke in St.-Truiden. Hij stopte met werken in 1989 maar is altijd pastoraal actief gebleven, oa. als voorzitter van het kerkfabriek, als deelnemer aan de processies op de Ossenweg, en nog zo veel meer. Allebei waren ze trouwens jarenlang van de partij als deelnemers in de Sint-Leonardusprocessie. Simonne deelde jarenlang de ziekencommunie rond in Helen en zorgde voor de doorstroming van de lokale misintenties naar het secretariaat. In 1999 ontving Marcel het Gouden Sint-Romboutskruis als erkentelijkheid voor zijn toewijding aan de Kerk. Diezelfde eer viel in 2015 ook Simonne te beurt.
Het zou ons te ver leiden om de vele ervaringen met een hele reeks priesters op te sommen. Enkele namen die bij andere parochianen allicht een herinnering oproepen zijn, pater de Kroon, E.H. Vandeput, pater Gustaaf Gijsens (de laatste inwonende priester in de pastorij van Helen) en E.H. Frans Van Aerschot. Toch het vermelden waard, is hun herinnering aan de bediening van de pedalen voor het aanblazen van het orgel boven in het doksaal. Het is nu niet meer voor te stellen maar we spreken van de tijd dat er haast dagelijks missen waren in Helen en elke zondag, zowel in Helen als in Bos. Persoonlijk herinner ik me nog de gebedsdiensten die ik (lang voor m’n diakenopleiding/wijding) samen met Simonne verzorgde; dat was vanaf 2008 toen er geen wekelijkse eucharistievieringen meer plaatsvonden.
In 2015 werd de Sint-Laurentiuskerk, tot de dag van vandaag niet aan de eredienst onttrokken, ingezet als ‘Vredeskerkje van Helen’ om allerlei initiatieven rond vrede op poten te zetten. Simonne en Marcel maken deel uit van die werkgroep en zorgen elke dag voor een open kerk. Het gastenboek staat vol met serene opmerkingen over de rust en de stilte die de toevallige passant of bezoeker ervaart. Er zijn geen erediensten meer in Helen maar de traditionele herdenking van de patroon, de H. Laurentius (10 augustus), een gebedswake bij Allerheiligen en de Kruisweg blijven op de agenda.
De jaren tikken aan maar zolang ze kunnen, doen Simonne en Marcel vrijwilligerswerk in WZC De Vesten in Zoutleeuw. Op de foto zien we hen bij een prachtige schilderij van ‘hun’ kerkje. Hoe kan het ook anders, een immens groot deel van hun leven was afgestemd op het kerkelijk leven te Helen.
We willen bij deze onze dank en erkentelijkheid uitspreken aan Simonne en Marcel en ook aan alle Helense parochianen die achter de schermen dit kerkje in ere houden.
diaken Luc
namens pastoor Johny en pastorale medewerkers.
