Toen ik 3 jaar geleden meeging naar Lourdes n.a.v. 900 jaar geloofsgemeenschap in Vichte, voelde ik dat het niet mijn laatste bedevaart naar Lourdes zou zijn.
Lourdes had iets losgemaakt in mij… Ik tekende dan ook vrij vlug in om terug mee te gaan in 2020, maar deze keer als brancardier, het werd uiteindelijk 2022 om de welbekende reden.
Vrijdag 15 juli, na 2 jaar wachten is het eindelijk zover! Ik vertrek naar Lourdes als brancardier en wat fijn dat ik dat mag zijn voor iemand van onze geloofsgemeenschap.
Samen met Irène en Hubert reis ik af naar Tourcoing, waar we samen met nog 230 mensen van Bedevaarten Bisdom Brugge de TGV nemen richting Lourdes.
Ik voel toch wel een beetje gezonde spanning… hopelijk ervaar ik Lourdes en het bedevaart-gegeven nog steeds aan zoals 3 jaar geleden… is het ‘brancardier zijn’ wel iets voor mij?
Gedachten die door mijn hoofd spoken, maar ik geef me over aan wat op me afkomt de komende dagen.
Eens aangekomen in Tourcoing is het fijn om gekende gezichten te zien tussen de deelnemers en brancardiers.
Ik voel het… het komt helemaal goed! Eens alle valiezen en materiaal opgeladen mogen de bedevaarders aan boord en zijn we klaar om te vertrekken.
Lourdes here we come!
Tijdens de treinreis krijgen we het deelnemersboekje en kunnen we al even het programma voor de komende dagen bekijken. Het ziet er een boeiende week uit.
Na de bingo, georganiseerd door de jongeren van Jubilo, zijn we al gauw in Lourdes, zo voelt het voor mij alvast.
De warmte overvalt ons, maar na het lossen van alle valiezen en het begeleiden van alle bedevaarders naar de juiste bus, staat een lekkere maaltijd op ons tewachten.
Op zaterdag gaan we van start met een korte rondleiding in Lourdes, de klassieke groepsfoto en voor het eerst in de geschiedenis een openingsviering samen met de bisdommen Antwerpen en Gent.
Net voor het avondeten zitten we samen met de staf om het verdere verloop in Lourdes te bespreken.
Een hele organisatie, chapeau voor Luc Verbrugge die alles in goede banen leidt.
’s Avonds kunnen we genieten van de film ‘Je m’appelle Bernadette’ die een mooi beeld schetst van het verhaal van Bernadette Soubirous.
Een aanrader!
De internationale misviering in de ondergrondse Pius X kerk is een indrukwekkend moment en biedt wat verkoeling op een hete dag buiten.
Ik krijg op het onverwachts de kans om als vlaggendrager, voor bisdom Antwerpen dan nog, mee te lopen in de stoet aan het begin en einde van de viering.
Na wat vrije tijd nemen we deel aan de sacramentsprocessie, waar ik net voor het begin een heel emotioneel en diepgaand gesprek heb met één van de bedevaarders.
Ik luister vol bewondering naar de moed en kracht die de vrouw heeft om het leven te omarmen zoals het op haar af komt. Respect!
Maandag was een bloedhete dag. We starten met de viering aan de grot, maar dankzij de goede samenwerking van de verschillende bisdommen kunnen de mensen ook kiezen om via livestream te kijken in één van de kerken.
De gezondheid en het welzijn van de bedevaarders is prioriteit nummer 1.
Met de musical tijdens de namiddag en de lichtprocessie ’s avonds, waar ik de eer had om te mogen voorbidden, kijk ik terug op een heel mooie en zinvolle dag!
Dinsdag, de voorlaatste dag in Lourdes zelf, wat vliegt de tijd hier.
De Lourdesgrot We gaan van start met een bezinnende kruisweg om dan in de namiddag een bezoek te brengen aan Cité St. Pierre. Gelukkig kan ik daar rekenen op de hulp van Jozef, de hele week trouwens al, om even te helpen duwen aan de rolstoel.
Lourdes is allesbehalve vlak… De verzoeningsviering in de Cathedrale de Verdure is beklijvend en hartverwarmend tegelijk.
Bisschop Lode geeft er ook een korte duiding over het sacrament van de ziekenzalving.
Het zet mensen aan het denken en is bij vele mensen het gespreksonderwerp van de avond.
Beeld van het slotmoment aan de Gave. De ziekenzalving zorgt voor een intens en diepgaand moment. Als afsluiter van de bedevaart genieten we van diepe verbondenheid onder de bedevaarders tijdens het slotmoment.
Het samen zingen, samen bidden, samen in stoet de groepskaars aanvuren, samen de steen die ons hart verhardt weggooien in de Gave,… het doet iets met een mens.
Op donderdagavond 21 juli plof ik dan ook moe maar voldaan in mijn zetel na een dagje TGV… en stuur nog een berichtjenaar Luc: “Merci voor de fantastische week! Een week vol hoop, geloof en Liefde doorheen zovele mensen!
” Ik ben oprecht dankbaar dat ik kon meegaan als brancardier op deze bedevaart. Ik kan het alleen maar aanbevelen om als groep naar Lourdes te gaan.
Het geeft volgens mij een extra dimensie aan Lourdes… Het samen op weg gaan is zo deugddoend.
Op bedevaart gaan is steeds in beweging zijn… voor de buitenkant, maar misschien nog meer voor de binnenkant!
Het is God ontmoeten in mensen!
Stefanie De Witte
