Wij verlaten de drukke Anzegemse wegen en rijden de lange, rustgevende dreef in.
Door deze toegangsdreef, afgebakend met beuken en omringd door landerijen, rijden wij naar de altijd openstaande inrijpoort.
Meteen komen wij aan misschien wel het meest idylische plekje, de brug over de kasteelgracht.
Tussen de bomen zien wij reeds onze eindbestemming en iets verder vertoont Hemsrode zich in al zijn grandeur.
Het huidige kasteel is eigenlijk opgebouwd uit het koetshuis en de bijgebouwen van het vroegere kasteel dat in 1940 helemaaldoor brand verwoest is.
Met een hartelijk welkom leidt de vrouw des huizes, die er op staat aangesproken te worden als Marie-Hélène, ons naar het 'Groot salon'.
Wij mogen zelf kiezen uit de verschillende zitplaatsen. Terwijl Benoit, die zich ook liefst zo laat aanspreken, ons vervoegd worden koffie, thee en lekkere appelsienencake (gemaakt door toekomstige schoondochter Sabine) aangebracht.
Het interview kan beginnen. Benoit en Marie-Hélène leerden elkaar kennen tijdens een jongerenfuif in Brussel.
Bij Marie-Hélène sloeg de liedesvonk direct over; Benoit was eerst wat terughoudender. Misschien zit zijn vrij strikte opvoeding, zijn verblijf tot zijn 10e levensjaar in Belgisch Congo en de gedwongen vlucht bij de onafhankelijkheid er voor iets tussen dat hij zich niet zomaar direct voor iemand open stelt.
Beide kenden een voor die tijd nog normale opvoeding in een sfeer doorweven met het katholiek geloof, de christelijke liturgie en de kerkelijke gebeden.
In de voetsporen van zijn vader behaalde Benoit zijn master in de Rechten in Leuven. Met zijn kennis ging hij in de verzekeringsbranche werken.
Hij is dat altijd blijven doen omdat hij vond dat hij daar vooral zijn motto kon waarmaken: help diegene die stuntelt!
Marie-Hélène volgde de opleiding tot directie secretaresse. Zij werkte een tijdje op de Frans ambassade maar volgde verder cursussen o.a. voor zieken- en stervensbegeleiding. Dit ligt haar beter vooral omdat zij daarbij ook 'mensen in nood' kan helpen.
Engagement + religieuze beleving.
Die houding om mensen te helpen zorgde er ook voor dat beide doorheen de jaren tal van engagementen opnamen.
Zo kan Marie-Hélène o.a. spreken van de Missienaaikring, het Rode Kruis, Lichtendaal (voor mensen met een beperking) naast vele ongeziene tussenkomsten in stilte. Benoit heeft het dan o.a. over zijn voorzitterschap van de Bosgroep, de jaarlijkse military op het domein van het kasteel en zijn engagement bij de kerkfabriek (lid sedert 1.4.1982, penningmeester vanaf 5.4.1984 en voorzitter sedert 2.4.2000).
Hij beklemtoont dat een link met het dorp voor hem altijd heel belangrijk is.
Beide zijn ook lid van de Religieuse en Souvereine Orde van Malta (SMOM), Marie-Hélène als Dame van Obediëntie en Benoit als Ridder van Obediëntie.
Daarbij engageren ze zich om de 2 belangrijke pijlers van de Orde in acht te nemen: “Tuitio Fidei”, de zorg om de verdieping van het geloof + “Obsequum Pauperum”, het engagement binnen de kerk vooral dan toegespitst op zieken, minder validen, asielzoekers, …
In dit kader gaan ze, als helpende begeleiders, regelmatig mee met de Lourdesbedevaarten van de Orde.
Benoit is daarenboven met 2 collega’s ook nog verantwoordelijk voor de vorming van nieuwkomers.
Een belangrijke steun voor hun geloofsverdieping vinden ze bij de O.L.Vrouw Gezinsgroep waarmee ze, onder begeleiding van een priester, nu al 40 jaar om de maand samen komen rond een verdiepend thema.
Dit helpt hen ook in het voorleven van hun geloof, om een sfeer te scheppen voor mogelijke geloofsgroei bij anderen zonder garantie van succes.
“Ouders kunnen alleen maar zaaien, meer hebben we niet in eigen handen” zegt Marie-Hélène.
Kracht van het gebed.
Geloof en gebed zijn voor hen krachtbronnen voor het dagelijkse leven. Dat konden zij vooral ervaren bij hun huwelijk en de geboorte van hun kinderen Charles-Louis, Constantin, Leopold, Ghislain en Mathilde. Ook bij moeilijke momenten was hun gloof en gebed een waardevolle steun om de schok te verwerken.
Marie-Hélène denkt hierbij aan het overlijden van haar beste vriendin en petekind bij de Orde van Malta;
Benoit aan het aangrijpend moment van de onverwachte dood van zijn broer.
Marie-Hélène beklemtoont daarbij dat voor haar bidden vooral ook danken is.
Een vraaggebed tot de Heer gaat steeds vergezeld van een op voorhand bedanken van de Heer “omdat je weet dat Hij iets ten goede zal doen, maar niet noodzakelijk datgene wat je verwacht”.
Als bemoedigend woord voor de lezer zou zij dan ook nog meegeven: “dank zij God!”
Benoit verwijst graag naar ‘de opdracht van de Heer tot ieder van ons’ in de Bijbel, Handelingen van de apostelen 13,47:
“Ik heb u geplaatst als een licht voor de heidenen, opdat gij tot redding zoudt strekken tot aan het uiteinde van de aarde.”
Hij zegt: “wij moeten de uitstraling van het geloof verder blijvendoorgeven”.
Bedankt, Benoit en Marie-Hélène, voor dit bezinnend moment bij jullie; zo zou ik het durven noemen.
Wij wensen jullie het allerbeste in alles wat jullie nog mogen ondernemen.
Waar de toekomst jullie ook mag brengen, jullie namen zullen voor altijd verbonden blijven met Anzegem.
Als meter en peter van de nieuwe Anzegemse klokken zullen ze immers steeds weergalmen over ons dorp.
Erik Depraetere
