We leven in een samenleving waarbij lijden en dood zoveel mogelijk worden verdrongen. Rouwen om het verlies van wie u dierbaar is, kan niemand echter op zijn eentje. Hierdoor dreigen mensen te vereenzamen in hun verdriet. Met de dood eindigt het leven, maar nooit stopt de relatie die je met iemand hebt gehad. Mensen om je heen die je begrijpen nemen het verlies en de smart niet weg, maar je staat er even niet alleen voor. Daarom is het zo prachtig dat er in onze pastorale eenheid vrijwilligers opstaan om rouwende parochianen bij te staan in die verwerking van het verlies van een familielid. Nicole Hellin (72) , echtgenote van Lucien Vandesteene, maakt deel uit van die pastorale groep“Rouw”
Nicole, hoe is die gedrevenheid gegroeid, om mensen bij te staan?
Net als mijn man Lucien, was ik als jongere heel actief in de jeugdbeweging. Ik was medestichter van de Kroonwacht, later de Chiromeisjes, in Ingooigem. Lucien was gedreven door de woorden van kardinaal Cardijn en zette zich volledig in bij de KAJ in Anzegem. Na ons huwelijk waren Lucien en ik actief lid respectievelijk van de KWB en de KAV, later Femma genoemd.
Tien jaar geleden is onze jongste zoon (26) gestorven.
Toen we het jaar nadien dag op dag een kaartje kregen van familieleden en kennissen, heeft ons dat zeer sterk aangegrepen. Wij vonden dat een bijzonder troostend en opbeurend gebaar. Dit had ons zozeer aangegrepen dat wij het initiatief namen om ook ditzelfde gebaar te stellen voor alle parochianen van Sint-Jan die het jaar voordien een overlijden hadden meegemaakt. Onze zoon verliezen sterkte ons om anderen te steunen.
Nu bestaat er een rouwgroep voor de gehele pastorale eenheid.
Enkele jaren geleden hebben Annick Knockaert en Hilde Deseyn de pastorale rouwgroep opgericht. Die groep bestaat uit een 20-tal personen, afkomstig uit alle 7 parochies. Enkele weken voor kerstdag komen wij samen en schrijven we een kerstkaart voor elke overledene van het voorbije jaar. Ook worden op die bijeenkomst de rouwkaarten en rouwkaarsen verdeeld. Die rouwkaart en rouwkaars worden dan persoonlijk afgegeven dag op dag het jaar na het overlijden. Het gebeurt dus ook dat ik een rouwkaart afgeef in Ingooigem of Tiegem. M.a.w. het is niet parochiaal gebonden. Op die rouwkaart staat vooraan een tekst van Kris Gelaude en binnenin de kaart heb je dan nog eens de handtekening van priester Jan en diaken Jean-Yves.
Nicole, bij die rouwgroep stopt het niet.
Nee hoor, ik maak reeds 47 jaar deel uit van het parochiaal zangkoor van Sint-Jan te Anzegem. Voordien tijdens mijn jeugdjaren, was ik lid van het parochiaal zangkoor te Ingooigem. Ook bezorg ik reeds vele jaren de communie aan zieken en bejaarden van onze parochie. Dit gebeurt 6 maal per jaar nl. tijdens 5 hoogdagen en op Aswoensdag.
Ik ervaar dat die communie aan huis bijzonder sterk gewaardeerd wordt.
Ook heb ik samen met Rita Verschuere een opleiding gevolgd tot gebedsleider. Soms vervangen wij priester Jan in Ter Berk. God is niet zichtbaar, maar hij is voelbaar via de mensen. We hebben de mensen altijd graag gezien.
In de sfeervolle ruime sier- en moestuin neem ik dan ook afscheid van 2 bijzonder “rijke” mensen.
Stefaan Archie
Lees ook even het pakkend gedicht "Afscheid" van Agnes Pas uit Kerk & Leven 36