Rond 17u30 thuis al de kaarsen aansteken wegens de vroege donkerte en een ijzige wind in uw gezicht terwijl u buiten wandelt in een steeds meer grauw wordende omgeving. Ach december, wie schön du bist! Het lijkt wel een paradox. Ondanks dat het grauw en koud is, wekt december bij velen een warm gevoel op. Een gevoel van nostalgie en knusheid. Een verlangend gevoel naar het belangrijkste moment van december: Kerst.
Het is eigenlijk een mooi geschenk van de liturgische kalender dat wij zo’n vier weken de kans krijgen om ons voor te bereiden op dit mooie feest. In de Advent wachten wij de komst van de 
Verlosser af. Deze verlosser treedt niet ten tonele als een sterk onafhankelijk zelfverzekerd mens - als ware het een Griekse halfgod(in). Deze verlosser treedt ten tonele als een zeer kwetsbaar menselijk wezen in een kwetsbare omgeving. De verlosser is een pasgeboren baby, waarvan de ouders op de vlucht waren. De verlosser is fysiek zwak, compleet afhankelijk van andere personen waaronder zijn ouders en nog niet wetende van zijn missie op aarde.
In de Advent wachten wij een kwetsbaarheid op. Een kwetsbaarheid, die zo groot en sterk in zichzelf is, dat het geen kwetsuur uitstraalt, maar hoop. Wellicht straalt dit kwetsbaar gebeuren juist hoop uit, omdat wij ons eraan kunnen spiegelen. Het is geen pompeuze macht die al imponerend zal verlossen. Het staat niet boven ons, maar het is midden onder ons. Het wordt als een kwetsbaar mens geboren, op dezelfde wijze zoals wijzelf geboren zijn en hoe wij (klein)kinderen geboren hebben zien worden.
Dit kwetsbaar karakter lijkt ons op te tillen en te verheffen tot de capacitas te dromen en te verlangen. Deze capicitas maakt het mogelijk om uit negatieve of moeilijke momenten van de werkelijkheid te ontsnappen en even te vluchten in een moment van hoop. Koning David drukte dit al eens uit: “Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water.” (Ps. 23:2) Uit de Bijbelse traditie blijkt duidelijk dat ontsnappen aan de werkelijkheid en meegevoerd worden in de hoop, zeker geen zwakte is, maar juist een kracht, of nog beter gezegd, een deugd. Net zoals de hardheid van het bestaan een werkelijkheid is, zo is ook de hoop een werkelijkheid. Zelfs als de hoop verloren lijkt, zoekt de hoop een eigen weg en richt het zich op een andere zaak in ons leven. Vandaar het thema van het Jubeljaar: “Hoop stelt niet teleur.”
De Adventtijd nodigt uit ons te bezinnen op de kwetsbaarheid van ons bestaan. Kerst zal ons niet miraculeus ontdoen van kwetsbaarheid, maar toont dat kwetsbaarheid de ultieme bouwsteen is van het menselijk leven. We mogen ons bezinnen op de kwetsbare kanten van het leven. Waar vind ik hoop? En als die vraag niet zo eenvoudig te beantwoorden is, kunnen wij onszelf ook afvragen: Waar vind ik wanhoop? Beide vragen komen aan bod in de Advent. Wij mogen er actief mee op gang gaan in december. En dat nog wel onder de begeleiding van een vleugje nostalgie en gezellige kerstversiering. In die zin wens ik u een aangename en inspirerende Advent toe.
Pastor Tijmen
