Tijdens een klasbezinning op school vertelde een jonge religieus zijn roepingsverhaal. De manier waarop hij over zijn geloof sprak, boeide me. We hielden contact en hij schreef me: “Heb jij nooit gedacht aan roeping?”
Ik verlangde ernaar om een eenvoudig leven te leiden en iets te kunnen betekenen voor andere mensen.
Ik kwam in contact met de kleine zusters van Nazareth en dat is mijn thuis geworden. Het is de weg waartoe ik gekozen ben en de weg waarop ik het gelukkigst kan zijn.
Het geloof is een zoektocht naar wie God is.
Geloven is op weg gaan naar en met I/iemand, vanuit een onverwoestbaar vertrouwen.
Doorheen de jaren ben ik een relatie met Hem aangegaan, een relatie die alsmaar verandert en zich vertaalt in het optrekken met de gemeenschap. Mensen om me heen hebben mij de weg gewezen naar Jezus, naar God. Mijn roeping is een cadeau dat ik gekregen heb. God heeft me iets kostbaars toevertrouwd en ik wil er veel voor geven zodat dit geschenk tot zijn recht komt.
Stilte en gebed voeden mijn relatie met God en stellen mij in staat om van daaruit een engagement op te nemen. Ik wil het leven delen van de mensen waartussen ik woon en mijn vreugde naar hen uitstralen.
Door met armen en kwetsbaren op weg te gaan, is mijn geloof concreter en realistischer geworden.
Ik probeer contemplerend te kijken naar de werkelijkheid en verbanden te leggen met fragmenten uit het evangelie. Ik wil samen met de mensen in Barcelona een familie, het gezin van Nazareth, vormen. Want mijn roeping is liefde: ik heb één hart om mijn medezusters, de mensen om me heen en God te beminnen. Ik probeer dit allemaal terug te brengen tot liefde voor Jezus. Het gebed is mijn voeding en kracht om elke dag “ja” te zeggen op die oproep om te beminnen.
Keer terug naar de hoofdpagina voor meer mooie getuigenissen.
