Tijdens de bedevaart naar Lourdes hadden we ook enkele jonge pelgrims mee vanuit onze Vincentiusgemeenschap.
Thijs (20) en Emmy (12) gaan niet voor het eerst mee. Thijs is vrijwilliger bij Jubilo, een organisatie van jongeren die de karretjes van de zieken helpt duwen. Emmy gaat mee als pelgrim en steekt overal wel een handje toe.
Alexandra (11), Gabriella (8) en Jean-Daniel (4) trekken voor het eerst naar Lourdes.
Ik vat hun verhalen voor jullie even samen.
Via WhatsApp stuur ik enkele vragen door naar zowel Thijs als Emmy. Uit ervaring met mijn eigen jonge gasten weet ik dat communicatie via de smartphone veelal het handigst en snelst gaat in die doelgroep. En ik zit er niet naast, want al gauw heb ik een antwoord op mijn vragen…
Gezien Thijs en Emmy niet voor het eerst meegaan naar Lourdes, vraag ik hen wat de bedevaart in 2025 zo speciaal maakte voor hen. Bij Thijs hoor ik vooral de ontmoeting met nieuwe mensen, allemaal verschillend, maar toch met een gemeenschappelijke deler, namelijk de liefde voor Lourdes. Emmy laat weten dat het voor haar speciaal was omdat ze voor het eerst de mis mocht dienen in Lourdes. Ze was wel wat zenuwachtig, maar met de misdienaars van Harelbeke was dat heel erg fijn. De mis dienen in de Pius X basiliek en aan de grot was heel speciaal. Ze vond het ook fijn dat er dit jaar leeftijdsgenoten mee waren naar Lourdes.
Ik vraag hen ook wat ze vertellen aan hun vrienden over hun reis naar Lourdes. Bij beiden hoor ik eigenlijk een beetje hetzelfde weerklinken. Dat het niet enkel gaat over ‘naar de mis gaan’ in Lourdes, maar dat het ook draait om de ontmoeting met anderen, het leren kennen van nieuwe mensen, de gezelligheid.
Voor de verhalen van onze jongste 3 pelgrims ga ik kort na onze bedevaart even op bezoek bij het gezin van Justine. Ik ben wel benieuwd hoe ze alles hebben ervaren. De meisjes zitten wat zenuwachtig in de zetel, want ze weten niet goed hoe zo’n interview werkt. Ik stel hen gerust dat we gewoon een beetje zullen praten en dat ik er dan een verhaal van maak. Het is een warme dag en Jean-Daniel staat al met zijn waterpistool in de aanslag… Gelukkig ben ik veilig binnen.
Ik hoor van de meisjes dat ze heel erg blij waren toen ze hoorden dat ze naar Lourdes mochten. Ze dachten eerst dat het maar voor een dagje was, maar toen ze vernamen dat ze in een hotel mochten slapen vonden ze dat wel spannend. Samen met mama hadden ze het hotel op voorhand al eens opgezocht en wisten dus goed hoe alles er uit zou zien eenmaal ze aankwamen in Lourdes.
Ik merk dat het verhaal van Bernadette hen wel gegrepen heeft. Het was voor hen een wonder dat het lichaam van Bernadette intact was gebleven, ook al was ze nog niet gebalsemd. En hoe speciaal was het wel niet dat Maria zich alleen liet zien aan Bernadette? Maria koos waarschijnlijk Bernadette omdat ze een goed meisje was hoorde ik hen luidop denken.
Ik vraag hen waar ze het verhaal van Bernadette zo goed hebben leren kennen. Alexandra vertelt met pretlichtjes in de ogen dat ze voor het eerst naar de cinema zijn geweest met Sylviane van hun groep. Dat ze daar de film van Bernadette hebben bekeken.
De uitstap naar de bergen was ook heel fijn vertelt Alexandra. De mooie natuur, de sneeuw op de bergtoppen. Ik werd er een beetje stil van toen ik dat voor het eerst van dichtbij zag. Gabriella vertelt hoe het water in Lourdes zo mooi en rustig is, hoe ze er zo gelukkig van werd. Alexandra en ikzelf weten niet goed welk water ze bedoelt. Plots is het ons duidelijk als ze met haar handje een golvende beweging maakt als ze zegt dat het water door Lourdes stroomt. Ze bedoelt natuurlijk de Gave. We hadden het aan het rechte eind. “Ja, dat is het… de Gave… dat water is zo mooi. Het glinstert en maakt een mooi geluid.”
Ondertussen heeft Jean-Daniel al verschillende pogingen ondernomen om mijn aandacht te trekken. Uiteraard mag hij ook vertellen wat hij vond van Lourdes. Ik help hem even op weg en vraag hem of hij nieuwe vrienden heeft gemaakt in Lourdes. En ja hoor, dat was een goeie vraag. Met een kwinkslag antwoordt hij dat Luc (begeleider van Welzijnsschakels) en Piet (bisschoppelijk gedelegeerde van caritas en diaconie) zijn nieuwe vrienden zijn. Dat ze bij hem in het hotel logeerden. Zijn oogjes stalen. Ook de meisjes reageren dat ze nieuwe vrienden hebben gemaakt. Emmy hebben ze beter leren kennen, ook Camille kennen ze nu. Dan heb je Ann van hun groep die ze lief en mooi vinden. En ook ik was hun vriend geworden in Lourdes. Ik reageer dat ik dat eigenlijk al een beetje was op voorhand en ze knikken instemmend met een fonkel in hun ogen.
Ik stel hen nog alle 3 een aparte vraag. Aan Alexandra vraag ik of bidden tijdens de bedevaart naar Lourdes anders is dan bidden thuis. Ze geeft aan van niet, ze doet dat op dezelfde manier en vrij regelmatig. Bidden is voor haar één worden met God, niemand die zich bemoeit met wat je zegt aan God, je kan alles zeggen, leuke, maar ook minder leuke dingen. Bidden maakt me blij en geeft me hoop.
Bij Gabriella vraag ik waar ze aan denkt als ze terugdenkt aan Lourdes. Ik krijg terug het antwoord van het water dat zo mooi is, maar ook dat ze het leuk vond om Rosa te duwen in de rolstoel. Rosa is de persoon die ikzelf mocht duwen als brancardier, maar ik kreeg af en toe hulp van Gabriella.
Jean-Daniel laat me weten dat hij de snelle trein super leuk vond en ook de kleurboek die hij kreeg van zijn mama.
Als ik terugdenk aan het gesprek met de 3 jongste pelgrims, dan komen er spontaan enkele woorden naar boven, zoals: verwondering, schoonheid, natuur. Bij de 2 jonge gasten hoor ik vooral de dankbaarheid voor de mooie ontmoetingen naar boven komen.
Het is duidelijk, Lourdes raakt een mens op verschillende manieren.
Stefanie De Witte
