De lente komt er aan… Frisse lentebloesems steken hun kopjes op…
Pasen is in zicht! Tijd van hoop, van opengaan, van opstaan tot ‘nieuw leven’.
Voorzichtig dit jaar. Voorzichtig geworden na een jaar ‘in de greep van…’
We keken nu eindelijk pas met ingehouden adem tegen ‘versoepelingen’ aan,
in het bijna vreugdevolle vertrouwen ‘we zijn er… ‘, ‘we zijn er bijna…’ Bijna niet te geloven…
Midden dit alles voelen we ons vandaag, nog maar eens, teruggeworpen met onze voeten in de aarde.
Onverwacht klinkt opnieuw de vraag naar geduld, de stille wind van het wachten.
Deze middag kopt de krant: ‘ nu verstrengen om na Pasen te kunnen versoepelen…’
Nog maar eens!
Kunnen we nog een domper aan…? Kunnen we nog een tijdje in die stilte toeven?
Kunnen we nog een tijdje het ‘alleen zijn’ verdragen?
Kunnen we nog een poosje verder in gemis en verlangen naar elkaar en samen- zijn?
Tuurlijk kunnen we… vastentijd is oefentijd!
Misschien kunnen we ons als Christen op vandaag
…klein maken in een bewust doorleefd geduld,
zodat we dienstbaar kunnen zorgen voor hen die het moeilijker hebben dan wijzelf…
…geen woorden geven aan eigen onmacht en ontgoocheling,
zodat anderen de moed niet verliezen…
… geloof uitstralen dat na het durven ‘sterven’ aan het kleine eigenbelang,
er terug nieuw leven komt voor velen… en dat we dit zullen vieren en beleven
in een diepere verbondenheid dan voorheen…
… consequent blijven kiezen voor solidariteit ook al levert dit ons kritiek…
… durf opbrengen om op te komen voor het geluk van anderen,
elkaar graag zien van hart tot hart, zonder onderscheid, zodat niemand
binnen ons gemeenschap zich buitengesloten of minder voelt…
Misschien leren deze verduisterende, verstilde dagen ons de kracht op te brengen
om eindelijk wat meer te sterven aan onszelf, om meer daadwerkelijk
het evangelie van liefde te zaaien… en zo ons geloof en ons mens- zijn te verdiepen…
Straks wordt het Pasen… zeker weten…
Kiem dragen
De dagen kantelen
van duisternis naar licht.
Zon sijpelt in de aarde en doorgist haar.
En wat gebeurt de mens?
Hij heeft de soevereine keuze
om te schuilen in zijn eigen kleine kern
of te ontbolsteren
en kwetsbaar kiem te dragen.
Laten we kiezen
om niet ‘mens-alleen’ te zijn.
Maar aangesproken en verbonden
blootgesteld aan deze wereld
met zijn honger en zijn onrecht,
op te staan
tegen iedere macht die doodt.
Laten we uit onszelf
een nieuw verhaal
van uittocht schrijven.
En worden:
stem die aanvecht.
Woord dat optilt.
Adem van verzoening.
Schouder naast een ander.
Brood dat leven geeft.
Kris Gelaude
