Op onze tocht waarin we pastorale vrijwilligers in de bloemetjes zetten die zich jarenlang met hart en ziel ingezet hebben, of nog steeds, vertoeven we nog een keer rond de O.L.V- kapel van de Ossenweg.
Dit keer maakte pastoraal werker Luc een eerste tussenstop bij Josephine Bronckaerts en haar man Georges Andries. Het werd een ontroerende terugblik op een verleden dat vele hedendaagse gelovigen niet gekend hebben. En diegenen die het wel mee beleefd hebben, beseffen dat het een bijzondere tijd was die niet meer terug komt. Het was vooral de periode vanaf 1978 dat Josephine en Georges heel actief betrokken geraakte bij de herinvoering van de processies, aanvankelijk nog even onder deken Timmermans maar vooral onder impuls van pastoor Felix. Alleen al voor de Rozenkransprocessie was een hele ploeg naaisters op de been. Het was zaak om vooraf alles goed te plannen; van folders maken en uitdelen, dragers zoeken voor het genadebeeld van Maria, op tijd naar de vroegmarkt in Anderlecht om verse bloemen, de kapel proper houden, enz… De opbrengsten van de vele restaurantdagen in het Kapellehof, die zorgvuldig door Georges beheerd werden, gingen integraal naar de werking van de kapel. Josephine organiseerde en coördineerde vele activiteiten op en rond de Ossenweg en kreeg steeds een enthousiaste groep van wel 30 tot 40 vrijwilligers op de been als het er op aan kwam. Er kwam veel vriendschap voor inde plaats. Niet vergeten trouwens dat ook het huisgezin moest blijven draaien en nadien kwam de liefdevolle zorg voor de zes kleinkinderen erbij.
Memorabel was de herdenking van 450 jaar bedevaartsoord Ossenweg in 1988. Vijf jaar voorbereiding ging er aan vooraf om dit evenement vorm te geven met een eucharistieviering, dans en spel. Elke parochie bracht hun eigen Mariabeeld mee. Wijlen kardinaal Daneels werd zowaar persoonlijk verwelkomd door Georges en heel het gebeuren beviel de monseigneur zodanig dat een geplande vergadering in Parijs niet gehaald werd ! Dat waren nog eens tijden.
Dezer dagen doen beiden het kalmer aan maar blijven graag beschikbaar waar en wanneer nodig. Denk bijvoorbeeld aan de kerstallen, binnen in de kapel en vanaf 1988 tot op vandaag ook buiten aan de kapel. Het geloof en een grote Mariadevotie is een rode draad door hun leven. Als alles goed gaat, vertrekken ze in september voor de 40ste keer naar Lourdes! In het verleden was de busreis een goedgemutste onderneming maar eens ter plaatse ervoer heel de groep de diepe genade van onze Moeder Maria. Ook de basiliek van Scherpenheuvel heeft een bijzondere plaats in hun hart, elke morgen om 9u. staat de TV aan voor het ochtendgebed vanuit dat Mariaoord.
Josephine en Georges zijn op hun beurt dankbaar voor de vele helpers waarop zij al die jaren konden rekenen; de dragers, het zangkoor, de ploeg die de kapel netjes hield met oa. Emeranceke, de ploeg van de bloemen. Zo kreeg ze ook de nodige hulp van haar zus, Maria Bronkaerts en broer Joseph. Zij hadden een kleine boerderij te runnen waarop wel altijd werk te doen viel. Daardoor was hun actieve inbreng weliswaar wat minder maar niet minder bezield. Kranige tachtigers maar nog steeds diepgelovig. Hier wordt nog elke middag en avond gebeden en tenzij het echt hondenweer is, fietst Maria naar de kapel voor de mis of bidt ze het Rozenhoedje mee of zelfs voor op zondagnamiddag. "Maria houdt ons recht", is de hoofdgedachte doorheen hun leven.
De trouwe bezoekers weten het wel maar de toevallige pelgrim die de kapel van de Ossenweg binnen stapt, beseft niet dat het openen en sluiten van de buitendeur al een heel leven lang verbonden is met Marie-Josée Everaerts en haar man Hugo. Zij wonen net naast de kapel en de verwevenheid ermee gaat terug tot haar grootouders en haar moeder zaliger. In de hoogdagen van de processies was hun terrein de uitgelezen locatie om de klederen op voorhand te passen en zich op zondag aan te kleden, een gezellige drukte van jewelste. Tussendoor herinnert Hugo aan de vroegmis, destijds om 7u., speciaal voor de 'duivenmannen' en de volgende zondagmis om 8u en de tijd dat hij voorlas in de mis. Marie-Josée herinnert zich dan weer een indrukwekkend zes-paards rijspan vele jaren geleden ter gelegenheid van een huwelijk.
Onze-Lieve-Vrouw van de Ossenweg, ze heeft al veel lief en leed, vreugdes en pijnen te horen gekregen. Vaak staat ook Marie-Josée met een inlevend en luisterend maar altijd discreet oor ter beschikking voor het levensverhaal dat die dag passeert. Ook dàt is Kerk zijn.
Stuk voor stuk mensen met een gelovig hart, gericht naar onze Heer en belicht door de nabijheid van zijn en onze allerhoogste Moeder. Vooral ook met hun hart op de juiste plaats. Aan Josephine en Georges, Maria en Jef, Marie-Josée en Hugo, en vele ongenoemde medewerkers van de Ossenweg, ook aan jullie mijn welgemeende dank voor zovele jaren betrokkenheid en dat nog steeds naar eigen mogelijkheden. Moge ook jullie de gezondheid bewaren en nog vele jaren gelovig meevieren en bidden.
Pastoor Johny
