Anno 10 mei 1873. Pater Damiaan komt aan in Hawaï op het eiland Molokaï : een lepra-nederzetting.
Anno 14 mei 2025. In de Sint-Jozefskerk in Evere. Pastor Mariette neemt ons via een Godly Play verhaal op sleeptouw doorheen het leven van pater Damiaan.
Zijn jeugd, de houtzagerij van zijn vader, zijn priesterroeping…
Zijn droom om naar de missies te trekken wordt werkelijkheid door de ziekte van zijn broer. Zo komt hij uiteindelijk op het eiland Molokaï, een vergeten eiland, met mensen verstoten door de samenleving, “lepra-mensen”, ganse gezinnen met kinderen in afzondering en geminacht.
Met de hulp van het thuisfront biedt Damiaan medische hulp, leert de mensen weer wat veerkracht betekent, wat vreugde betekent en levenslust. Samen bouwen ze houten huisjes, een kapel, Damiaan zorgt voor onderwijs en leert de kinderen weer spelen.
Tot hijzelf besmet wordt en vreselijke pijnen ondergaat. Hij blijft met een ongeziene kracht doorgaan en weigert Molokaï te verlaten want zo schrijft hij ergens “hier is mijn thuis, dit zijn mijn kinderen, dit zijn mijn melaatsen”.
Meermaals horen wij pastor Mariette zeggen dat pater Damiaan op cruciale momenten in zijn leven en zijn werk “voelde” dat God hem begeleidde ; hem niet alleen liet, niet hem, niet zijn melaatsen en dat God begaan was met ieder van hen.
Op het einde van het verhaal, na een ademloze stilte, komen er vragen én heel wat reacties : wat heeft jullie blij of verdrietig gemaakt? Verwonderd? Wat heeft jullie geraakt? Bewust gemaakt van…
Kunnen wij ‘een heel klein beetje’ in de voetsporen van pater Damiaan meegaan?
Pater Damiaan, wat een ongeziene, krachtige, menslievende figuur met een rotsvast geloof en vertrouwen!
Heilige Pater Damiaan, bidt voor ons.
Frieda
