Halfweg de tienerjaren voelde ik op een bepaald moment op school dat Gods blik op mij gericht was. Ik voelde me heel erg gevleid, maar was tegelijk ook in paniek. God wou mij helemaal voor Zich, maar ik wilde toen vooral een normaal leven leiden.
God bleef trekken en het vuur dat in mij brandde is sindsdien alleen maar heviger geworden.
Ik ging altijd al met vreugde en verwondering naar de eucharistieviering, aanvankelijk zonder alles te begrijpen. Plots vielen de puzzelstukjes in elkaar: ik besefte dat daar niet zomaar woorden herhaald worden, maar dat actieve deelname aan de liturgie iets van binnenuit is. Het is een hart dat in vuur en vlam staat.
De dagelijkse eucharistieviering is de ontmoeting met Jezus Christus zelf, met mijn Liefste.
Ik kijk daar echt naar uit want het is mijn grootste vreugde om bij de Heer te vertoeven.
Na een kort verblijf in een religieuze gemeenschap kende ik een periode van pijn en verdriet. Iemand sprak toen troostende woorden tot mij: “God is nu de ontvankelijkheid aan het creëren zodat Hij bij jou kan binnenkomen.” Ik kwam te weten dat de mogelijkheid bestaat om als godgewijde vrouw door het leven te gaan. Bruid van Christus, dat past helemaal bij mij! Mijn roeping staat eigenlijk volledig in het teken van de advent, de tijd van het uitzien naar de komst van Jezus Christus.
De godgewijde maagdelijkheid is een totale ontvankelijkheid. Net zoals Maria wacht ik op de Veelgeliefde, op de Bruidegom, mijn leven lang.
Maria is mijn grote voorbeeld. Door naar haar te kijken weet ik dat er een geestelijk moederschap bestaat en een vruchtbaarheid die aan het wereldse voorbijgaat.
Het is eigen aan mijn roeping om mij intens met Christus verbonden te voelen. Ik mag de liefde van de Kerk voor Christus vertegenwoordigen en dat maakt me 100 procent gelukkig. Ik kan zoals Theresia van Lisieux zeggen: “Eindelijk heb ik mijn roeping gevonden, mijn roeping is de liefde!”
Keer terug naar de hoofdpagina voor meer mooie getuigenissen.
