Na veel omzwervingen waagde de verloren zoon het om terug te keren naar zijn vader. Tot zijn grote verrassing kreeg hij geen uitbrander. Zijn vader snelde naar hem toe en omhelsde hem. Zo is onze God: rijk aan liefde en trouw. Op onze weg naar Pasen willen we op deze vierde zondag van de vasten in het bijzonder bidden om Gods liefdevolle barmhartigheid.
De schriftgeleerden en Farizeeën morden over het feit dat Jezus met tollenaars en zondaars aan tafel ging. Hierop vertelt Jezus de parabel van de verloren zoon. De toehoorders zijn ervan overtuigd dat bekering iets is voor de anderen en niet voor henzelf. Ze hebben hun oordeel al klaar en herkennen zichzelf vooral in de oudste zoon, de trouwe hardwerkende zoon die is thuisgebleven. Dat de vader de teruggekeerde jongste zoon met open armen onthaalt en een feest geeft, is onbegrijpelijk voor hen.
Ten diepste hebben beide broers bekering nodig. Maar ons gevoel zegt dat de oudste zoon het meest sympathiek is omwille van zijn trouw. Maar de evangelist Lucas schetst ons een vader die niets liever heeft dan dat zijn kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Dat zij samen met hem het leven vieren. Een vader die weet dat met barmhartigheid veel meer te bereiken valt dan met hardheid…
