Dat op de Daillylaan in Schaarbeek de Aleidiskerk staat, wist u allicht al, maar dat Aleidis, geboren in Schaarbeek omstreeks 1225, de beschermheilige is van de blinden en gehandicapten is u misschien minder bekend. Het zou boeiend zijn om wat meer over haar te weten te komen, maar dat bewaar ik voor een andere keer.
Hoe dan ook, sinds ruim een jaar staan de vroegere pastorale eenheden Etterbeek-Woluwe en Sint-Franciscus onder de bescherming van deze ietwat onbekende Aleydis (de spelling varieert).
Op zondag 24 september luidde dan het begin van het nieuwe pastorale werkjaar en dat werd gevierd met een gezellig samenzijn en een heerlijk buffet van allerlei soorten vlees en vis, en andere verse, gevarieerde gerechten. Bekende en minder bekende gezichten genoten van het kennismaken of het bijpraten na de zomerse rustpauze. Ook de kinderen hadden het naar hun zin : een bal en een binnenkoer, meer was er niet nodig. En dankzij de bakkunsten van enkele vrijwilligers was het dessertenbuffet de spreekwoordelijke kers op de taart!
Wat me verder bijblijft is een thema uit de homilie, meer bepaald vriendschap. Zoals Gods liefde ons “zomaar” geschonken wordt, zo valt vriendschap ons, als het ware bijna per toeval, ten deel. Ik ken twee mannen die vrienden zijn geworden omdat ze het allereerste college van hun eerste jaar hoger onderwijs, beiden te laat waren en toevallig naast elkaar zijn gaan zitten op de laatste vrije zitplaatsen vooraan in de aula!
Het voelt goed om bij die ander te zijn. We hoeven daar in principe niets voor te doen. Om het met een kenner te zeggen, ware vriendschap is de liefde voor de ander omwille van de ander (Aristoteles). Soms zie je een vriend bijna dagelijks, bijvoorbeeld als die vriend ook op je school zit of een collega is. Andere vrienden zie je maar af en toe, en toch is het steeds een blij weerzien, een plezier, een cadeau van het Leven.
Toch is het niet altijd zo makkelijk om vrienden te hebben… en te houden. Soms eindigt een vriendschap, zoals ook een relatie soms “leeg” of “op” is. Of zorgt een ruzie voor een abrupte breuk, misschien zelfs zonder dat het uitgesproken wordt. Waar mensen relatie beleven, zijn er altijd struikelstenen op de weg, keitjes in de schoen, verraderlijke bochten, meedogenloze ijzelplekken… Maar wat is het heerlijk als die taaie knoop ontward mag worden! Als de belangeloze mantel der vriendschap de plooien gladstrijkt!
Vandaag ben ik dankbaar voor mijn mooie, trouwe vrienden. Zij zijn tochtgenoten, zielsverwanten, “compagnons de route”. Zij bieden antwoord op behoefte aan contact, uitwisseling, diepgang, oprechtheid, groei. Wij zijn verschillende bomen met diepe wortels en uitwaaierende kruinen die elkaar ondergronds kittelen.
Sophie Vanhaverbeke
