Op 11 november zijn er in onze gemeente op verschillende plaatsen herdenkingen.
Dit jaar deel ik graag de insteek van Stefaan Demurie en Ludwig Poignie, die de viering in Ingooigem verzorgden.
Je kan de opening van de viering lezen, die boekdelen sprak.
Enkele kinderen van de school 'Het Wijsternest' werden betrokken bij de voorbeden en speelden het Europees Vredeslied op kleine klokjes.
Heel eenvoudig, maar het was een kippenvelmoment. Haromonie De Eendracht zorgde voor een muzikaal aspect tijdens de viering, alsook bij de kranslegging.
Het openingswoord klonk als volgt:
Welkom aan iedereen op deze speciale dag. Op deze 11de november herdenken we namelijk alle mannen en vrouwen die in de oorlog zijn omgekomen.
We herdenken vandaag de oud-strijders en de slachtoffers van de beide wereldoorlogen die zo hard in onze contreien hebben ingehakt.
We herdenken eveneens de velen die bedroefd achterbleven omdat ze iemand hadden verloren van wie ze hielden.
En we herdenken ten slotte de miljoenen mensen uit de hele wereld die door oorlogsgeweld omkwamen en jammer genoeg nog steeds omkomen.
Als het om zoveel mensen gaat, is het moeilijk om te beseffen dat al die mensen die gestorven zijn, hun eigen verhaal hadden.
Ze hebben allemaal families achtergelaten, familie zoals die van jou en van mij.
Aan ons en de komende generaties om eer te bewijzen aan al die mensen, die voor onze vrijheid gestorven zijn.
Het thema van de viering vorig jaar was: “De wereld staat in brand”.
Maar schandalig genoeg brandt diezelfde wereld nog wat heviger dan toen.
Doorheen de jaren, sinds 2011, dat wij deze vieringen verzorgen, hoopten we in onze evocatie telkens op een geweldloze wereld.
Als we de kranten openslaan, zal dat jammer genoeg een verre droom blijven.
We moeten tot onze ontsteltenis vaststellen dat de mensheid nooit leert uit het verleden. Geven we dan de hoop op?
Al jaren proberen we de gesneuvelden en oud-strijders die hun leven gaven voor de vrijheid die we nu genieten, te herdenken.
Maar om eerlijk te zijn, dit jaar hebben we getwijfeld.Is het nog de moeite?
Natuurlijk is het nog de moeite! Hoe kunnen we nog blijven dromen in een geweldloze wereld als wij met onze generatie die zo belangrijke vredesboodschap niet gaan doorgeven?
Vooral voor onze kinderen, voor onze kleinkinderen hebben we de verdomde plicht om te blijven streven, te blijven ijveren voor die geweldloze toekomst?
In de voorbije honderd jaar hebben zovele idealisten, wereldverbeteraars, dichters, staatslieden, zangers, geestelijken, schrijvers … geprobeerd om de globale mensheid bewust te maken van de noodzaak
van wereldvrede en vrijheid. En dit met hun teksten, liederen, statements, boeken …
Jammer genoeg moeten we constateren dat ondanks al die inspanningen de mensheid niets heeft bijgeleerd.
En dus kunnen we er ook dit jaar niet omheen. De nieuwe wereldbrand overschaduwt zelfs de blijvende ellende in Oekraïne.
We moéten wel dit jaar het Midden Oosten als basis van deze viering nemen.
De helse bombardementen, de honderden kinderslachtoffers, de ontelbare vluchtelingen, het onnoemelijke leed, de zinloze vernielingen, het onmenselijke bloedvergieten, dit alles brengt ons tot het uiteindelijke thema van vandaag: het onschuldige slachtoffer.
We geven in de loop van deze viering enkele slachtoffers een stem. In de stellige hoop dat we hun boodschap meenemen én doorgeven aan de jonge mensen rondom jullie.
Zodat zij er uiteindelijk kunnen voor zorgen dat we ooit in een wereld zouden kunnen leven als vrije mensen met vrije meningen, kortom… in een wereld … zonder haat.
