Als één zin me is bijgebleven de afgelopen ‘Goede Week’ dan is het een zin uit de homilie van bisschop Lode tijdens de chrismaviering.
Hij gaf aan dat de volgelingen van Christus, christenen genoemd werden sinds 44 na Christus.
In 120 na Christus gaf de bisschop Ignatius van Antiochië er een extra lading aan door de zin:
‘Ik wil niet alleen christen genoemd worden. Ik wil het ook zijn.’
Die zin is me doorheen de hele Goede Week blijven triggeren, ik gaf ze mee aan onze jongeren bij hun paaswens, ik ging errond in gesprek met collega’s en vrienden.
Want als ik de zin dieper laat inwerken tijdens bezinning en gebed,dan ben ik ervan overtuigd…
Het is de essentie van onze roeping als christen.
Door het doopsel zijn we één van hen, één van die mensen die een christen genoemd worden.
Maar het is pas in wie we echt zijn dat we het ook ten diepste worden.
Het is niet enkel op zondag dat we ons christen mogen noemen tijdens de viering. De uitdaging ligt in het dagelijks in vraag stellen van wat we doen en wie we zijn.
En uiteraard gaat die weg niet vlekkeloos, uiteraard komen we ten val.
Ook Jezus viel tot drie maal toe, Hij werd mens onder de mensen. Maar Hij ervaarde een kracht, groter dan zichzelf, om tot vier maal toe op te staan.
En op het kruis riep Hij: ‘God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’
Niet vanuit twijfel, niet vanuit angst dat Zijn vader Hem verlaten had, maar vanuit een diep vertrouwen:
‘Ik leg het in Uw handen Heer.’
Ik denk dat het een passage is die bij ons allen moeilijk te vatten is.
Ook in ons leven ervaren we het zo dikwijls, de pijn, de last, het lijden… durven we dan vanuit een diep vertrouwen zeggen: ‘Ik leg het in Uw handen Heer’?
Ik kan enkel voor mezelf spreken, maar als ik het aandurf, dan ben ik nadien dankbaar en bid ik… ‘Gelukkig zij die geloven’.
Want in mijn diepste is het vertrouwen er dat na duisternis steeds licht komt, liefde altijd sterker is dan de dood.
Maar ik ben er me ook van bewust dat het Gods droom is dat we er allen aan meewerken, dat we het niet vanzelfsprekend mogen vinden.
Laten we het als onze opdracht zien om licht te zijn waar duisternis leeft en liefde te brengen waar dood overheerst.
Dat is iets wat ik tijdens deze Goede Week gevoeld en meegekregen heb.
Dat ik de durf moet hebben
om de last van Goede Vrijdag te dragen,
het vertrouwen om Stille Zaterdag door te komen,
zodat ik met een open hart het Licht van Pasen mag ontvangen.
Want Hij leeft! Hij leeft doorheen zoveel mooie dingen, doorheen zoveel mooie mensen…
Mensen die niet enkel christen willen genoemd worden, maar het ook ten diepste willen zijn.
Ik wens het ons allen toe, met vallen en opstaan, het diep vertrouwen dat er voor iedereen een Pasen komt!
Ik wens jullie allen een verdiepende paastijd op weg naar Pinksteren!
Stefanie De Witte
