Juli en augustus zijn voor veel mensen de maanden waarin verlof wordt ingepland. Even de riem eraf, even genieten van thuis zijn of misschien op vakantie gaan in binnen-of buitenland…
Als het gaat over op reis gaan, sta ik zeker als eerste in de rij. Zalig om een ander land te ontdekken, lees: nieuwe culturen zien, andere gezichten ontmoeten, nieuwe gerechten proeven, andere talen horen enz. Het hoeft niet ieder jaar. Maar als het kan, vind ik het zalig.
Dit jaar zouden we in tegenstelling tot vorig jaar een echte cultuurreis maken. Ik keek er al naar uit… En toen kwam corona… Alle grenzen gingen potdicht.
Niemand die nog dacht aan op reis gaan, zelfs niet in het eigen land…. We waren dan wel Frankrijk niet met zijn 1-1-1 regel, maar toch… De toestand was ernstig, de regels navenant.
De strenge maatregelen wierpen uiteindelijk vruchten af. Minder besmettingen, minder opnames, minder overlijdens… De regels werden langzaamaan versoepeld.
We herademden. We konden naar buiten, naar elkaar, opnieuw naar zee, naar restaurant, naar ons werk.
Mits inachtneming van de algemene voorzorgsmaatregelen was het bijna back to normal… Ikzelf keerde na de tijd van het telewerk heel graag terug naar mijn groepen in de parochies.
Ik was bovendien ook uitermate content om mijn ouders en mijn dichtste familie na zoveel tijd gewoon eens terug te kunnen zien.
En zalig was het ook om weer eens –zij het weliswaar op veilige afstand- enkele dierbare vrienden op bezoek te mogen ontvangen.
En toch… de reisbrochures bleven onaangeroerd liggen. Het mocht en het kon… op reis gaan… maar voor mij was dat blijkbaar nog een brug te ver.
Béatrice Delvaux, senior writer bij Le Soir, verwoordde mijn gevoelens op een gegeven ogenblik zeer treffend. “Ik ben bang” zo schreef ze, “voor het leven na de lockdown”.
“Wie zullen we hierna zijn?” Ik vraag het me bij momenten ook af. Voor de corona vond ik een aantal zaken heel evident of dacht ik er waarschijnlijk niet echt over na.
Nu, enkele luttele maanden later, stel ik mij meer vragen. Fundamentele vragen, me dunkt.
Wat mensen bv drijft in het leven? Waarom ze de dingen doen die ze doen? En of ze (hiermee) gelukkig zijn ? En indien niet, of ze dan laten begaan of er iets tegen doen?
We willen zo graag controle hebben over alles, schrijft Ilja Leonard Pfeijffer. Corona leerde ons dat één microscopisch klein virus onze illusie van controle aan diggelen sloeg.
Los van al het vreselijke dat mensen te verduren kregen door dit afschuwelijk virus, gaf het corona-virus ons vooral te denken over wie wij maar zijn.
Kwetsbare mensen… mensen die vandaag op de toppen van de wereld lijken te leven en er morgen zo kunnen afdonderen…
Dit relativeert veel… dan zie ik weer duidelijk(er) waar het voor mij echt op aankomt.
Vriendschap, oprechte genegenheid, zorg om wie je innig dierbaar is, mensen op wie je kunt bouwen …
Een reis –hoe welgekomen ook- kan hier niet tegenop….
Dit gezegd zijnde, moet ik ook in alle eerlijkheid bekennen dat de reisbrochures toch nog altijd in de living liggen…
Carine Dochy
