Jean-Pierre (66) was net als zijn vader beenhouwer in de Beukenhofstraat te Vichte. En ook net als zijn vader was hij dol op verre reizen. Jean-Pierre heeft samen met zijn vrouw Claire heel wat afgereisd. Om u een idee te geven, zetten we enkele reisbestemmingen op een rijtje : USA, Mexico, Venezuela, Brazilië, Senegal, Kenia, Zuid-Afrika, India, Thaïland, Cambodja, Indonesië…Vorig jaar op 25 september ging Jean-Pierre dit keer alleen op reis. Het werd een pelgrimstocht van 3 weken richting Compostella.
Waarom een voettocht van 3 weken en daarbij zo helemaal alleen?
In 2013 ben ik gestopt als beenhouwer en reeds voordien had ik mij voorgenomen om daarna tijdens mijn pensioen een deel van die pelgrimstocht naar Santiago de Compostella aan te vatten. Vooral de camino francés, de pelgrimstocht doorheen Noord-Spanje sprak me geweldig aan. 21 dagen alleen op stap leek me een ontzettend grote uitdaging. Hoe meer ik erover las, hoe meer ik verlangde om die uitdaging aan te gaan. Wandelen over mooie glooiende veldwegen, pittige klimpartijen, het kraken van het grind onder mijn voeten, ontmoetingen met andere pelgrims… Mijn droom heb ik dan vorig jaar kunnen waar maken. Op 25 september 2017 nam ik het vliegtuig naar Zaragoza om s’anderendaags de camino vanuit Burgos aan te vatten.
Wat eet je, waar slaap je dan en wat steekt er in jouw rugzak?
In een albergue, een soort jeugdherberg, kan je eten en overnachten. Je slaapt in een albergue met een wisselend aantal mensen op de kamer, dat schommelde van 4 tot 40. Bijna altijd was er afzonderlijk sanitair voor vrouwen en mannen. In die albergues kreeg je als ontbijt meestal toast en confituur met koffie of thee (2 euro). Een pelgrimsmenu is soms vegetarisch en kost rond de 10 euro, wijn en water inbegrepen. Een bed kost tussen de 5 en de 15 euro of een enkele keer tegen een donatie. In mijn rugzak had ik 3 onderbroeken, 2 onderhemden, een regenponcho, 3 t-shirts, 2 truien van verschillende dikte, 3 paar kousen, een paar sandalen, toiletgerief, medicatie, waspoeder, gsm + lader, dagboek + pen, bril, portefeuille en 2 drinkflessen. Gezamenlijk gewicht:10kg
Wat is je bijgebleven tijdens je pelgrimstocht naar Compostella?
Eerst en vooral het alleen op jezelf aangewezen zijn. Het bijna constant alleen wandelen woog tijdens sommige dagen ontzettend zwaar. Iedereen vertelde me dat de eerste week emotioneel zwaar is. Het gemis van je geliefden, je thuis, het comfort weegt enorm door. Dan volgt een dip en daarna kan je terug met volle moed verder. Nadien voelde ik me rustig en volledig in balans.
De ontmoetingen met andere pelgrims was ook ontzettend heilzaam en boeiend.
We vertelden elkaar waarom we deze Camino deden. We waren het allen erover eens dat je onmogelijk kunt zeggen wat het eigenlijk echt met je doet.
Cruz de Ferro, O’Cebreiro … komen steeds terug in de verslagen van de pelgrims naar Compostella.
Inderdaad, door een steeds mooier wordend landschap verder klimmen tot Cruz de Ferro was een hele belevenis op zich. Hier heb ik mijn van thuis meegebrachte steentje gelegd. Dit was opnieuw een heel emotioneel moment. De beklimming van de gevreesde O’Cebreiro was bijzonder lastig en best wel pittig. Maar hoe hoger ik kwam, hoe mooier het werd. De benen waren soms niet zo goed. Ik heb echt mijn tijd genomen, deze keer. In mijn pelgrimsboekje staat immers :
“Een schildpad kan je meer over de weg vertellen dan een haas”.
Eenmaal boven heb ik mijn drinkfles genomen en gekeken naar het panorama aan mijn voeten, Gods werk. Ik geloof niet dat ik me ooit gelukkiger gevoeld heb.
En dan eindelijk Santiago de Compostella!
Op het einde van de camino werd het steeds drukker. De laatste dagen waren we de stilte wat kwijt geraakt. Het was een vreemd gevoel te weten dat ik mijn laatste stappen op deze camino aan het zetten was. De aankomst zelf, net op mijn 41ste huwelijksverjaardag, was heel vreemd. Je bent tegelijker tijd blij, emotioneel, verward en spijtig. Ik zette me een tijdje op de trappen van de kathedraal en na enige tijd overheerste dan de spijt. Spijt dat deze camino voorbij was, want het is echt een voorrecht om die te mogen doen. Ik miste het stappen en de ontmoetingen met andere pelgrims. Nu miste ik heel erg mijn geliefden en wilde ik zo snel mogelijk terug naar huis. Het weerzien met Claire op de luchthaven was bijzonder intens. De daarop volgende weken kon ik dan ook echt niks verkeerd doen.
Is dit niet de ultieme duw in de rug om die bedevaart aan te vatten?
StefaanArchie
P.S. Jean-Pierre vertrekt op 6 september naar Zuid Frankrijk om van daaruit de Camino Frances volledig af te maken
