Ze maakten deel uit van het groepje Lourdesbedevaarders van deze zomer. Daarom willen we hen heel graag aan u voorstellen in onze vaste rubriek… Freddy Bellemans en Annita Timmermans, een enthousiast koppel uit Evere.
Zijn jullie geboren Everenaars?
Freddy : wij zijn Pajottenlanders, ik ben geboren in Vollezele dichtbij Gooik en mijn ouders waren ook van Vollezele. Annita is van Kester, een deelgemeente tussen Halle en Ninove en ook dicht bij Gooik. Wij zijn dus echte Pajottenlanders. In 1979 zijn we naar Evere komen wonen. Dat is dus al bijna 45 jaar. In feite zijn we ginder nu meer vreemdelingen en kennen we meer mensen in Evere dan in Vollezele.
Waarom zijn jullie naar Evere gekomen?
Annita: om ‘commerce te doen’ want we zijn hier begonnen met een groentewinkel dichtbij het gemeentehuis van Evere. Dat was een heel drukke zaak omdat we bekend waren voor verse groenten en vers fruit. We hadden ook charcuterie en we maakten alles zelf, vleessalade, kipsalade… Kinderen onderweg naar school kwamen hier ook snoep kopen. En op zondag bleven we open tot 13 uur.
Met Kerstmis hielden we zelfs de zaak open tot middernacht omdat veel klanten een kerstbûche in roomijs bestelden en veel mensen geen grote diepvriezer hadden. Wij hebben dus zelf nooit echt met ons gezin Kerstmis kunnen vieren.
Hebben jullie kinderen?
F&A: we zijn ondertussen 56 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Bart was 8 jaar toen we naar Evere kwamen en onze dochter Anja was toen 4 jaar. Zij zijn altijd naar de Onze Lieve Vrouw school geweest en hebben hier in de parochie van Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen ook hun Eerste communie en Plechtige communie gedaan. Maar ze spreken ook ‘pajottenlands’ want op zaterdag en zondag kwam mijn vader ze halen omdat wij enorm veel werk hadden in onze winkel. Ze gingen daar ook naar de Chiro en ook in de vakantie bleven ze bij Annita haar ouders.
Hebben jullie de groentewinkel gehouden tot aan jullie pensioen?
A: door het vele werk ben ik verlamd geraakt en zijn we enkele jaren moeten stoppen. We hebben de winkel dan overgelaten. Maar toen ik weer wat beter werd, maakten we plannen om een frituur te openen rechtover de OLV-kerk.
F.: er was in dat gebouw een apotheek en die hebben we helemaal laten verbouwen tot bleek dat de gemeente geen akkoord gaf voor de frituur. Daarom zijn we dan gestart met een krantenwinkel.
A.: we hadden ervaring in de drukkerij want vooraleer we naar Evere kwamen, hebben we in Vollezele 11 jaar een drukkerij gehad.
Dat was wel iets helemaal anders dan een groentewinkel…
F.: het was een risico want die krantenwinkel lag tussen twee bestaande krantenwinkels maar we waren heel bekend bij de Vlamingen die toen in Evere nog heel talrijk waren. We waren al om 6 uur ’s morgens open en vooral gepensioneerden kwamen toen al hun krant halen. Ook de Franstaligen, ze zegden ‘on va chez les flamands’! We verkochten ook sigaretten en de Lotto. We hebben zes maal een winnaar van meer dan een miljoen Belgische frank gehad en de Nationale Loterij bracht ons dan een hele grote cheque als bewijs en die mochten we aan het raam hangen. Dat was heel goede reclame! Maar wij wisten nooit wie de echte winnaar was natuurlijk. Eén van onze vaste klanten, een Marokkaanse man, kwam op de Lotto spelen. Hij wilde alleen door Annita bediend worden want zij was zijn geluksbrenger en hij wees naar één van die grote cheques! Hij heeft ons zelfs nog uitgenodigd naar Casablanca waar zijn familie woonde maar we zijn er nooit geraakt.
Woonden jullie ook in de zaak?
F&A: toen we de groentewinkel hadden, woonden we boven de zaak. Maar door de problemen met de gezondheid van Annita en het overlaten van de zaak, zochten we een huis en zijn we in een andere buurt gaan wonen. Deze wijk is ooit aangelegd voor de piloten en de ingenieurs van Sabena. Het is nog altijd een vrij dure buurt en de huizen zijn heel gegeerd voor nieuwe kopers ook omdat we hier dichtbij de luchthaven, de autostrade en het treinstation Bordet liggen.
Hoe zijn jullie in contact gekomen met de parochie?
A.: zolang we aan het werk waren, hadden we heel weinig tijd. Het is vooral sinds ons pensioen dat we die draad weer opgenomen hebben want onze ouders waren gelovige mensen en wij zijn gelovig opgevoed.
F.: ik ben als kind vijf jaar misdienaar geweest in mijn parochie. Ik deed dat heel graag vooral bij een huwelijk of begrafenis want dan moest ik niet naar school hé. Samen met de pastoor mocht ik ook mee als hij ging ‘berechten’. Dan stapten we soms helemaal naar de andere kant van het dorp. Tijdens de missen moesten we met twee misdienaars links en rechts voor het altaar op de trap op onze knieën zitten. Omdat het soms nogal lang duurde naar onze goesting, rolden we onze knikkers van de ene naar de andere kant zonder dat de pastoor er erg in had. En als misdienaar heb ik, zoals alle misdienaars denk ik, wel eens van de miswijn geproefd.
Jullie zijn ook al heel vaak naar Lourdes geweest.
F. : de eerste keer zijn we met de auto gegaan. We waren onderweg naar Baskenland maar het beviel ons daar niet zo goed en dan zijn we naar Lourdes gereden. Maar daar kregen we problemen met onze auto. Een garagist heeft ons geholpen maar we mochten nergens stoppen en in één keer terug naar België rijden. Toen we aan de Van Praetbrug in Brussel kwamen, viel onze auto helemaal plat. Gedaan met rijden maar gelukkig waren we bijna thuis. Ik heb die wagen vlug van de hand gedaan.
A.: het was de wens van mijn vader toen hij al wat ouder was en wat sukkelde met zijn gezondheid om toch eens met het vliegtuig naar Lourdes te gaan. In die tijd kon dat nog op één dag heen en terug. Ik heb die reis geboekt en we zijn samen naar Lourdes geweest. Een paar weken daarna is mijn vader gestorven.
Een aantal jaren geleden kreeg onze dochter, ze was maar 35 jaar, de diagnose van kanker. Dat was ook voor ons een zware klap. Ze is er redelijke goed van hersteld maar draagt tot vandaag toch nog de gevolgen daarvan.
F.: wij hebben toen de belofte gedaan ieder jaar naar Lourdes te gaan. We waren ook daar toen we onze 50e huwelijksverjaardag vierden. Iedere morgen gingen we er naar de Vlaamse mis en de pastoor heeft toen zelfs de mis aan ons opgedragen!
Het jaar van de Covid mochten we niet reizen en het jaar daarop bleek dat er geen rechtstreekse vlucht naar Lourdes meer was. Maar dit jaar moest Annita toevallig in de buurt van de Leuvensesteenweg zijn en maakte ik daar een wandeling langs de Sint Jozefkerk. Ik stapte eens binnen en zag de aankondiging van de Lourdesbedevaart. Pastor Gino heeft me in contact gebracht met pastor Mariette en zo zijn we dit jaar mee gereisd. Het was een toffe groep en een mooie bedevaart, alleen jammer dat het zo verschrikkelijk warm was in Lourdes.
Hebben jullie hobby’s?
A: Freddy leest iedere dag de krant van begin tot einde en ook het parochieblad leest hij van voor naar achter en van achter naar voor. Sinds ons pensioen gaan we drie keer per jaar op vakantie: Indonesië, Israël, Djerba, Gran Canaria, Mexico… ook cruises naar de Griekse eilanden en naar Santiago de Compostella. We voelen ons heel goed thuis in Spanje waar we graag gaan overwinteren. Nu moeten we afwachten of onze gezondheid het zal toelaten.
F.: Annita verzamelt iets speciaals: vingerhoedjes. Ze heeft er al duizend, denk ik. Als dat geen bijzondere hobby is!
Beste Annita en Freddy, bedankt voor jullie warm onthaal en jullie openhartigheid. Weet dat jullie altijd welkom zijn in de vieringen in welke kerk ook van onze grote pastorale eenheid en zeker ook bij alle gelegenheden, recepties en potluck, waar we mekaar kunnen ontmoeten! Heel hartelijk welkom!
Ria V.A.
